Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού: Πόσες πληγές παραμένουν ανοιχτές…

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού βρίσκει τη χώρα μας να μετρά δεκάδες βαθιά πληγωμένες παιδικές ψυχές, ζωές παιδιών που αφαιρέθηκαν άδικα, βίαια και αποτρόπαια από εκείνους που από τη φύση τους θα έπρεπε να τα προστατεύουν και να τα φροντίζουν με αγάπη, κορμάκια κακοποιημένα από διεστραμμένους ενήλικες για το ίδιον κέρδος και την ηδονή, κακοποιήσεις ακόμα και μέσα σε δομές Υγείας, αλλά και συγκλονιστικές καταγγελίες για ασέλγεια και κακοποιήσεις σε βάρος ανηλίκων που φιλοξενήθηκαν σε δομές «υπεράνω πάσης υποψίας»…

Ρούλα Σκουρογιάννη

ΗΣύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989 και είναι το πρώτο παγκόσμιο σύνολο νομικά δεσμευτικών δικαιωμάτων που ισχύουν για όλα τα παιδιά, αναγνωρίζει ότι η παιδική ηλικία αποτελεί ευάλωτη περίοδο στη ζωή του ατόμου και ότι τα παιδιά χρειάζονται ειδική φροντίδα και προστασία. Σκοπός της Σύμβασης είναι να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα παιδιά, μετατρέποντάς τους από παθητικούς αποδέκτες φιλανθρωπίας σε ανθρώπινα όντα με ξεχωριστά δικαιώματα.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού έχει επικυρωθεί από όλα τα κράτη –εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες– και παρόλο που είναι η ευρύτερα επικυρωμένη συμφωνία για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην παγκόσμια ιστορία, καθημερινά καταγράφονται, σε παγκόσμιο επίπεδο, κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών, που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική και ψυχική τους υγεία ακόμα και τη ζωή τους και που και δυστυχώς, τις περισσότερες φορές μένουν ατιμώρητες.

Πώς μπορεί να προληφθεί η παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού

Το θέμα είναι τεράστιο και απαιτεί συντονισμένες και στοχευμένες ενέργειες, με ειλικρινή πρόθεση, από την Πολιτεία, τους αρμόδιους φορείς, τους εκπαιδευτικούς, τους πολίτες, τους γονείς, όλους μας…

Καταθέτοντας ένα σχόλιο, στο libre, για το πώς θα μπορούσαν να έχουν προβλεφθεί τα «αδιανόητα» και απάνθρωπα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας τις τελευταίες εβδομάδες (και όχι μόνο), ο πρόεδρος των εργαζόμενων στα δημόσια νοσοκομεία (της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων-ΠΟΕΔΗΝ), κ. Μιχάλης Γιαννάκος, τονίζει: «Το ζήτημα είναι να λαμβάνονται μέτρα για να μη συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις».

Προσεγγίζοντας το ζήτημα από τη σκοπιά των εργαζόμενων στα νοσοκομεία (που συχνά γίνονται μάρτυρες και αντιμετωπίζουν δεκάδες παρόμοια περιστατικά), επισημαίνει:

«Αν είχαμε 200 υπαλλήλους παραπάνω στις δημόσιες προνοιακές μονάδες της Αττικής, δε θα είχαμε ‘παρκαρισμένα’ παιδιά με εισαγγελική εντολή στα παιδιατρικά νοσοκομεία!

Εάν είχε αναπτυχθεί και ενισχυθεί ο δημόσιος τομέας πρόνοιας, δε θα φθάναμε εδώ που φθάσαμε!

Το ‘όλα στο φως’, με την κακοποίηση των παιδιών και μάλιστα από τα μέσα ενημέρωσης και όχι από το αρμόδιο υπουργείο Εργασίας δεν είναι λύση. Το ζήτημα είναι να λαμβάνονται μέτρα για να μη συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις.

· Να λειτουργούν οι εποπτικοί και ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους.

· Να ενισχύονται και όχι να κλείνουν ή να συρρικνώνονται οι δημόσιες προνοιακές μονάδες που ανήκουν στο Υπουργείο Εργασίας.

· Να λειτουργούν ανεξέλεγκτες η Μ.Κ.Ο. με πακτωλό χρημάτων και αμφισβητούμενες συνθήκες φιλοξενίας όπως αποδεικνύεται.

Οι Δημόσιες προνοιακές Μονάδες αντιμετωπίζουν σημαντικές ελλείψεις προσωπικού με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες που υπάρχουν για φιλοξενία εγκαταλελειμμένων παιδιών με εισαγγελική εντολή. Και γενικότερα τις ανάγκες.

Φιλοξενία που θα δίνει προοπτική καλύτερης ζωής στα κακοποιημένα παιδιά από κάθε είδους κακοποίηση:

· εξασφάλιση σχολείου,

· συμμετοχή σε προγράμματα κοινωνικής επανένταξης

·προώθηση των διαδικασιών για υιοθεσία ή ανάδοχή.

Τα παιδιατρικά νοσοκομεία δεν έχουν τέτοια δυνατότητα. Γι’ αυτό και η εισαγγελική εντολή των κακοποιημένων παιδιών στα Παιδιατρικά Νοσοκομεία  περιλαμβάνει αποκλειστικά και μόνο τις εξετάσεις για να διαπιστωθεί η κατάσταση της υγείας τους. Συνήθως είναι υγιή.

Ελλείψει προνοιακών μονάδων, παραμένουν στα παιδιατρικά Νοσοκομεία επί μήνες

Τα Παιδιατρικά Νοσοκομεία δεν οργανώνουν αναδοχές και υιοθεσίες. Συμφωνούμε με την οικογενειακή αναδοχή. Διαφωνούμε κάθετα με την επαγγελματική αναδοχή.

Δεν θα είχαμε παρκαρισμένο κανένα κακοποιημένο παιδί στα Παιδιατρικά Νοσοκομεία, εάν είχαμε 200 υπαλλήλους επιπλέον στις δημόσιες προνοιακές μονάδες της Αττικής», καταλήγει ο κ. Γιαννάκος, αλλά εδώ θα πρέπει να σχολιάσουμε και να υπογραμμίσουμε ότι δεν αρκούν μόνο αριθμητικά 200 υπάλληλοι, αλλά 200 κατάλληλοι λειτουργοί, έτοιμοι να προσφέρουν και να αφοσιωθούν στο τόσο σημαντικό έργο τους.