Ο συγκλονιστικός επικήδειος του Βαγγέλη Βλάχου για τον αδελφό του Βάϊο που χάθηκε στα Τέμπη: “Hasta la justicia siempre”

Συγκλονιστικός ο επικήδειος που εκφώνησε στην πολιτική κηδεία του Βάϊου Βλάχου στην Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας, στις 9 Μαρτίου, ο αδελφός του Βαγγέλης. Ο Βάϊος έχασε τη ζωή του, την μοιραία νύχτα, κατά την σιδηροδρομική σύγκρουση στα Τέμπη.

Ο επικήδειος:

Σαν οικογένεια έχουμε κουραστεί να θάβουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, ειδικά αυτό το μήνα, το Φεβρουάριο. Κάθε φορά που μπαίνει αυτός ο μήνας, τρέμουμε κάθε μέρα που ξημερώνει, κάθε ώρα που περνάει και φοβόμαστε να απαντήσουμε ένα τηλέφωνο στα ξαφνικά. Λίγες ώρες περνάνε χωρίς ένα μήνυμα και επικρατεί τρόμος. Γιατί σαν οικογένεια έχουμε γνωρίσει όλους τους πόνους που μπορεί να γνωρίσει κανείς. Έχουμε χάσει παππούδες και γιαγιάδες, συζύγους, γονείς, θείους και θείες, κουνιάδους, αδέρφια, παιδιά, εγγόνια, και δισέγγονα. Μεγάλους ανθρώπους αλλά και μωρά παιδιά. Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια. Φτάνει. Όχι άλλο πια, δεν μπορούμε άλλο. Αυτό το Φεβρουάριο ήμασταν χαρούμενοι. Κάναμε ξανά σχέδια για το πώς θα βρεθούμε ξανά, όλοι μαζί, το καλοκαίρι που μας έρχεται. Η τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί όλοι μαζί σαν οικογένεια ήταν πριν από πολλά χρόνια, το 2017. Δεν θέλαμε τίποτε άλλο, κάναμε και κάνουμε αυτά που αγαπάμε, για να μπορέσουμε να έχουμε μερικές στιγμές όλοι μαζί κάπου στον κόσμο. Ήμασταν χαρούμενοι γιατί αυτός ο Φεβρουάριος είχε μια λιγότερη μέρα, και είχε κυλήσει μια χαρά μέχρι στιγμής. Έμενε μόνο να περάσει μισή ώρα ακόμη, και θα την είχαμε γλιτώσει. Θα την είχε γλιτώσει και ο Βάιος και πόσες άλλες οικογένειες ακόμη. Έχουμε γνωρίσει όλους τους πόνους, αλλά θα τολμήσω να πω ότι καμία απώλεια δεν μας έχει συγκλονίσει σαν οικογένεια τόσο πολύ, συθέμελα από τη γιαγιά μου μέχρι τα παιδιά μας και συνολικά όλους μαζί, όσο ο χαμός του Βάιου. Και αυτό βγαίνει από τα χείλη κάποιου που πριν από μερικά χρόνια έκαψε το μωρό κορίτσι του, πάλι Φεβρουάριο, σε ένα λευκό κλειστό φέρετρο σαν αυτό εδώ. Τυπικά, δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχει μέσα, δεν μας είπανε και ούτε θα μας πούνε ποτέ. Αλλά και πάλι, ξέρουμε ποιον έχει μέσα. Έχει μέσα ένα παιδί που όπου και να βρέθηκε έκανε τη διαφορά.

Αυτές τις μέρες μας το έχετε πει όλοι σας, το ποσό σημαντικός ήταν ο Βάιος και για εσάς. Το ξέρουμε. Βλέπουμε πόσο πονάτε και εσείς, όπως και εμείς. Οι φίλοι του. Οι συνεργάτες του. Οι γνωστοί του. Η νοικαρισα που τους έδωσε κάποια στιγμή σπίτι μόνο και μόνο με το γεια σας που είπε, με αυτό το βλέμμα και το χαμόγελο που μας στοιχειώνει όλους. Ενα παλικάρι που είχαν ανταλλάξει δύο κουβέντες όταν άλλαζαν σκοπιά, και του είχε μείνει το πρόσωπο του Βάιου στο μυαλό. Ναι, αυτό το παιδί είχε κάτι το διαφορετικό. Δεν είναι ένα κλισέ, είναι αλήθεια. Όταν γεννήθηκε, οι γονείς μου τον φώναζαν “γραμμένο”, “γραμμένο στα άστρα”, τέτοια χαρά μας είχε δώσει από τότε. Τώρα μένει μόνο να φροντίσουμε να μείνει και γραμμένος στη μνήμη μας και στην καρδιά μας, γραμμένος στην ιστορία μιας χώρας που άλλαξε ώστε να μην τρώει άλλο τα παιδιά της. Γιατί αυτός ήταν ο σκοπός του Βάιου.

Τα τελευταία χρόνια ο Βάιος είχε βρει το χώρο του. Ήταν ευτυχισμένος που βοηθούσε να γίνουν έργα που θα είναι ασφαλή για το κοινό. Βοηθούσε να γίνουν μελέτες, να αντικατασταθούν επικίνδυνα υλικά, να γίνουν κτίρια σωστά και δρόμοι ασφαλείς. Γέφυρες. Μέχρι και στο Νοσοκομείο Γεννηματάς, εκεί που τον ψάχναμε για τρεις μέρες, είχε συμβάλλει ώστε να γίνει ένα νοσοκομείο καλύτερο και πιο ασφαλές. Μέχρι και μέρος της πρακτικής του την είχε κάνει στις σήραγγες στα Τέμπη, και ήταν περήφανος για αυτό. Τα τελευταία χρόνια είχε συνεισφέρει και είχε πιστέψει ότι ζούσε σε ένα χώρο λίγο πιο ασφαλή. Εδώ έκανε λάθος, αλλά εδώ είμαστε εμείς για να το διορθώσουμε στη μνήμη του. Όπως είπε και ο πατέρας μου, από την Τρίτη το βράδυ, οι στάχτες του πρέπει να έχουν φτάσει ήδη από τους πρόποδες στην κορυφή του Ολύμπου όπως μάλλον ο ίδιος ήθελε να γίνει. Δεν χρειάζεται να τον ξανακάψουμε. Είναι πολύ άδικο, injusto, αυτό που του συνέβη. Αδερφέ μου, mí hermano, Hasta la justicia siempre.