“Τα καλύτερα μας χρόνια”… Η πολιτική “εξομολόγηση” της Κατερίνας Παπουτσάκη στο libre

Πέρασαν εννιά, σχεδόν, μήνες, όπου χώρεσαν πολλά, σε επαγγελματικό επίπεδο. Η τηλεοπτική Μαίρη (που υποδύθηκε για τρεις σεζόν στη σειρά «Τα καλύτερά μας χρόνια»), η ανατρεπτική, η πολύτεκνη μάνα, που δεν άφησε ευκαιρία να πάει χαμένη, κυνηγώντας πάντα το όνειρό της με κάθε κόστος, θα μείνει στην ιστορία.

Πια, η Κατερίνα Παπουτσάκη διανύει ένα καλοκαίρι με λιγότερες υποχρεώσεις και με το «Λουλουδάκι», το τραγούδι που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες, να είναι ένα σοβαρό τεκμήριο για το πόσο σημαντική ερμηνεύτρια είναι.

Αλλά και πέρα από όλα αυτά, ας σημειωθεί ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο ευαίσθητο, συνειδητοποιημένο, που δε γυρίζει την πλάτη στην αδικία και την ασχήμια. Και που πιστεύει ότι είναι στο χέρι μας «τα καλύτερά μας χρόνια». Κι αυτό ισως να έχει την μεγαλύτερη σημασία.

Συνέντευξη

-Κυρία Παπουτσάκη, η χρονιά που πέρασε, ήταν ιδιαίτερα παραγωγική χρονιά για εσάς. Πολλά και διαφορετικά, τα οποία ποια επίγευση άφησαν;

Τη χρονιά, που πέρασε, έκανα πολλά και διαφορετικά πράγματα, με ανθρώπους και συνεργάτες πολύ σημαντικούς. Αγαπηθήκαμε πραγματικά. Γενικά, ήταν μια πολύ ωραία συγκυρία.

-Πριν λίγο καιρό, τελείωσε, μετά τρία χρόνια, και η σειρά της Ερτ, που αγαπήθηκε από τον κόσμο, τα «Καλύτερά μας χρόνια», στα οποία πρωταγωνιστούσατε. Σε τι συμπεράσματα οδηγηθήκατε, παρατηρώντας εκείνες τις εποχές;

Στη σειρά, αγγίξαμε και «ζήσαμε» πολύ δύσκολες δεκαετίες. Μια Χούντα, ένα, γενικά, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο αρκετά δύσκολο. Έπειτα, η θέση της γυναίκας, που άλλαζε με το πέρασμα του χρόνου.

Έχουμε περάσει πολλά ως κοινωνία κι ως λαός.

Αυτό που τελικά μένει, για μια οικογένεια, όπως ήταν η οικογένεια των Αντωνόπουλων στα «Καλύτερά μας χρόνια», είναι οι σχέσεις. Αυτές οι σχέσεις κατανόησης, αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς και το να είναι κανείς ανοιχτός σε κάθε αλλαγή.

Δεν ήταν εύκολο για τον Στέλιο (τον σύζυγο της Μαίρης, στη σειρά) να δεχτεί την πρόοδο της γυναίκας του. Υπήρχε, όμως, μεταξύ τους αληθινή αγάπη κι ενσυναίσθηση. Διαχρονικά, μέσω αυτών των δυναμικών, εξελίσσονταν κι εξελίσσονται οι άνθρωποι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάτι τέτοιο ήταν σύνηθες να συμβαίνει σε κάθε οικογένεια τότε. Υπήρχαν πολλές αντιθέσεις. Οι γυναίκες υπέφεραν, οι άνθρωποι υπέφεραν, μέχρι να κερδίσουν όσα τους αναλογούσαν. 

-Είμαστε λίγες ημέρες μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου και η άνοδος της ακροδεξιάς στο ελληνικό κοινοβούλιο είναι γεγονός. Δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία Φύσσα. Και τρία μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής για την εγκληματική της δράση. Ποιο είναι το δικό σας σχόλιο.

Μιλάμε για μια πραγματικότητα, που είναι πολύ ανησυχητική. Εμένα προσωπικά με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν ξέρω ως πού θα φτάσει αυτή η ιστορία. Χρειάζεται από όλους μας μια συντονισμένη προσπάθεια, ώστε, με κάποιον τρόπο, να ενημερώνεται ο κόσμος, να καταλαβαίνει τι είναι αυτό που ψηφίζει.

Υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί, που δεν είχαν την τύχη να λάβουν την απαραίτητη παιδεία, να εξελίσσουν την κοινωνική τους ευαισθησία.

Νομίζω ότι όλο αυτό μπορεί, σε μεγάλο ποσοστό, να ακουμπάει σε τέτοιους ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν και που είναι γενικά απελπισμένοι από το σύστημα και την κατάσταση. Πάντα η ενημέρωση πρέπει να παίζει τον πρωταρχικό ρόλο. Έχουμε χρέος, ως πολίτες, να συσπειρωθούμε, αγωνιζόμενοι κατά του φασισμού. Είμαστε στο 2023 και συμβαίνουν τόσα εγκλήματα γύρω μας, κατά των μεταναστών, κατά των προσφύγων, κατά της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Δίνεται μια μάχη κατά του προοδευτισμού, με την κοινωνία να γυρίζει χρόνια πίσω. Σε αυτό όλο είναι μονόδρομος η αντίσταση όλων μας. 

-Έχετε απόλυτο δίκιο.

Νιώθω φόβο για το πού μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Νιώθω απελπισία, που γιγαντώνεται, κάθε μέρα, το πεδίο της ανελευθερίας, που καταπατώνται έννοιες, για τις οποίες έχουν δοθεί γενναίοι αγώνες, τα προηγούμενα χρόνια. Είναι πολύ στενάχωρο όλο αυτό. 

-Αυτή τη στιγμή, έρχονται στον νου μου τα παρακάτω λόγια «τώρα, δεν εύχομαι να είμαι ευτυχισμένος, αλλά μόνο να έχω συνείδηση». Το καλοκαίρι, θα εργαστείτε; ποια είναι τα επόμενα σχέδια;

Το καλοκαίρι αυτό δεν θα εργαστώ. Εκτός από ένα live στην Πάρο, δε θα κάνω τίποτε άλλο. Έχω αποφασίσει να είμαι μαζί με τα παιδιά μου.

-Τον χειμώνα, σας άκουσα στη σκηνή του Σταυρού του Νότου. Αν δεν ήξερα ότι είστε και ηθοποιός, θα έλεγα ότι το τραγούδι είναι ο γενέθλιος τόπος σας.

Μ’ αρέσει πάρα πολύ να τραγουδώ, αυτό είναι αλήθεια. Και τώρα ετοιμάζουμε και το «Λουλουδάκι» με τη Σεμέλη Παπαβασιλείου. Πρόκειται για ένα κομμάτι, που αγαπώ πολύ. Είναι ρετρό, με αποχρώσεις τζαζ μουσικής, θα έλεγα. Εμπεριέχει πολλά αυτό το τραγούδι. Μουσικά είναι πολύ ιδιαίτερο. Και στιχουργικά η Σεμέλη έχει γράψει πολύ όμορφα πράγματα. Θα έλεγα ότι το «Λουλουδάκι» βαδίζει σε δρόμους Αττίκ, κάπως.

Νιώθω ιδιαίτερη χαρά, επίσης, που έχει εδραιωθεί αυτή η συνεργασία με την Σεμέλη και είναι πολύ αρμονική. Ο Γιώργος Λαιμός έχει αναλάβει την ενορχήστρωση, η μπάντα είναι το σύνολο των καταπληκτικών μουσικών, που δουλεύουμε μαζί, όλον αυτόν τον καιρό. Και τώρα, σε λίγες ημέρες, περιμένουμε να κυκλοφορήσει. 

-Με το καλό, λοιπόν. Πριν δώδεκα χρόνια, φθινόπωρο του 2011, σας είχα ακούσει στο Ελληνικό, δίπλα στον Παναγιώτη Πετράκη και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Και με τον Μίκη στην πρώτη σειρά. Ακμαιότατο. Είχα εντυπωσιαστεί. Κυρίως για το συναίσθημα που επικοινωνήσατε εκείνη την ιδιαίτερη στιγμή.

Είναι πολύ γνώριμα αυτά τα ακούσματα για μένα. Ακούσματα που φέρω από την παιδική μου ηλικία. Η μαμά μου είναι ένας άνθρωπος βαθιά πολιτικοποιημένος. Κι ο μπαμπάς μου φυσικά. Αλλά η μητέρα μου υπήρξε, για χρόνια, μαχόμενη συνδικαλίστρια. Έχω μεγαλώσει, θα έλεγα, κυριολεκτικά, μέσα στις πορείες.

-Τηλεόραση θα κάνετε ξανά; Είδαμε στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς και τον γιο σας. Πώς νιώσατε και πώς ένιωσε κι ο ίδιος.

Ο γιος μου θέλει, λέει, να γίνει ηθοποιός. Κάτι όμως που δεν προέκυψε από εμένα, αλλά οφείλεται κυρίως στο ότι στο σχολείο έχει μιαν καταπληκτική δασκάλα, που έχει μυήσει τους μαθητές της στην θεατρική τέχνη. Έπειτα, ο Μάξιμος συμμετέχει ενεργά και στην θεατρική ομάδα του σχολείου. Από εκεί, λοιπόν, ξεκίνησε το παιδί να αγαπάει αυτή τη μορφή έκφρασης.

Φαίνεται να του αρέσει πάρα πολύ. Εντάξει, η τηλεόραση είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο, που έχει και την έκθεση, και που αποφεύγω για τον Μάξιμο. Όμως, επειδή πρόκειται για ένα επεισόδιο, ουσιαστικά για ένα γύρισμα τριών ημερών που δεν απορρόφησε μεγάλο μέρος του χρόνου του, συμφωνήσαμε ότι ήταν μια ιδανική συνθήκη. Γιατί και ο ίδιος ήθελε πάρα πολύ αυτή τη συμμετοχή στα «Καλύτερά μας χρόνια». 

-Κι ας τελειώσουμε με κάτι αισιόδοξο. Γιατί είμαστε άνθρωποι που κοιτούν ψηλά. Όσο ποιητικό κι αν ακούγεται αυτό.

Είναι δυσοίωνο όλο αυτό που συμβαίνει. Όλο αυτό που προέκυψε και που υπονομεύει έννοιες, όπως η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η αγάπη, η ενσυναίσθηση κι όλα όσα πρέπει να είναι θεμέλια μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Πιστεύω ότι η παρούσα κατάσταση θα πεισμώσει όλους εμάς που είμαστε αντίθετοι σε αυτό, οπότε και θα υπάρξει -δε γίνεται αλλιώς- αντίλογος. Έτσι οφείλουμε να κάνουμε. Ο καθένας όπως μπορεί.

-Δεν μπορώ να μην συμφωνήσω. Σας ευχαριστώ πολύ.  

*Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από το προσωπικό αρχείο της Κατερίνας Παπουτσάκη