Politico: Ο χάρτης της δεξιόστροφης πολιτικής στην Ευρώπη- Τι αναφέρει για την Ελλάδα

Το Politico, με αφορμή και την επιβεβαίωση του ευρωπαϊκού κανόνα από τις βουλευτικές εκλογές στη χώρα μας, σε ένα σημειολογικό ντόμινο που, χωρίς αμφιβολία, δημιουργεί έναν νέο ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, αναφέρεται στη δεξιά ροπή της Ευρώπης. Η εμφατική νίκη της Νέας Δημοκρατίας και η περαιτέρω συρρίκνωση της Αριστεράς, επαλήθευσε τη γενικευμένη δεξιόστροφη τάση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Δεν πρόκειται ασφαλώς για κάποια “διαβολική σύμπτωση”, αλλά για ένα φαινόμενο των τελευταίων ετών που αφήνει και επεκτείνει το πολιτικό ευρωπαϊκό στίγμα του στην Ευρώπη.

Πρώτα ήταν η Ιταλία, μετά ήρθε η Φινλανδία και η Ελλάδα, ενώ “η Ισπανία θα μπορούσε να είναι η επόμενη”, γράφει το Politico που σημειώνει πως σταδιακά παρατηρείται δεξιές κυβερνήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη στην Ευρώπη, κερδίζοντας όλο και περισσότερες έδρες, την ώρα βέβαια που σε ορισμένες περιοχές της η εξουσία περνά σε χέρια ακροδεξιών, στους οποίους μάλιστα παραδοσιακά κόμματα της δεξιάς αναγκάζονται να στραφούν προκειμένου να ακολουθήσουν τον -μοναδικό- δρόμο προς την εξουσία.

Την ώρα που στη Γερμανία, το AfD, που ελέγχεται για ακροδεξιό εξτρεμισμό, έχει ξεπεράσει τους Σοσιαλδημοκράτες του Σολτς, η εικόνα είναι ανάλογη και σε χώρες όπως η Ισπανία και η Σλοβακία που φαίνονται έτοιμες να πάρουν και αυτές δεξιά κλίση στις επερχόμενες εκλογές.

Στην Ισπανία, οι ψηφοφόροι προσέρχονται στις κάλπες τον επόμενο μήνα, όπου “το κύριο κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα είναι βέβαιο ότι θα ξανακερδίσει την εξουσία αφού νίκησε το σοσιαλιστικό του πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ στις τοπικές εκλογές τον περασμένο μήνα” γεγονός που θα ενισχύσει τη δεξιά στροφή της Ευρώπης.

Την ίδια ώρα, κεντροδεξιό κόμμα προηγείται και στις δημοσκοπήσεις της Πολωνίας, ενώ η Σλοβακία προετοιμάζεται για την επιστροφή του Ρόμπερτ Φίκο στις πρόωρες εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για τον Σεπτέμβριο.

“Είναι μια εξέλιξη που αναπόφευκτα θα αναδιαμορφώσει την Ευρώπη, επηρεάζοντας τα πάντα, από τον τρόπο αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής μέχρι το ποιος είναι ευπρόσδεκτος στην ήπειρο”, αναφέρει το Politico αποτυπώνοντας και το στίγμα που αυτή η τάση θα έχει στην πολιτική της Ε.Ε.: “Αυτό θα μπορούσε να κάνει πιο συντηρητικές Βρυξέλλες τα επόμενα χρόνια, σε περιόδους μάλιστα που θα περιλαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις για θέματα όπως η επέκταση της ΕΕ προς τα ανατολικά, το εμπόριο με την Κίνα και το κράτος δικαίου στις χώρες της “.

Το Politico κάνει ειδική αναφορά στον Πέτρι Όρπο, τον νέο πρωθυπουργό της Φινλανδίας, ο οποίος ηγείται της “πιο δεξιάς κυβέρνησης στην ιστορία της”, διαδεχόμενος τον συνασπισμό μίας αριστερής κυβέρνησης, αλλά και στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη που “έφτασε επίσης σε μία μεγάλη εκλογική νίκη, ακόμα μεγαλύτερη από την προηγούμενη”.

Είναι προφανές πως το τραπέζι των 27 έχει πια αλλάξει πρόσωπο, γεγονός που πιθανότατα θα διαφοροποιήσει και τις πολιτικές πρωτοβουλίες της ΕΕ.

“Νομίζω ότι βλέπουμε ήδη το φαινόμενο Μελόνι”, είπε στο Politico ανώτερος διπλωμάτης της Ένωσης και συνέχισε “Σχετικά με τη μετανάστευση και το κλίμα υπήρξε αναμφίβολα μια κίνηση προς τα δεξιά”. Η διάψευση όσων βιάστηκαν να προεξοφλήσουν την απήχηση της Ιταλίδας πρωθυπουργού κάνοντας λόγο για “απομόνωσή της”, φάνηκε στις διάφορες συνεργασίες που είχε το προηγούμενο διάστημα, όπως στο κοινό ταξίδι με τους Μαρκ Ρούτε και Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην Τυνησία, με στόχο να περιορίσουν τις μεταναστευτικές ροές από τη Βόρεια Αφρική.

Όπως αναφέρει το Politico, το “φαινόμενο Μελόνι”, που δεν ήταν η αρχή αλλά περισσότερο η επιβεβαίωση αυτής της τάσης, θα μπορούσε να επηρεάσει και τις ισορροπίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αφού σε λιγότερο από ένα χρόνο, οι ψηφοφόροι θα πάνε στις κάλπες για να εκλέξουν νέο κοινοβούλιο και οι συντηρητικοί προβλέπουν ήδη ισχυρά ποσοστά.

“Τα μεγαλύτερα κέρδη μπορεί να είναι για τα πιο παραδοσιακά, κεντροδεξιά κόμματα”, είπε στο Politico ο Karel Lannoo, επικεφαλής του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής, κάτι που θα μπορούσε με τη σειρά του να τονώσει και τα ακροδεξιά κόμματα, ρίχνοντας παράλληλα “γέφυρες” για κοινή πλεύση σε αρκετές πολιτικές.