Γιατί ο Μητσοτάκης “σκοτώνει” κάθε πιθανότητα συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ

Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης “καίει” όλες τις γέφυρες μιας πιθανής συνεργασίας με τον Νίκο Ανδρουλάκη ακόμα και στις δεύτερες εκλογές-όπως εμφατικά δήλωσε στην διακαναλική συνέντευξη Τύπου; Και, μάλιστα, αναιρώντας παλαιότερη τοποθέτηση του εξ απορρήτων του Γιάννη Μπρατάκου (Καθημερινή: “…μπορούμε να συνεργαστούμε με ένα κόμμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού”) για το ΠΑΣΟΚ, για το οποίο είπε πως δεν είναι προοδευτικό και εκσυγχρονιστικό.

Μία εξήγηση είναι πως στη Ν.Δ αισθάνονται σχεδόν βέβαιοι για την άνετη επικράτηση στην κάλπη της απλής αναλογικής, με ποσοστό κοντά ή και πάνω από το 35%, οπότε εξισώνοντας “το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη” -όπως είπε- με τον ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να μετακινήσουν τους λεγόμενους κεντρώους και σαφώς αντι-ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρους του προς την δική τους πλευρά και έτσι να στερεώσουν την “παράσταση αυτοδυναμίας” για τις δεύτερες εκλογές.

Η ίδια εξήγηση, ωστόσο, θα μπορούσε να δωθεί και εάν συμβαίνει το αντίθετο: αβεβαιότητα, δηλαδή, σχετικά με το ποσοστό της πρώτης κάλπης -αν και θεωρείται σίγουρη η πρωτιά-, οπότε εξαντλούν κάθε δυνατότητα να αυξηθεί το ποσοστό της Ν.Δ σε ένα περιβάλλον ασφαλείας. Γνωρίζοντας παράλληλα πως οι διαχωριστικές γραμμές που χαράσσει εσχάτως ο Νίκος Ανδρουλάκης (κυρίως σχετικά με την τιμωρία των υπευθύνων του σκανδάλου των υποκλοπών) δρα απαγορευτικά για μια κυβερνητική συνεργασία.

Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι άλλωστε γνωστό πως δεν επιθυμεί να συμμετάσχει σε μία τέτοια κυβέρνηση, ίσως και επειδή προβλέπει πως το ποσοστό του δεν θα είναι τέτοιο που να ενισχύει την απαίτησή του να μην είναι πρωθυπουργός ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης. Υπό το φως αυτών των προβλέψεων, για τη Ν.Δ είναι μάλλον προτιμότερη η “αφαίμαξη” του ΠΑΣΟΚ από την εξάντληση των πιέσεων για πολιτική υποταγή. Μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να μετεωρίζεται μεταξύ αμφισημίας και αμηχανίας, πολιτικά αυτοκτονικός, όμως, δεν είναι.

Στη Ν.Δ γνωρίζουν ακόμα πως αυτό που προέχει είναι μια καθαρή νίκη επί του ΣΥΡΙΖΑ. Στο δημοσκοπικά μικρό έως απίθανο ενδεχόμενο να κερδίσει ο Αλέξης Τσίπρας στην πρώτη κάλπη, ή να εξελιχθεί σε ντέρμπι η μάχη (αυτό δεν είναι ούτε μικρό, ούτε απίθανο), οι δεύτερες εκλογές δεν είναι εξασφαλισμένες. Και για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, εφόσον μείνει αλώβητος στην μάχη, είναι μάλλον ευκολότερο να συμφωνήσει με τον Νίκο Ανδρουλάκη. Μια απλή σύγκριση των προγραμμάτων των δύο κομμάτων θα δυσκολέψει την Χαριλάου Τρικούπη να πει κατηγορηματικά “όχι” σε μία κυβερνητική σύμπραξη.

Η επιλογή της σύγκρουσης με το ΠΑΣΟΚ και το σφράγισμα κάθε χαραμάδας συνεργασίας ενέχει ωστόσο και κινδύνους για τη Ν.Δ. Εάν η διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μεγάλη ουδείς μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα πως θα κινηθούν κάποια εκλογικά ακροατήρια στην δεύτερη αναμέτρηση. Και η πεποίθηση πως η Ν.Δ δεν μπορεί να συνεργαστεί με κανένα άλλο κόμμα και ως εκ τούτου η χώρα θα οδηγηθεί σε τρίτη αναμέτρηση είναι πιθανό να μετατρέψει το ατού του καθαρού διλήμματος για αυτοδυναμία σε υποψία ότι εισαρχόμαστε σε φάση πολιτικής και οικονομικής αστάθειας.

Η τακτική, λοιπόν, για φουλ επίθεση στον Νίκο Ανδρουλάκη “βγάζει νόημα” αλλά δεν παύει να είναι παράτολμη. Δημοσκοπικά φαίνεται αρκετά ασφαλής και μελετημένη. Το θέμα είναι εάν οι δημοσκοπήσεις έχουν “διαβάσει” πράγματι τις τάσεις στο εκλογικό σώμα και δεν προκύψουν γκρίζες περιοχές που θα αλλάξουν τους μετεκλογικούς συσχετισμούς. Διότι μπορεί εξοβελίζοντας το ΠΑΣΟΚ από τον αστερισμό πιθανών συμπράξεων να συσπειρώνεται και η δεξιά εκλογική βάση και να προκαλούνται μετακινήσεις από μικρά κόμματα δεξιότερα της Ν.Δ, όμως όλοι γνωρίζουν πως σε αυτή την περιοχή δεν μπορούν να βρεθούν κυβερνητικοί εταίροι εάν χρειαστεί.