Εκλογές 2023/ΑΡΘΡΟ Θ. Διαμαντόπουλος Τσίπρας-Μητσοτάκης: Σημειώσατε τι;

Είχαν και οι δύο κυβερνητικό παρελθόν. (Συγκρίσιμο; Αμφίβολο). Ωστόσο η εκλογική διαφορά τους  είναι -πιθανότατα και εν πολλοίς τουλάχιστον- αποδόσιμη στις διαφορετικές ικανότητες που επέδειξαν ως «μαέστροι ορχήστρας», ως «χαράκτες» εκλογικής στρατηγικής, ως ικανοί να πείσουν όχι τόσο για την ποιότητα όσο για τη συνεκτικότητα και την εφαρμοσιμότητα του εκλογικού τους σχεδίου…

Του Θανάση Διαμαντόπουλου, Ομότιμου καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης

Με ξεκάθαρη πρόταση, κυρίως δε διαυγέστατο πολιτικό σχεδιασμό για το κομματικό υποκείμενο που θα διασφάλιζε την εφαρμογή της, ο Μητσοτάκης -ο οποίος εδώ και χρόνια έχει εμπλουτίσει το στελεχιακό δυναμικό της παράταξής του με πρόσωπα που ανήκουν στην κρεμ ντε λα κρεμ του ευρύτερου αστικού χώρου, π.χ. Πιερρακάκης, Σκέρτσος, Γεραπετρίτης κ.ο.κ.- έδειξε ασφαλώς ικανότητες διαχειριστικές: Και μείζονες κακοφωνίες απέφυγε και ορθή κατανομή ρόλων φάνηκε να κάνει.

Πολύ περισσότερο δε, με τη χάραξη μιας ρότας όσο γίνεται πιο σταθερά προσανατολισμένης στον προορισμό, έδειξε ικανότητες κυβερνήτη σκάφους …

Ο άλλος; Αυτός που βρέθηκαν κορυφαίες επιστημονικές αυθεντίες να χαρακτηρίσουν «εναέριο πουλοπιάστη», τι έκανε;

Με ρητορεία εν πολλοίς παρελθοντοστραφή, με κυβερνητική πρόταση που «έμπαζε από παντού»… Με αδυναμία να προβάλει συνεκτική και αξιόπιστη πρόταση για το πολιτικό υποκείμενο που θα επιχειρούσε την υλοποίησή της… Με επένδυση στην άρνηση και στη ρητορεία του μίσους… Με καταφανή δε αδυναμία ανάδειξης πολιτικής στρατηγικής συμβατής με το θεσμικό υπόστρωμα της δημόσιας ζωής που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή τη σχεδόν ολοσχερή αναλογική…

Θα μπορούσε ενδεχομένως να διεκδικήσει, μόλις θεσμοθετηθεί, το «νόμπελ της αυτοκαταστροφικότητας», κυρίως λόγω των διαρκών αυτοαναιρέσεών του: Ορθώς, πιστεύω, ελέχθη πως το εκλογικό αποτέλεσμα υπήρξε περισσότερο συντριβή, καταποντισμός του Τσίπρα παρά θρίαμβος του Μητσοτάκη… Αυτό, δε, αναδεικνύεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο από τις «μεταγραφικές κινήσεις του». Και αναφέρομαι βέβαια στις πλέον πρόσφατες, τις προεκλογικές, αγνοώντας τις παλαιότερες με τις οποίες είχε προσελκύσει το πιο άρρωστο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ (αλλά και κάποια θήλεα άνθη, εκ της ΝΔ εκπορευόμενα, στα οποία προσέφερε και κυβερνητικό θώκο»…).

Αν τώρα η βασική μετεκλογική μεταγραφή, δηλαδή ο Μαραντζίδης, θα εισκομίσει την πολιτική σοφία που έως τώρα έλλειψε.. Και αν η λογοκρισία πολλών δευτεροκλασάτων στελεχών θα εξαφανίσει την κακοφωνία που μέχρι τώρα χαρακτήριζε τον χώρο, μόνο η κάλπη της 25^ης Ιουνίου θα το δείξει…

Αν πάντως τα πράγματα πάνε και τότε άσχημα, αν δεν υπάρξει εκλογική ανάκαμψη ή αυτή είναι εξαιρετικά αναιμική, τότε θα χρειαστεί να επινοηθούν για το μέλλον πιο διεισδυτικά επιχειρήματα από τα σύνδρομα Στοκχόλμης, θυρωρού της νύκτας ή/και μετακόβιντ εγκλεισμού.

Κάποτε η ελληνική Αριστερά πρέπει να ενηλικιωθεί πολιτικά, ώστε να πάψει να κινείται από τη λογική «όταν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τις ιδεοληψίες μας, αγνοούμε την πραγματικότητα» ή «εφόσον ο συγκεκριμένος λαός αδυνατεί να αντιληφθεί τη σωτηρία που του προσφέρουμε, καλό είναι να διαλύσουμε τον λαό και να εκλέξουμε έναν άλλο λαό». Πάντως τον λαό, τον τόσο φτωχό και δυστυχισμένο, στον οποίο απευθύνθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ,  δεν τον συνάντησε στις κάλπες της 21^ης Μαΐου. Θα αναζητήσει τον ίδιο και στις 25 Ιουνίου;