“Case study” Καραμανλής: Όσα δεν είπε, και (τα) είπε ο Κοττάκης- Παρασκήνιο με… μέλλον;

Η περίπτωση του Κώστα Καραμανλή αποδεικνύεται, εσχάτως, ένα πολύ ενδιαφέρον (πολιτικό) case study. Αν και, ως και ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί, στας δυσμάς του κοινοβουλευτικού βίου του (δεν διαψεύδει πώς είναι σφόδρα πιθανό να μην είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές), τυγχάνει μεγαλύτερης αναγνώρισης και αποδοχής στο ευρύτερο κεντροδεξιό -θα έλεγα και κεντροαριστερό- ακροατήριο, απ΄ ότι ως πρωθυπουργός.

Η μομφή της ευθύνης για την χρεοκοπία της χώρας, το 2009-10, έχει ατονήσει αισθητά, ή, σε κάθε περίπτωση, δεν αναφέρεται έντονα, ούτε από τους σφοδρούς πολέμιούς του στην πρώτη φάση των μνημονίων, πολλοί, δε, επιχειρούν πιά να τον μεθερμηνεύσουν ή ακόμα και να τον εκπροσωπήσουν. Στην εσωτερική κρίση, μάλιστα, που σιωπηλά (ακόμα) διέρχεται η συντηρητική παράταξη, με αφορμή το μείζον σκάνδαλο των υποκλοπών, πολλοί είναι εκείνοι που αναζητούν την γνώμη του, ακόμα και την παρέμβαση του.

Ως προς το τελευταίο, μάλλον πρόκειται περί επιθυμίας να αναλάβει εκείνος την ευθύνη του προστάγματος και αυτοί που τον προτρέπουν να ακολουθήσουν (σε απόσταση ασφαλείας…), και, τελικά, εδράζεται, είτε σε έλλειψη γνώσης για το dna Καραμανλή, είτε στην σπουδή να “τρέξουν τα πράγματα”. Προφανώς τους διαψεύδει, διότι ο πρώην πρωθυπουργός έχει την ικανότητα να εφευρίσκει συνεχώς τρόπους για να μιλά, χωρίς να…μιλά.

Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Λάρισα, για το βιβλίο του καλού συναδέλφου Μανώλη Κοτάκη (“Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή”-Εκδόσεις Λιβάνη), το επιβεβαίωσε. Ταξίδεψε έως την πρωτεύουσα του κάμπου για να καθίσει στην πρώτη σειρά της παρουσίασης (ενός βιβλίου που εκδόθηκε πριν από μερικά -αλλά αρκετά…- χρόνια) και να απολαύσει το εγκώμιο τοπικών βουλευτών και νεοδημοκρατών που έσπευσαν να χειροκροτήσουν με την ίδια θέρμη που θα το έκαναν εάν η ΑΕΛ είχε πάρει το πρωτάθλημα.

Όλο το προηγούμενο διάστημα έγραφαν και προέβλεπαν διάφοροι πώς επρόκειτο να “σπάσει την σιωπή του”, την οποία, ωστόσο, είχε σπάσει, στην εκδήλωση (στην μνήμη του Γιάννη Κεφαλογιάννη) στα Ανώγεια, στα τέλη Αυγούστου. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι δεν είχε αποκαλύψει ο ίδιος κάποια τέτοια πρόθεση. Η παρουσία του, όμως, και μόνο έπαιξε τον ρόλο του “τρέϊλερ” και παρήγαγε δεκάδες δημοσιεύματα.

Ως “εφευρετικός”, όμως, μίλησε χωρίς να μιλήσει. Την στιγμή που έγνεψε στον ομιλητή και συγγραφέα δημοσιογράφο (φίλο του, εδώ και πολλά χρόνια, και υπό μία έννοια “βιογράφο” του) να αποκαλύψει στιχομυθία τους, αποτέλεσε την αρχή μιας σιβυλλικής αλλά εύγλωττης δήλωσης. “Τουλάχιστον, εμένα με παρακολουθούσαν σοβαρές υπηρεσίες”, είπε ο Μανώλης Κοττάκης, μεταφέροντας όσα του είχε πει ο Κώστας Καραμανλής, μόλις το προηγούμενο βράδυ.

Ο δε δημοσιογράφος ανέλαβε τα δύσκολα. Αυτά που δεν θα μπορούσε να πει ποτέ ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, όταν εκφώνησε λόγο περί της “αβύσσου” που, κατά τον συγγραφέα, χωρίζει την καραμανλική σχολή από εκείνη του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Εν κατακλείδι, ο Κώστας Καραμανλής δεν πρόκειται να ρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως ανοήτως προσμένουν διάφοροι. Φορέας ενός ανεξίτηλου ονόματος, και έχοντας διαμορφώσει και ο ίδιος το προσωπικό πολιτικό του στυλ μεταξύ παρουσίας και αναχωρητισμού, δεν πρόκειται να προσφερθεί ως αφορμή για ανταρσίες και σαμποτάζ. Αυτό, όπως λένε οι γνωρίζοντες, δεν σημαίνει πως δεν ανησυχεί για την πορεία που έχει πάρει η παράταξη. Δεν σημαίνει πως είναι, π.χ, ικανοποιημένος επειδή “τα άκρα” που έλεγε κάποτε (όπως και η Ντόρα Μπακογιάννη) έχουν καταλάβει όλα τα κομματικά προγεφυρώματα, ακόμα κι όταν σπεύδει να χαιρετήσει, ή και να χαμογελάσει στον Άδωνη Γεωργιάδη.

Στην υπόθεση των παρακολουθήσεων εξέφρασε, με τον τρόπο που ξέρει καλά, την αντίθεσή του στους χειρισμούς του Μεγάρου Μαξίμου, και δια της αποχής του από κομματικούς “γύρους θριάμβου” και λοιπές δραστηριότητες, συνεχίζει να δείχνει την διαφωνία του. Ίσως εντείνει λίγο περισσότερο τις παρεμβάσεις του, αναλόγως των εξελίξεων. Αλλά μέχρις εκεί. Αναμφίβολα, όμως, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ενότητα της παράταξης, θα λάβει θέση εάν και όταν η κατάσταση φτάσει στο “δια ταύτα”.

Ξέρει καλά, όμως, πως η Ν.Δ ζει για να κυβερνά. Και οι βουλευτές επιδιώκουν πρωτίστως την επανεκλογή τους και ελάχιστα νοιάζονται για το εαν αλλοιώνεται η καραμανλική ταυτότητα, ή εάν ταλαιπωρείται ο “κοινωνικός φιλελευθερισμός” (κάτι που στον ΣΥΡΙΖΑ προκαλούσε και προκαλεί μικρούς εμφυλίους). Και, πάντως, δεν πρόκειται ο ίδιος να διοργανώσει κάποιο δείπνο “λοχαγών” για να ορίσει …διάδοχο, όπως συνέβη το 1997, μια νύχτα στο σπίτι του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, για να σπεύσει, μετά, η αντιπροσωπεία να του ζητήσει να αναλάβει την αρχηγία.

Άλλωστε, δεν χρειάζεται να το κάνει. Για όποιους δεν το έχουν καταλάβει, έχει ήδη δείξει την προτίμησή του…