ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ/ Επόμενη μέρα: Προσοχή στους “Ηρακλείς του στέμματος”, κάθε πλευράς…

Είναι τόσο έντονο το ηλεκτρικό φορτίο, τις τελευταίες ώρες, στην δημόσια σφαίρα της αντιπαράθεσης των “στρατοπέδων” στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ώστε να κυριαρχεί πλέον ο φόβος για την επόμενη μέρα. Όχι απαραίτητα αυτός της διάσπασης αλλά εκείνος της οριακής και εχθροπαθούς συνύπαρξης που συνήθως παραλύει τα πολιτικά υποκείμενα και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να εκπληρώνει τις προφητείες. Και ενισχύει εκείνους που θέλουν ένα πολιτικό σύστημα ελεγχόμενο.

Ειπώθηκαν πολλά και βαριά, έγιναν δολοφονίες χαρακτήρων, επικράτησαν τα fake news και οι επιθέσεις πήραν προσωπικούς τόνους, έτσι ώστε όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του β΄ γύρου να μοιάζει πολύ δύσκολο να καθήσουν δίπλα δίπλα στα κομματικά όργανα και στα κοινοβουλευτικά έδρανα οι εκπρόσωποι της μεταπολιτικής και του παρωχημένου νεομεσαίωνα- για να χρησιμοποιήσουμε δύο εκφράσεις που ακούστηκαν ένθεν κακείθεν (αναφέρθηκαν και από τον Στέφανο Κασσελάκη). Είναι, μάλιστα, τέτοια η εχθροπάθεια που είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν μπορεί να εξασφαλίσει την συνοχή ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας που θεωρείται εγγυητής της ενότητας. Αλλά ποιά ενότητα έχει απομείνει για να εγγυηθεί, εάν υποθέσουμε ότι πράγματι το θέλει και το μπορεί, όταν μέσα σε αυτό το κλίμα τυφλής σύγκρουσης θρυμματίστηκε ακόμα και η κληρονομιά της δικής του διακυβέρνησης, όπως και το σχέδιο διεύρυνσης και μετασχηματισμού;

Αναμφίβολα υπάρχουν πρακτικά πολιτικά ζητήματα που ίσως ενισχύσουν το ένστικτο επιβίωσης. Για παράδειγμα, διάσπαση με αποχώρηση βουλευτών υπό τον/την ηττημένο/η της αυριανής εκλογής σημαίνει πιθανότατα την απώλεια για τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ του θεσμικού ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διαθέτει κοινοβουλευτική ομάδα 47 βουλευτών έναντι 32 του ΠΑΣΟΚ. Θα ισοδυναμούσε με καταστροφή και, πάντως, διαστρέβλωση της εντολής του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες εθνικές εκλογές.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ έχει μάθει να είναι θερμοκήπιο όπου συνυπάρχουν οι ορχιδέες και τα αγριόχορτα. Ακόμα και στην παντοδυναμία του ο Τσίπρας είχε απέναντί του μια εσωτερική αντιπολίτευση του 25%. Μικρή για να του αντισταθεί ή να τον χειραγωγήσει, ικανή, όμως, για να προκαλεί παραλυτικά φαινόμενα. Ακόμα κι αυτός δεν στάθηκε δυνατό να καταστείλει τις μικρές εξεγέρσεις και τις παραφωνίες στελεχών που υποτίθεται ότι κινούνταν στους ομόκεντρους κύκλους γύρω του. Επέτρεψε ή ανέχτηκε τις μονάδες να επηρεάζουν το σύνολο και να προκαλούν ρωγμές στο κεντρικό σχέδιο, ενίοτε να παραλύουν τα πάντα και να προσφέρουν πολιτικά και επικοινωνιακά επιχείρηματα στον αντίπαλο.

Εάν δεν στάθηκε ικανός να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά ο Τσίπρας, πώς θα μπορέσει να το κάνει ο Κασσελάκης ή η Αχτσιόγλου; Ιδιαίτερα με την τροπή που έχει λάβει αυτή η αντιπαράθεση.

Το αυριανό αποτέλεσμα, άλλωστε, πόρρω θα απέχει από τα συντριπτικά ποσοστά υπεροχής του ιστορικού ηγέτη, οι συσχετισμοί θα είναι πιο τεταμένοι, ο/η ηττημένος/η δεν θα είναι και τόσο ηττημένος/η καθώς θα διαθέτει μεγάλο ποσοστό στην εκλογική βάση. Φυσικά, η τάση είναι συνήθως υπέρ της προσπάθειας κάποιων να ενσωματώνονται για να παραμείνουν εντός παιχνιδιού, ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνουν κυβιστήσεις όπως αυτές που είδαμε μεταξύ πρώτης και δεύτερης εκλογής.

Δεν αμφισβητεί κανείς πως ο νικητής θα πάρει το τρόπαιο στο γραφείο του, δεν αμφισβητεί κανείς πως θα έχει πολύ μεγάλη άνεση κινήσεων με εντολή δεκάδων χιλιάδων μελών. Έχουν μαζευτεί, όμως, πολλοί “‘Ηρακλείς του στέμματος” και ορισμένοι εξ αυτών ίσως θεωρήσουν πως έφτασε η ώρα να εξαργυρώσουν τα γραμμάτια υποστήριξης που προσέφεραν στον/στην νέο/α αρχηγό, πώς είναι η κατάλληλη ώρα για εκκαθαρίσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, να φοβάσαι αυτούς που έχουν μάθει να ζουν από τον πόλεμο, αυτούς που δύσκολα μπορούν να συνυπάρξουν στην ειρήνη…

Η διάσπαση πολύ συχνά δεν είναι στιγμιαία, προηγείται το βαρύ παραλυτικό κλίμα που την προετοιμάζει, και η πορεία προς το συνέδριο, ακόμα και προς τις ευρωεκλογές θα είναι μια περίοδος δύσκολη. Αλλά και με ελπίδες. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις, δε, όπως συνήθως συμβαίνει (το είδαμε και μετά την εκλογή Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ) αποτυπώνουν το κλίμα ανανέωσης και δίνουν πόντους συμπάθειας στη νέα ηγεσία. Όμως, αυτό μπορεί να οπλίσει ακόμα περισσότερα εσωκομματικά περίστροφα, εάν δεν προσέξει η νέα ηγεσία.

Εν τω μεταξύ η χώρα χρειάζεται αξιωματική αντιπολίτευση και αποκατάσταση της διαταρραγμένης ισορροπίας. Αυτό πρέπει να είναι το βασικό μέλημα της νέας ηγεσίας και αυτό δεν υπηρετείται από εξαργυρώσεις γραμματίων σε “κολλητούς”, ούτε βιαστικές κινήσεις περιχαράκωσης και εξοστρακισμών. Άλλωστε δεν θα έπρεπε να επιζητεί κανείς την ψυχολογική ενότητα -...όλοι, αίφνης, αγαπημένοι-, αλλά την πολιτική ενότητα, που θα λαμβάνει υπόψη της την μειοψηφία (ιδιαίτερα όταν θα είναι ισχυρή) και θα επιχειρεί να συγκεράσει. Πολύ συχνά στα διαζύγια δεν φταίει μόνο ο ένας. Συμβαίνει και στις διασπάσεις…