Παραλίες: Εκτός από τις ξαπλώστρες υπάρχουν και τα ντεσιμπέλ

Επανέρχομαι στο θέμα της κατάληψης της δημόσιας παραλίας, με ένα άλλο αγαπημένο μου θέμα μετά τις ντιβανοκασέλες με πανιά και τούλια στη άμμο, που είναι η μουσική. Για την ακρίβεια η “μουσική” σε εισαγωγικά.

Του Στράτου Σαφιολέα

Ο ΝΟΜΟΣ ορίζει ως μέγιστη επιτρεπτή ένταση σε παραθαλάσσια εγκατάσταση τα 50dB μουσικής στο δημόσιο χώρο. Και ο νόμος είναι μη διαπραγματεύσιμος (φαντάζομαι συμφωνούμε σε αυτό). Αλλά θέλω να προσθέσω μερικές προσωπικές σκέψεις.

1/ Ποια είναι η πιθανότητα μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, (πχ όσοι έχουμε κατέβει στη θάλασσα), μία δεδομένη στιγμή, να συμμεριζόμαστε το ίδιο ακριβώς γούστο στη μουσική; Να έχουμε την ίδια διάθεση για ησυχία, ή για χορό, ή για κλασική, ή για χιπ-χοπ; Εγώ λέω είναι πως η πιθανότητα είναι μηδέν. (Στο ίδιο αυτοκίνητο μέσα, η ίδια οικογένεια δεν μπορεί να συμφωνήσει στη μουσική – ναι, ξέρω, το έβγαλα από το μυαλό μου …)

2/ “Μουσική”.

Αυτό είναι η δεύτερη μου ένσταση. Λέμε τώρα, να ήταν “curated” η μουσική για τον τόπο και την ώρα, να πω εντάξει. Αλλά 99% είναι junk “μουσική”, φαστ φουντ του συρμού. Είναι η ίδια playlist που παίζει η ίδια, ανεξάρτητα ημέρας και ώρας.

Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί σε έναν τόπο, και έχει μια υπέροχη δύση, ή είναι ένα μαγικό πρωί, και πίσω στριγκλίζει ένα θηριώδες ηχείο με ότι είναι της μόδας στο TikTok αυτή την περίοδο; (Καταναλώνω πολύ ΤikTok – να μην παρεξηγούμαι – το θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα πλατφόρμα και απίθανα εθιστική).

3/ If it’s too loud, you are too old.

Δυστυχώς δεν είμαι “too young.” Θα ήθελα πάρα πολύ όμως να ταξιδέψω στο παρελθόν, και να πω στο νεαρό εαυτό μου, να μην πηγαίνει στα clubs με την μουσική από τα ηχεία να σε βαράει στο στήθος σαν γροθιά, και να μην κάτσει και δύο ώρες μπροστά-μπροστά στους AC/DC. Έτσι θα είχα γλιτώσει το “Tinnitus.” Την περίφημη πάθηηση που λέγεται στα ελληνικά “εμβοή”, που με ταλαιπωρεί ασταμάτητα από το 2009 μέχρι σήμερα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ANATROPINEWS.GR