Βούτσης στο libre: Ζητούμενο είναι η όσο το δυνατόν μαζική συμμετοχή στη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βρίσκεται σε μετάβαση για να επανασυστηθεί στην κοινωνία, μέσα και από την ανοιχτή διαδικασία επιλογής του νέου προέδρου του κόμματος. Η πολιτική και ακόμα περισσότερο οι ευαισθησίες της Αριστεράς δεν επιδέχονται κενά και στασιμότητα. Με αυτήν την έννοια, ήδη μετά τις εκλογές και το ορόσημο της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα από τη θέση του προέδρου, καθημερινά επηρεάζεται η αντοχή και η επιρροή του κόμματος μέσα στην κοινωνία.

Του Νίκου Βούτση, πρώην Πρόεδρου της Βουλής

Με κριτική ματιά, με ισχυρές αμφιβολίες αλλά και με αντίστοιχες προσδοκίες, μεγάλο μέρος της κοινωνίας σημειώνει και αποτιμά το κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ασκεί μαχητική και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση απέναντι στη νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, που αποτυγχάνει ήδη σε πολλαπλά μέτωπα, όπως αυτό των πυρκαγιών αλλά και των ασύδοτων και ασυγκράτητων αυξήσεων στα είδη πρώτης ανάγκης, στα καύσιμα κτλ.

Το γενικό πολιτικό προγραμματικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει καταγραφεί στην πολιτική απόφαση του Συνεδρίου πριν από ένα χρόνο και βεβαίως στο κυβερνητικό πρόγραμμα που εκτέθηκε, έστω και καθυστερημένα, ενόψει των δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Είναι σίγουρο και απολύτως αναγκαίο ότι αυτό το προγραμματικό πλαίσιο θα ανανεωθεί και θα εμβαθύνει στο προσεχές Συνέδριο του κόμματος. Μαζί και με την αναγκαία ειλικρινή αποτίμηση και αυτοκριτική θα μπορέσει να οδηγήσει σε ένα γόνιμο αναστοχασμό για την ταυτότητα και την πολιτική του κόμματος ως σύγχρονης δύναμης διακυβέρνησης και κοινωνικών αγώνων.

• Με αυτήν την έννοια αποκτούν  ιδιαίτερη σημασία οι δημόσιες καταθέσεις απόψεων από τους 4 υποψήφιους για την προεδρία του κόμματος, αλλά και από άλλα στελέχη και τάσεις, που καταθέτουν σχετικές πλατφόρμες.

Το ζητούμενο, όπως επανειλημμένα σε όλους τους τόνους και από όλες τις πλευρές έχει διατυπωθεί, είναι η όσο το δυνατόν μαζική συμμετοχή των μελών και των νέων μελών στην ανοιχτή διαδικασία της 10^ης Σεπτεμβρίου. Διαδικασία που εκ των πραγμάτων θα ανατροφοδοτηθεί με το ενδιαφέρον της κοινωνίας, ιδιαίτερα με τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται στην ευρύτερη προοδευτική παράταξη.

Κατά τη γνώμη μου η επίτευξη αυτού του στόχου της μαζικότητας αλλά και η τελική επιλογή για την ή τον πρόεδρο του κόμματος θα αποκτήσουν μια ισχυρή δυναμική και ως διαδικασία και ως επιλογή, εφόσον και μέχρι τότε τεθούν με σαφήνεια ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα για τη δυναμική επανεκκίνηση του κόμματος ιδιαίτερα στις λαϊκές τάξεις, τους εργαζόμενους, τη νεολαία και εν γένει σε ενεργούς πολίτες από τη ριζοσπαστική Αριστερά μέχρι το λεγόμενο προοδευτικό Κέντρο.

Σε τίτλους μόνο, ενόψει αυτής της συζήτησης, διατυπώνω μερικές προτάσεις που έτσι κι αλλιώς ντύνουν με περιεχόμενο και στόχους τις επιμέρους και διακριτές θέσεις των υποψήφιων προέδρων:

• Η διεκδίκηση της ηγεμονίας, μέσα και από τη δύσκολη αλλά αναγκαία ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας και την οργανική σχέση της διακυβέρνησης με την Κοινωνία των Πολιτών και τα αυτόνομα κινήματα.
• Η αδιαπραγμάτευτη στήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς υποταγή στην προπαγάνδα περί δήθεν «δικαιωματιστών», σε όλα τα πεδία, τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες, το μεταναστευτικό, τις έμφυλες σχέσεις.
• Η παρουσία στα ιδεολογικά μέτωπα και τις αντιπαραθέσεις με τις ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις, με τις πολιτικές της «ιστορικής αναθεώρησης» και τη διχαστική στρατηγική περί «εθνικής μειοδοσίας» προς την Αριστερά. Στρατηγική σημασία δε έχει η μετωπική σύγκρουση με την ακροδεξιά ατζέντα στη χώρα μας και σε κλίμακα Ε.Ε.
• Η σύγχρονη προγραμματική εμβάθυνση στα νέα πεδία που διαμορφώνουν οι τεχνολογικές εξελίξεις ως επίδικα και η απόλυτη συνέπεια στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, χωρίς τακτικισμούς. Παράλληλα με την ανάδειξη της προτεραιότητας του «κοινωνικού ζητήματος» από τη σκοπιά της όξυνσης των ανισοτήτων και των αντιθέσεων.
• Η ενίσχυση της Δημοκρατίας και η θεσμική εμβάθυνση με Δικαιοσύνη παντού, με παράλληλη στήριξη και υπεράσπιση της Πολιτικής απέναντι στην «προτεραιότητα της επικοινωνίας», που σαφώς την υπονομεύει.
• Η τεκμηριωμένη αντίθεση με τη «νέα κανονικότητα» όταν αυτή νομιμοποιεί περιστολή ελευθεριών ή εργασιακό μεσαίωνα ή όταν υπονομεύει ως «δήθεν αναγκαιότητα» τις δημόσιες πολιτικές και το δημόσιο χαρακτήρα στρατηγικών υποδομών και τομέων όπως η Παιδεία ή η Υγεία.
• Η ειλικρινής εκ μέρους μας αναγνώριση των προβλημάτων αξιοπιστίας που, πέραν των αρνητικών εκλογικών συνεπειών, υπονομεύουν και τους κοινά αναγνωρισμένους στόχους της πλατιάς κοινωνική γείωσης και της ενθάρρυνσης για την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων.   

Εντέλει θα είναι σημαντικό στον διάλογο, που ήδη εξελίσσεται ευθέως ή εμμέσως και πάντοτε δημόσια, να προσεγγιστούν όλα τα παραπάνω ή και τα άλλα σοβαρά ζητήματα που ήδη έχουνε τεθεί, από το κοινό έδαφος, τις αξίες και την οπτική της σύγχρονης Αριστεράς, με στόχο την προσέγγιση και τη σύγκλιση της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης.