Ανάλυση: Η απειλή μιας ηττημένης Ρωσίας

Συμφέρει τη Δύση η ήττα της Ρωσίας στην Ουκρανία και αν όχι, ποιες είναι -αν υπάρχουν- οι εναλλακτικές επιλογές;

Ενδεχόμενη απώλεια του μεγαλύτερου μέρους των κατεχομένων εδαφών από τη Μόσχα θα είναι αποσταθεροποιητικό σοκ για τον πλανήτη. Μια χώρα με 5.000 πυρηνικές κεφαλές -και ενώ έχει ήδη προειδοποιήσει ότι θα τις χρησιμοποιήσει αν τεθεί σε κίνδυνο η ύπαρξη της- δεν έχει σενάριο διαχειρίσιμης ήττας, αλλά μόνο σενάρια συμβιβασμού.

Η ήττα είναι αδιανόητη για το Κρεμλίνο γιατί -δίχως υπερβολή- θα πρόκειται για δεύτερο θάνατο της ΕΣΣΔ, που θα θέσει υπό αμφισβήτηση την επικυριαρχία της Μόσχας στην Κεντρική Ασία και τον Καύκασο και θα πριμοδοτήσει τις αποσχιστικές τάσεις των -κατά κύριο λόγο- μουσουλμανικών αυτόνομων περιοχών, από το Νταγκεστάν μέχρι τα Ουράλια.

Αμφισβήτηση της επιρροής της Ρωσίας στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ δεν σημαίνει αυτόματα οφέλη για τις ΗΠΑ. Με τα σημερινά δεδομένα το όποιο γεωπολιτικό κενό στην Κεντρική Ασία θα το καλύψουν κυρίως το Πεκίνο και, σε μικρότερο βαθμό, η Τεχεράνη και η Άγκυρα, οι οποίες θα σπεύσουν να δηλώσουν παρούσες και στον Καύκασο -καθώς υποστηρίζουν, αντίστοιχα, το Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία-, με πολύ πιθανή κατάληξη τη μεταξύ τους σύγκρουση.

Επίσης, από τη γενική αποσταθεροποίηση θα επηρεαστούν η ύπαρξη της Τρανσδνειστρίας, που αποσχίσθηκε από τη Μολδαβία το 1990, αλλά και η Λευκορωσία, που το καθεστώς της δύσκολα θα μπορέσει να επιβιώσει χωρίς τη στήριξη του Πούτιν.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον και αν απειληθεί η εξουσία του σημερινού προέδρου, ποιος αλήθεια μπορεί να εγγυηθεί ότι οι συνθήκες την επόμενη μέρα στη Μόσχα θα ευνοήσουν την επικράτηση μετριοπαθών μεταρρυθμιστών;

H Δύση αντιμετώπισε αρχικά τον Πούτιν ως παράμετρο σταθεροποίησης της χαώδους μετακομμουνιστικής Ρωσίας, όπως την κληροδότησε ο Γέλτσιν, αλλά καθώς αυτό δημιούργησε τις προϋποθέσεις για δυναμική επιστροφή της Μόσχας στη διεθνή σκηνή, ακολούθησαν η επιφυλακτικότητα και η καχυποψία.

Παρόμοια ήταν η αντιμετώπιση που είχε, κατά τον 19ο αιώνα, ο τσάρος Νικόλαος Α’ και από παράγοντας σταθερότητας γνώρισε τη μετάπτωση και την υποβάθμιση σε επικίνδυνο αναθεωρητή της τότε τάξης πραγμάτων. Εγγυητής της Ιεράς Συμμαχίας, ο Νικόλαος βοήθησε -με εμπλοκή στρατιωτικών δυνάμεων- στην καταστολή της επαναστατικής έκρηξης του 1848 στην Ουγγαρία. Ωστόσο, το 1853, κατά τις παραμονές της έκρηξης του Κριμαϊκού Πολέμου, Βρετανία και Γαλλία θεώρησαν επιζήμια για τα ζωτικά τους συμφέροντα τη σταθεροποιητική παρεμβατική ισχύ της Αγίας Πετρούπολης.

Πηγή: K-REPORT