Στο Καθαρτήριο του Πολάκη…

Το Καθαρτήριο, όπως περιγράφεται στην “Θεία Κωμωδία” του Δάντη περιλαμβάνει επτά “θανάσιμα” αμαρτήματα: Superbia (αλαζονεία), Invidia (ζηλοφθονία), Ira (οργή), Acedia (οκνηρία), Avaritia (απληστία), Gula (λαιμαργία), Luxuria (λαγνεία). O Παύλος Πολάκης με το μικρό του “αντάρτικο” σχετικά με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στα Χανιά κατόρθωσε να υποπέσει σε αρκετά απ΄ αυτά.

“Εγω φίλους και συντρόφους δεν πουλάω ,επειδή καποιοι έχουν ανασφάλειες και συμπεριφέρονται με όρους διαδρόμου”, δήλωσε σε ένα τελεσίγραφο (Superbia) διά του οποίου προσπάθησε να επιβάλει την υποψηφιότητα του Μιχάλη Χαιρετάκη. Ως εκ τούτου “δεν πουλάει” τον συγκεκριμένο “υποψήφιο υποψήφιο” που είναι φίλος του, πουλάει, όμως, τον προεκλογικό αέρα δυναμικής του κόμματός του για ένα σφακιανό γινάτι. Επί της ουσίας “πούλησε” τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα (Avaritia), δημιουργώντας κλίμα εσωστρέφειας και γκρίνιας και παραδίδοντάς το βορά στους αντιπάλους του και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος;

Αυτό που δεν ομολογεί, όμως, είναι πως η προσπάθειά του να επιβάλει έναν συγκεκριμένο (φίλο του) υποψήφιο δεν εκκινεί από την πεποίθησή του πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα “σπάσει ταμεία” στα Χανιά λόγω… Χαιρετάκη, ή, ακόμα περισσότερο, πως απ΄ αυτόν θα κριθεί -στο μέτρο που του αναλογεί- το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο Γιώργος Σταθάκης είναι ο κρυφός στόχος (Invidia), όπως λένε οι γνωρίζοντες στην Κουμουνδούρου. Εάν αυτό είναι ακριβές, τότε ο Πολάκης δεν έχει αντιληφθεί βασικά πράγματα από την στρατηγική του πολιτικού του ευεργέτη.

Το άνοιγμα προς την κεντροαριστερά και ίσως και τους κεντρώους ψηφοφόρους δεν θα υλοποιηθεί με την “εκφορά Πολάκη” αλλά με το στυλ και την μετριοπάθεια του Σταθάκη. Το πρόβλημα του Τσίπρα είναι ότι δεν έχει αρκετούς Σταθάκηδες, οι Πολάκηδες πλεονάζουν, αν και αυτό να μην συνέβαινε, φθάνει ο ένας και μοναδικός εκ Σφακίων.

Τι κι αν ηρέμησαν οι συνιστώσες και οι τάσεις ενόψει εκλογών; Τι κι αν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στέκεται δυναμικά, πιά, δίπλα στον Τσίπρα; Ο Πολάκης, αυτός που ορκιζόταν στο όνομα του προέδρου του κόμματος, αυτάρεσκα εμφανίζεται να εκπροσωπεί μια δική του κατηγορία. Αίρεται πάνω από τις τάσεις και γίνεται η “δική του Τάση”.

Υπήρξε, όπως λένε πολλοί στον χώρο της Υγείας, ένας καλός (αναπληρωτής) υπουργός, είχε, δε, το πλεονέκτημα να είναι δίπλα σε έναν εξαιρετικό υπουργό (Ξανθός). Και μπορεί να του αναγνωρίσει κανείς πως αδικήθηκε και χλευάστηκε για “ψύλου πήδημα”, όταν στην άλλη πλευρά του διπολισμού εκδηλώθηκαν και εκδηλώνονται πολύ χειρότερες συμπεριφορές που, όμως, περνούν στο απυρόβλητο. Μπορεί, ακόμα, να του αναγνωρίσει κανείς πως το τελευταίο χρονικό διάστημα επιβεβαιώνονται αρκετές από τις υποθέσεις που επιμελώς ερεύνησε και τεκμηρίωσε και έχουν φέρει σε δύσκολη θέση τη Ν.Δ. Όλα αυτά είναι πολύ χρήσιμα, δεν τον καθιστούν, όμως, υπεράνω κάθε αρχής και δεν του επιτρέπουν να απαιτεί τα πάντα (Gula).

Δεν έχει καταλάβει, επίσης, πως αυτό που εκπροσωπεί στον ΣΥΡΙΖΑ, το εκπροσωπεί επειδή έλκει την όποια ισχύ του από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Η δε πολιτική επιρροή του δεν υπερβαίνει τον αρχηγό του, δηλαδή δεν προσμετρά στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιο ειδικό και ιδιαίτερο προσωπικό του εκλογικό ακροατήριο. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας τον υπερκαλύπτει, αυτόν ψηφίζουν οι ψηφοφόροι του, όχι την δική του αυθεντία που …τυγχάνει να στεγάζεται αυτή την περίοδο στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αδικεί τον εαυτό του και τις συγκεκριμένες ικανότητές του. Δεν είναι κάτι περισσότερο απ΄ αυτές και δεν μπορεί να είναι.

Δεν κατανοεί, ακόμα, πως στην κατεύθυνση του κεντροαριστερού ανοίγματος του ΣΥΡΙΖΑ, και της πιθανότητας να συγκροτηθεί κυβέρνηση συνεργασίας, είναι από δύσκολο έως απίθανο να έχει θέση σε ένα τέτοιο μελλοντικό σχήμα. Σε αντίθεση με τον συντοπίτη του πρώην υπουργό που θα επιθυμούσε να τον αφήσει για μία ακόμα φορά εκτός Βουλής.

Εν κατακλείδι, είναι ο Πολάκης που χρειάζεται τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι, τόσο, ο Τσίπρας τον Πολάκη. Αλλά, όπως και να χει, το να βάζεις στο τραπέζι έναν πολιτικό εκβιασμό (για τον Χαιρετάκη) παραμονές των εκλογών και την ώρα που απαιτείται η μέγιστη συσπείρωση και σύμπνοια, υποδηλώνει απουσία πολιτικού αισθητηρίου, έπαρση και αχαριστία.

*Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη/ Οι ιστορικοί τέχνης συχνά ερμηνεύουν το τρίπτυχο ως διδακτική προειδοποίηση των κινδύνων από τους πειρασμούς της επίγειας ζωή