Η Ελλάδα που πληγώνουμε και η… παρθένα με τον σατανά

Να το παραδεχθούμε, για να τελειώνουμε, αν θέλουμε γιατρειά. Τη χώρα αυτή την αποδομούμε κάθε μέρα: από τη γλώσσα, το παρελθόν, τις αξίες της, το ελληνικό φιλότιμο. Όλα έχουν γίνει σούπα, ένας αδιευκρίνιστος χυλός. Έχει κυριολεκτικά μπερδευτεί «η παρθένα με τον σατανά», το έλεγε και ο στίχος του Σαββόπουλου πριν πολλές δεκαετίες.

Γράφει η Φωτεινή Τομαή-Κωνσταντοπούλου*

Ζούμε σε μια κοινωνία που είδηση είναι η κηδεία του πατέρα του Παντελίδη, το γεγονός ότι ο Μικρούτσικος αποσωληνώθηκε, ο Μπιμπίλας είναι ερωτευμένος ξανά, η Καινούργιου κατέψυξε ωάρια, η Ζωζώ λικνίζεται ακόμα, η Μπλάτνικ εμφανίστηκε με έθνικ στο Σύνταγμα, ο Μπισμπίκης φιλάει στο στόμα τη Βανδή κι η κόρη της έκοψε καρέ τα μαλλιά της, τα ρούχα της Ολυμπίας, de Grèce παρακαλώ, αυτής με το μονίμως μισάνοιχτο στόμα, κοστίζουν τόσο, η κόρη της Βίσση φόρεσε τέλεια το ανοιξιάτικο τζιν και δεκάδες άλλα σκουπίδια μιας δήθεν δημοσιογραφίας.

Μα πού χάθηκαν οι δημοσιογράφοι ; Έζησα σε μια γενιά που διάβαζε στο ΒΗΜΑ Καραπαναγιώτη, Ευσταθιάδη, επιφυλλίδες του Τερζάκη, Ρωμαίο και άλλα τέρατα του λόγου και της σκέψης. Κι ας αφήσουμε τις Καινούργιες, τις Τατιάνες και τους μαϊντανούς τους στα ανίερα τραπέζια των θυσιαστικών βωμών τους. Πάμε στον Ευαγγελάτο που γράφτηκε πως δάκρυσε αναφερόμενος στα Τέμπη. Αυτό κι αν ήταν είδηση! Ναι, υπάρχουν σήμερα δύο είδη δημοσιογραφίας, οι κοσμικογράφοι κουτσομπόληδες και οι διαπρύσιοι εισαγγελείς του ενός σταθμού. Οι εξαιρέσεις μεταξύ των δύο, ελάχιστες.

Κι είναι κι οι πολιτικοί που κρατάνε την κουτάλα κι ανακατεύουν τον χυλό στο καζάνι. Κάλπικα λόγια και υποσχέσεις, όσο οι μίζες τρέχουν κανένα πρόβλημα, ο ένας τα ρίχνει στον άλλον, φτου ξελευθερία, η αλληλεγγύη τους εξαντλείται στα μεταξύ τους. Σε τέτοιο βαθμό διαπλεκόμενες σχέσεις μεταξύ των  κομμάτων που κυβέρνησαν δεν έζησε ο τόπος ποτέ!

Το γνώριζαν, λέει ότι δεν υπήρχε καμία ασφάλεια στη γραμμή. Και ρωτάω: πώς κοιμόντουσαν τα βράδια αυτοί οι άνθρωποι ; Πόσο χοντρόδερμοι είναι ; Α, δάκρυσε κι ο αρμόδιος υπουργίσκος με το σκονάκι. Ο φακός στο μάτι θα έφταιγε. Τον ίσωσε και ξαναβάζει υποψηφιότητα. Μα πώς γίνεται να υπάρχουν υπουργοί χωρίς ένσημα που από τα κολλέγια και τις Βοστώνες με ενδιάμεσους σταθμούς στα μπουζούκια γίνονται υπουργοί και παίζουν με τις τύχες μας;  Έτσι, γιατί γεννήθηκαν πορφυρογέννητοι. Της κακιάς ώρας, δηλαδή, γιατί στη χώρα μας δεν υπάρχει noblesse, τελευταίοι ήταν οι Παλαιολόγοι, των σημερινών γιδοβοσκοί και τίμιοι αγρότες ήταν οι προπάπποι.

Το έγραψα ξανά, τα επανέλαβα και στο τελευταίο μου βιβλίο: περιορισμένης παιδείας κυρίες έγιναν πρέσβειρες με άποψη επί παντός του επιστητού γιατί αυτές τα ξέρουν όλα, νηπιαγωγός έγινε γιατρός, η άλλη από την πρωτοβάθμια  διδάσκει στην ανώτατη, η τρίτη, επιτυχημένη επιχειρηματίας, έχει ρόλο στην οργάνωση μουσείων που μετατρέπονται σε τόπους συνάθροισης στους χώρους εστίασης της λεγόμενης υψηλής κοινωνίας, αφού μέλη της εκτοπίζουν τους μόνους αρμόδιους, που είναι οι αρχαιολόγοι, και διορίζονται μέλη των διοικητικών τους συμβουλίων.

Στο μεταξύ, ενόψει εκλογών, γίνονται και τερατογενέσεις, όπως αυτή του Αντώναρου που πηγαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα να το καταλάβετε ; Για σκεφθείτε το λίγο. Την πόρτα πήγε να κρατήσει ο άνθρωπος ανοιχτή για τον ξάδελφο, που παραιτήθηκε για να επανέλθει ως  ΠτΔ. Απλά πράγματα. Στο μεταξύ, εσείς μην πάψετε να ανησυχείτε και προσέχετε τα παιδιά σας, δράκοι υπάρχουν παντού σε αυτή τη μικρή χώρα που κάποτε υπήρξε μεγάλη.

*Ιστορικός, πρέσβης επί τιμή