Μόνος στο δωμάτιο…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πλέον μόνος του στο (πολιτικό) δωμάτιο. “Γεμίζει” τον χώρο, πολιτικά πανίσχυρος, χωρίς ακόμα την παραμικρή όχληση από μια κατακερματισμένη αντιπολίτευση, με αμήχανους, συλλαβίζοντες και ίσως και γραφικούς, και με τον ρέποντα εκ νέου σε εσωστρέφεια ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ να αναζητά την επόμενη ηγεσία του και να μετρά τις πληγές του από την εκλογική συντριβή και την απουσία του Αλέξη Τσίπρα.

Αυτός είναι ίσως και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει η κυβέρνησή του. Εάν υπάρχει “καμμένη γη” (κατά το σύνηθες επιχείρημα των κυβερνήσεων στην πρώτη φάση της θητείας τους), την παρέλαβε από τον εαυτό του. Και ως μόνος του στο δωμάτιο δεν έχει πια να υποδείξει τις ευθύνες κάποιου άλλου, ούτε καν να επικαλεστεί τις παθογένειες και δομικές στρεβλώσεις του κράτους. Είχε τέσσερα χρόνια στην διάθεσή του και ατενίζει με σιγουριά μία ακόμα τετραετία.

Αυτόν τον κίνδυνο μάλλον το είχε αντιληφθεί όταν στομφωδώς έλεγε πως πρέπει “να είμαστε και η αντιπολίτευση του εαυτού μας”. Μόνο που μέχρις ώρας, σ’ αυτόν τον πρώτο μήνα της νέας κυβέρνησης, το άδειο από άλλους δωμάτιο φαίνεται να στενεύει. Η απουσία πολιτικού αντιπάλου εκλαμβάνεται από αρκετούς και ως απουσία ελέγχου και λογοδοσίας, οι δε συμπεριφορές στελεχών του το επιβεβαιώνουν.

Ο Μηταράκης, ο Πατούλης, ακόμα και ο επιδεικνύων τις χορευτικές του ικανότητες Βορίδης, εν μέσω πυρκαγιών και πένθους για τον άδικο χαμό των δύο πιλότων, εμφανίστηκαν ως δείγματα αμετροέπειας και απουσίας ενσυναίσθησης. Είχαν, μάλιστα, προηγηθεί οι “επιστροφές” Καμπόσου και Δούκα, και φυσικά η κακή διαχείριση των πυρκαγιών σε πείσμα των αρχικών δεσμεύσεων και του υποτίθεται άριστου σχεδιασμού που είχε αφήσει ο κάποτε πολλά υποσχόμενος και με ευρωπαϊκές περγαμηνές Χρήστος Στυλιανίδης.

Οι επιλογές που έχει να κάνει είναι περίπου γνωστές.

Στις δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου είναι μάλλον βέβαιο πως η δυσαρέσκεια θα εκφραστεί, επ’ ουδενί ωστόσο δεν πρόκειται να δούμε γρήγορα κάποια αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ- τα πρώτα δείγματα ίσως να είναι ακόμα πιο αποθαρρυντικά για την Κουμουνδούρου. Ακόμα και κάποια πρώτα μηνύματα που ίσως φθάσουν στο Μέγαρο Μαξίμου από τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν θα είναι ικανά να προκαλέσουν σοβαρούς τριγμούς. Διαθέτει πολιτικό χρόνο να ανατάξει τις όποιες απώλειες. Αυτό, όμως, θα προκαλέσει αποπροσανατολισμό, ίσως θεωρηθεί πως πολιτικά η κυβέρνησή του είναι άτρωτη και ο ίδιος παραμένει ο ισχυρός και μοναδικός παίκτης.

Εάν όμως βασιστεί στην απουσία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ο οποίος θα βρει με καθυστέρηση τον βηματισμό του υπό τη νέα του ηγεσία, θα δώσει χώρο σε νέες αλλαζονικές συμπεριφορές και σταδιακά θα χάσει την επιρροή που κατέκτησε στο κενό που άφησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την εκλογική συντριβή του. Από την άλλη καραδοκεί η κατακερματισμένη “μικρή αντιπολίτευση”, η υπερδεξιά και η ακροδεξιά, ακόμα και οι παραφυάδες του έγκλειστου νεοναζί. Η πολιτική ανισορροπία που προκάλεσε το εκλογικό αποτέλεσμα θα διευρύνεται και οι πολίτες θα την βιώνουν εντονότερα. Κάθε φαινόμενο τύπου Μηταράκη και Πατούλη θα αποκτά πολλαπλασιαστική ισχύ και κάθε λάθος θα γίνεται εντονότερα αντιληπτό.

Σταδιακά, ο χρόνος θα συρρικνώνεται και ο ουρανός θα βαραίνει, ο ίδιος δε θα αναγκάζεται σε νέες υποχωρήσεις και αναδιπλώσεις. Σπάνια η δεύτερη τετραετία μιας κυβέρνησης είναι καλύτερη από την πρώτη, και ακόμα σπανιότερα εξαντλείται. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αντιμετωπίσει τα παραπάνω: να ανατρέψει τη νιρβάνα της ασυδοσίας που διακατέχει ορισμένους, να προβεί σε τομές και να επιδιώξει ακόμα και συγκλίσεις. Χρειάζεται την αντιπολίτευση -και δη την αξιωματική-, όχι ως έκτακτο συμπλήρωμα στην παντοδυναμία του, αλλά ως σημείο ισορροπίας που θα κρατά την συνοχή και της κυβέρνησής του και θα αναγκάζει τα στελέχη του να κοιτάζουν χαμηλά. Δεν είναι εύκολο να το κάνει…