Κουλτούρα πληρωμών: από το έπος Πάτση στην δοκιμασία Κολοβού

Σε επίπεδο εντυπώσεων/αιχμής της επικαιρότητας, ο συνδυασμός βάρβαρων επεισοδίων εξώσεων εκ κατασχέσεων/εκπλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για οφειλές συγκριτικά περιορισμένου ποσού (η ιδιότητα δημοσιογράφου της Ιωάννας Κολοβού έφερε το ζήτημα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. η επιτυχία των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας στου Ζωγράφου «δίδαξε» την επιτυχή μεταφορά του παλιότερου Ισπανικού προτύπου απόκρουσης των εξώσεων με κοινωνική αντίδραση) με την κοινωνικοπολιτική αθλιότητα της υπόθεσης Πάτση (ο οποίος διεγράφη μεν με επείγουσες διαδικασίες από την Ν.Δ., αλλ’ η μνήμη του παραμένει νωπή και διαβρωτική) δημιουργεί ήδη μια νέα συνθήκη στο ούτως ή άλλως δηλητηριασμένο πεδίο των συνεπειών από τα αρρύθμιστα «κόκκινα δάνεια» της προηγούμενης περιόδου – ας πούμε της εποχής των Μνημονίων.

του ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗ*

Επειδή – όπως ίσως έχει παρατηρήσει ο αναγνώστης – βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, και μάλιστα έντονα αντιπαραθετική, αυτό το επίπεδο οδηγεί ήδη την Αντιπολίτευση σύσσωμη (αν και διαφοροποιημένη : το ΚΚΕ για παράδειγμα θυμίζει ότι εξαρχής ήταν απολύτως αντίθετο προς κάθε πλειστηριασμό , πάντως πρώτης κατοικίας, ενώ Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν, έστω και λόγω μνημονιακής διαχείρισης, συναινέσει σε επίπεδο αρχής…) αλλά και φωνές από τα Κυβερνητικά έδρανα να ζητούν de facto πάγωμα ή/και νομοθετική παρέμβαση.

Την ίδια στιγμή, η πεισματική καθυστέρηση – σε επίπεδο που να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «άρνηση» – των σημερινών διαχειριστών των περισσότερων δανείων να διευκολύνουν (ή και να προσέλθουν καν σε συζήτηση) ρυθμίσεις βάσει του Εξωδικαστικού Μηχανισμού, ακολουθώντας έτσι την πρακτική των Τραπεζών στην προηγούμενη φάση να φρενάρουν κάθε διαπραγμάτευση έως ότου «ξεφορτωθήκαν» ιδίως μετά το 2017 σε πολύ χαμηλές τιμές τα μη-εξυπηρετούμενα δάνεια προς funds και εταιρείες διαχειρίσεως, η καθυστέρηση αυτή τσιμεντώνει τα αδιέξοδα.

Εκεί που στις Τράπεζες οι ρυθμίσεις δεν προχωρούσαν παλιότερα λόγω της άρνησης των στελεχών και των διοικήσεων να αναδεχθούν την ευθύνη των εν λόγω ρυθμίσεων(το φάσμα της απιστίας…) τώρα τα funds και οι διαχειριστές των δανείων έχοντας «ανεχθεί» τις σιωπηρές παρατάσεις λόγω εκλογών, ύστερα λόγω πανδημίας, σκληραίνουν την στάση τους σε πλειστηριασμούς και εξώσεις. Καθώς, δε, οι μακροπρόθεσμες ρυθμίσεις που προβλέπονται στον Εξωδικαστικό δεν ταιριάζουν στον δικό τους χρονικό ορίζοντα – όταν έρχεσαι στην Ελλάδα «για 5-6 χρόνια», πώς θα ρυθμίσεις σε ορίζοντα 10 ή 15 ετών; – οι δε ευχερέστεροι πλειστηριασμοί έχουν δημιουργήσει ενδιαφέρουσα δικηγορική ύλη σε όσους (όρα Πάτση) οργανωμένα στράφηκαν σε αυτό το πεδίο, δημιουργήθηκε θεμελιώδες αδιέξοδο. Προσθέστε, εδώ, την νομική ανασφάλεια με τις αντικρουόμενες θέσεις σε επίπεδο Αρείου Πάγου για το αν οι servicers νομιμοποιούνται να προχωρούν οι πλειστηριασμούς, και βλέπετε πόσο «λογικό» πλην εξόχως τραυματιστικό είναι όσοι μπορούν να προχωρήσουν σε πλειστηριασμούς έστω και ως μέσο πίεσης για να πετύχουν ευνοϊκότερο (δηλαδή δυσμενέστερο για τους οφειλέτες, π.χ. με μεγάλη εφάπαξ αρχική καταβολή) να το πράττουν.
Όπως συνέβη και με τον αλήστου μνήμης Νόμο Κατσέλη, ο οποίος – εκ των υστέρων – συνειδητοποιήθηκε ότι δεν περπάτησε λόγω των ακραίων καθυστερήσεων στην εκδίκαση των αιτήσεων υπαγωγής, με ορισμούς δικασίμου μέχρι και μετά μια δεκαετία, οπότε (επειδή πάγωναν οι διαδικασίες πλειστηριασμού μέχρι την δίκη) είχε καταλήξει να λειτουργεί ως χρεωστάσιο, έτσι και τώρα κινδυνεύει να προκύψει μια βαθύτερη ζημία. Ζημία συστημική.

Και αυτό, την στιγμή που ακόμη και ο συνήθως ψύχραιμος Γιάννης Στουρνάρας βλέπει ήδη να προκύπτει προοπτική «κόκκινων δανείων» νέας γενεάς…

Όλη αυτή η ζοφερή κατάσταση, είναι ζήτημα χρόνου να οδηγήσει σε κάποια νέα νομοθετική ρύθμιση μετάθεσης του χρονικού ορίζοντα. (Άλλωστε, «γιατί λέμε ότι είμαστε εκτός Μνημονίων, εκτός και Ενισχυμένης Εποπτείας;» διερωτάται βουλευτής της συμπολίτευσης – όχι εκ των αμελητέων!). Το μακροσκοπικά τραγικό είναι ότι αυτά όλα εξελίσσονται την στιγμή που είχε προχωρήσει η αποκατάσταση – γενικότερα – μιας κουλτούρας πληρωμών στην μεταΜνημονιακή μας Ελλάδα: ο τρόπος με τον οποίο πληρώνονταν φόροι (μέχρι και εφάπαξ καταβολές ΕΝΦΙΑ) και ασφαλιστικές εισφορές, ή ακόμη και πήγαινε να εξοφληθεί η επιστρεπτέα προκαταβολή εποχής κορωνοϊού (μέχρις ότου μπλόκαρε κι αυητή) ήταν κάτι το ενθαρρυντικό. Τώρα;

Αναδημοσίευση από το Facebook