Τι (πραγματικά) συνέβη στο “Παλλάς”…

Όσοι παρακολουθούν την ιστορία των εγχωρίων κομμάτων εξουσίας είναι βέβαιο πώς δεν ανέμεναν να σημάνει κάποιου τύπου ευθεία αμφισβήτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην (χθεσινή) πρεμιέρα του Ιδρύματος του Αντώνη Σαμαρά στο “Παλλάς”. Μόνο αφελείς που κάνουν προβολή επιθυμιών και απέχουν από την πραγματικότητα θα μπορούσαν να ελπίζουν στο αντίθετο. Εάν δεν το έχει πράξει ο φορέας του επωνύμου του “Εθνάρχη” και ιδρυτή της Ν.Δ -και δεν θα το πράξει- Κώστας Καραμανλής, πώς θα μπορούσε να το κάνει ο πρώην πρωθυπουργός;

Η συντηρητική παράταξη επιβιώνει επί πέντε δεκαετίες, ακριβώς επειδή ενσωματώνει τις κρίσεις της και συσπειρώνεται γύρω από την μία και ανυπέρβλητη ανάγκη: τη νομή της εξουσίας. Ιδρύθηκε και ζει για να κυβερνά, κι αυτό δεν θα το απεμπολήσει, οι όποιες, δε, αναθεωρήσεις που έχουν συμβεί οφείλονταν ακριβώς σε αυτό: οι εσωτερικές, δηλαδή, κρίσεις, έχουν συμβεί επειδή πρόσωπα και ομάδες επιρροής άρχισαν να υπονομεύουν το βασικό ένστικτο επιβίωσης.

Ολόκληρη χρεοκοπία της χώρας πέρασε από πάνω της και, όμως, κατόρθωσε να παραμείνει ισχυρή και ηγεμονική στον χώρο της, την ώρα που έβλεπε τον πολιτικό της αντίπαλο (ΠΑΣΟΚ) να περνάει από τα καυδιανά δίκρανα του χλευασμού, της απαξίωσης και του εκλογικού αφανισμού.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν παρουσίασε το Ίδρυμα υστεροφημίας του για να μιλήσει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και δεν θα θυσίαζε αυτή την σπουδαία στιγμή στα δυσμάς του πολιτικού του βίου για να εμφανιστεί ως “κινηματίας”. Παρουσίασε το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του για να εισπράξει το πάνδημο χειροκρότημα και να αισθανθεί πώς αυτό είναι πλειοψηφικό. Και το αισθάνθηκε, ακόμα κι αν οι αντιλήψεις του δεν καλύπτουν το κεντρώο θεώρημα του σημερινού πρωθυπουργού, ούτε, φυσικά, το φιλελεύθερο λαϊκοδεξιό του συνδαιτημόνα του στον “Βασίλη” της Κηφισιάς.

Εκπαιδευμένος στην υπομονή και την απομόνωση της ΠΟΛ.ΑΝ και μετά την ΠΟΛ.ΑΝ, από την οποία τον ανέσυρε ο Κώστας Καραμανλής, δεν θα είχε κανένα λόγο να προκαλέσει ρωγμές στη σχέση του με την “παράταξη” (το έκανε και το πλήρωσε το 1993). Εμφορούμενος, άλλωστε, από το βάρος πολιτικών λογαριασμών που δεν έχουν κλείσει και την έμφυτη απαξίωσή του στην αριστερά, εκείνο που προέχει είναι να μην επιστρέψει στην διακυβέρνηση, υπό κάθε πιθανή εκδοχή, ο Αλέξης Τσίπρας. Και αυτή η προσήλωση δρα απαγορευτικά ως προς τα συναισθήματα που μπορεί να τρέφει για τον πρωθυπουργό. Ξέρει να ξεχωρίζει το μείζον.

Το νεοδημοκρατικό μωσαϊκό, άλλωστε, έχει την δυνατότητα να χειροκροτεί τις σκληρά δεξιές -κατά κάποιους ακροδεξιές- κωρώνες του Αντώνη Σαμαρά, την ίδια ώρα που αναζητά κεντρώα ερείσματα, ακόμα και αναφορές στον φιλελεύθερο δικαιωματισμό του “Ποταμιού” που ενσωματώθηκε ηττημένος στη Ν.Δ. Αυτές οι αντιφάσεις συνιστούν ένα ιδεολογικό καζάνι που βράζει, χωρίς να ξεχειλίζει.

Ο Αντώνης Σαμαράς είπε, βεβαίως, αυτά που ήθελε και έπρεπε να πει για τις υποκλοπές, συντασσόμενος πλήρως με όσα είπε ο Κώστας Καραμανλής από τα Ανώγεια. Ίσως επειδή γνωρίζει πως το μυστικό θα παραμείνει επτασφράγγιστο (τι κάνει, άλλωστε, ο ίδιος για το αντίθετο;), και πως όλα θα κριθούν τελικά πάνω από την κάλπη. Ο Αντώνης Σαμαράς του “Παλλάς” δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα είναι ο ίδιος με τον Αντώνη Σαμαρά την επομένη μιας κάλπης όπου θα έχει ηττηθεί η Ν.Δ.

Στο μεγαλοπρεπές θέατρο της Βουκουρεστίου, βεβαίως, αποκαλύφθηκε και μία ουσιώδης διαφορά μεταξύ της κυβερνώσας παράταξης και του ιδεολογικού αντιπάλου της, του δεύτερου πόλου του νέου δικομματισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικεύει συχνά τις κρίσεις του, δεν κρύβει τις ιδεολογικές συγκρούσεις των τάσεων και των προσώπων, (αυτο)προσφέρεται συχνά ως πρόβατο στην επικοινωνιακή σφαγή των πολιτικών του αντιπάλων, αφήνει πίσω του πρόσωπα και αντιλήψεις που επιστρέφουν εκδικητικά, γίνεται πεδίο μάχης οπισθοφυλακών την ώρα που η εμπροσθοφυλακή επελαύνει. Του έχει στοιχίσει, και πιθανώς να του στοιχίσει στο μέλλον, ακόμα κι αν πολλοί το θεωρούν πιο υγιές και πιο δημοκρατικό…

Εν κατακλείδι, στη Ν.Δ δικαιούνται να ομιλούν για την “ενωτική” ομιλία Σαμαρά. Και ο ομιλήσας και όσοι τον άκουαν με δέος γνωρίζουν πολύ καλά πώς αυτή την στιγμή ένας και κοινός είναι ο στόχος.