2023: Η τυπική αρθρογραφία των κενών προβλέψεων

Είθισται τούτες τις μέρες να παραδίδεται η δημόσια σφαίρα σε έναν διάλογο, ή ορθότερα μία παράθεση μονολόγων, σχετικά με όσα επιφυλάσσει η νέα χρονιά. Εν προκειμένω (και φέτος) το 2023 από μία terra incognita αναπάντεχων γεγονότων μετατρέπεται σε πεδίο προβολής επιθυμιών και σκοπιμοτήτων που “βαφτίζονται” προβλέψεις.

Δεν έχουμε μάθει. Κάθε χρόνο η ίδια φλυαρία που αποσκοπεί στην διαμόρφωση κλίματος, και καμία απολύτως διάθεση αυτοκριτικής για τις τεκτονιά αποτυχημένες μελλοντολογίες των προηγούμενων ετών. Μία πανδημία, ένας σχεδόν παγκόσμιος πόλεμος, μία ενεργειακή κρίση τεραστίων διαστάσεων, μία βαθιά ρωγμή στην παγκοσμιοποίηση, η επιστροφή του πληθωρισμού μετά από τρεις δεκαετίες, η ανατροπή κάθε στερεοτύπου στο οποίο βασίστηκαν οι “σταθερές” και οι συσχετισμοί. Τίποτε απ΄ αυτά δεν προβλέφθηκε, ή κι αν σκιαγραφήθηκε ως κάτι αχνό στο βάθος του ορίζοντα, ελάχιστα επικοινωνήθηκε και αναδείχθηκε.

Το 2023 θα είναι το άγνωστο. Ένα άγνωστο, ωστόσο, που θα βασίζεται σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο που σχηματίσθηκε το 2022. Στα καθ΄ ημάς, μαζί με τις κρίσεις (φανερές και αφανείς και δομικές) θα έχουμε και τον κρισιμότερο εδώ και πάρα πολλά χρόνια εκλογικό κύκλο, ο οποίος, συν τοις άλλοις, θα είναι πολύ σκληρός, πολωτικός, διχαστικός και τοξικός.

Εάν μπορούσα να ξεχωρίσω δύο έννοιες που φοβάμαι ότι θα τις κουβαλήσουμε από το 2022 στο 2023 είναι η Σιωπή, και ο Διχασμός.

Η πρώτη, αφορά το πέπλο που έχει σκεπάσει το σύμπαν των δημοσιολογούντων, των πανεπιστημιακών, των “ανθρώπων του πνεύματος”, των λαλίστατων και εξ άμβωνος συνηγόρων του “τρόπου ζωής”, των υπαρκτών και ανύπαρκτων ελίτ. Συμβαίνουν πράγματα τρομακτικά και πρωτοφανή που μένουν ανείπωτα. Υπάρχουν λέξεις, όπως το κράτος δικαίου, η Δικαιοσύνη, το κοινωνικό κράτος, οι ανισότητες, που δεν χωρούν ούτε στα περιθώρια των περισπούδαστων άρθρων των προβλέψεων που κατατίθενται τούτες τις μέρες.

Κι αυτή η σιωπή των Ολίγων που αυτοτοποθεντούνται στην κορυφή της εγχώριας ιεραρχίας της καθοδήγησης συμπαρασύρει στην άγνοια και την αδιαφορία ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Αυτό που δικαίως προτάσσει το άγχος της επιβίωσης, χωρίς να αντιλαμβάνεται, ή δίχως να θέλει να αντιληφθεί, πώς η επιβίωση δεν συναρτάται μόνο με τα επιδόματα. Αυτή η κοινωνία έχει υιοθετήσει την λογική του ελάχιστου και βολεύεται με οτιδήποτε της “δωρίζεται” συγκυριακά.

Και μέσα σε αυτό το κλίμα, αναδεικνύεται η εσχατολογία της σύγκρουσης των δύο κόσμων. Οι μεν εναντίον των δε, η τοξικότητα και ο διχασμός. Ο εκλογικός κύκλος θα οξύνει αυτές τις αντιθέσεις, θα βαθύνει το χάσμα, να βγάλει από τα έγκατα μικρά και μεγάλα τέρατα, και μαζί την ανοχή των πολλών στις τρομακτικές μεταμορφώσεις.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις προβλέψεις. Ευχολόγια κενά περιεχομένου είναι. Η διαδρομή είναι πολύ μεγαλύτερη από την διάρκεια ενός έτους. Και οι κίνδυνοι καιροφυλακτούν για να διασκεδάσουν με την καταστροφή της αρθρογραφίας των προβλέψεων των ημερών.