Ήταν πολύς ή λίγος ο κόσμος στην …ιδιωτική κηδεία;

Η απάντηση στην ερώτηση του τίτλου είναι: ούτε πολύς, ούτε λίγος. Ίσως περισσότεροι απ΄ ότι αναμέναμε. Μία δεύτερη απάντηση που άκουσα και μεταφέρω είναι πως στη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου στο ΣΕΦ που διοργάνωσε το ΚΚΕ ήταν πολλοί περισσότεροι και αν γινόταν σε ανοικτό χώρο θα ήταν δεκαπλάσιοι. Για να μην κάνω άλλες αυθαίρετες συγκρίσεις με συναυλίες τύπου ΛΕΞ που μάζεψε “για πλάκα” 30.000 νέους.

Η Αστυνομία δίνει επισήμως πως στο πλακόστρωτο της Μητρόπολης και τους γύρω δρόμους συγκεντρώθηκαν για το “λαϊκό προσκύνημα” περίπου 3.000, άλλοι λένε για 5.000 κόσμο.

Με υπεραπλουστευτικό τρόπο η Φωτεινή Πιπιλή είπε πως πολλοί είχαν επηρεαστεί από το “The Crown” του Netflix και πήγαν για την βασιλική “γκλαμουριά”. Δεν είναι έτσι. Από την άλλη, ούτε και τάγματα υπέρ της παλινόρθωσης συνιστούσαν. Οι περισσότεροι και ηλικιωμένοι είναι “απομεινάρια μιας εποχής”, πιθανότατα είχαν ψηφίσει υπέρ της βασιλείας στο δημοψήφισμα του 1974 και πλέον ψηφίζουν Ν.Δ, ή Βελόπουλο, ή ευκαιριακά το ένα ή το άλλο υπερδεξιό γκρουπούσκουλο.

Γιατί πήγαν; Η ιστορική και συναισθηματική φόρτιση είναι αναμφίβολα μία σημαντική αιτία. Αν και ψηφοφόροι της δεξιάς δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουν ιστορία, συγχέουν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον …Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, είναι αυτοί που, όπως είπε ο εκ Θεσσαλονίκης “σαμαρικός” βουλευτής της Ν.Δ Δημήτρης Βαρτζόπουλος, αποτελούν τη βάση της συντηρητικής παράταξης. Οι δηλώσεις του είναι αποκαλυπτικές: “Δεν πήγαμε εκεί για ψηφαλάκια αλλά για να κρατήσουμε τη βάση του κόμματος”.

Η δήλωση είναι παντός καιρού. Η (καιροσκοπική) αντίληψη εφαρμόστηκε και στα συλλαλητήρια για τη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν (πάλι ο Αντώνης Σαμαράς ως καταλύτης) δίπλα στους γραφικούς με τις περικεφαλαίες στέκονταν οι βουλευτές της Ν.Δ.

Αρκετοί από όσους βρέθηκαν στην κηδεία φώναξαν “Παύλος, Παύλος”, όταν ο γιός του έκπτωτου βγήκε από τον μητροπολιτικό ναό. “Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς”, θα σκέφτηκαν. Ακόμα κι αυτοί, ωστόσο, αν και φιλοβασιλικοί, δεν ελπίζουν σε ανάσταση του “μαρμαρωμένου”, ούτε σε αλλαγή του πολιτεύματος. Αισθάνονται πως έχουν ανάγκη από μία “ιστορική αναφορά”, μια αναδρομή και ταύτιση με κάτι “λαμπερό” που τους ξεπερνά, μία επίκληση του υπερκείμενου.

Στο πλήθος, βεβαίως, υπήρχε και η ατμόσφαιρα της αντισυστημικότητας. Απογοήτευση και οργή ακόμα και για την παράταξή τους, θυμός, ίσως, επειδή δεν τιμήθηκε περισσότερο ο έκπτωτος (ως αρχηγός κράτους), μαζί με τις βιωματικές δυσκολίες τους και τις αλεπάλληλες κρίσεις.

Εν κατακλείδι, θα έπρεπε να μας ανησυχεί πολύ περισσότερο επειδή το τάγμα εφόδου Κασιδιάδη με μανδύα κόμματος “γράφει” ποσοστά εισόδου στη Βουλή στις δημοσκοπήσεις.

Αλλά τα τηλεοπτικά κανάλια δεν αφιερώνουν ούτε δευτερόλεπτο σε αυτό, προτιμούν επί ώρες να αναλύουν το μενού της ψαρόσουπας στη “Μεγάλη Βρετανία” και τα φορέματα της Τατιάνας, της Μαγκρίτε και της Μάξιμας, ή όπως αλλιώς ονομάζονται…