Ουκρανία: Ο πόλεμος των υποδομών

Τον Οκτώβριο του 1917, ο Αντόνοφ Οφσεγιένκο, κάτω από την εποπτεία του Τρότσκι, υπό τους ήχους των κανονιοβολισμών του θωρηκτού Αβρόρα κι έχοντας στο πλευρό του λίγους ναύτες και κάποιους εθελοντές, κατέλαβε την Αγία Πετρούπολη μέσα σε ελάχιστες ώρες. Έτσι, οι ξένοι ανταποκριτές είχαν την προσοχή τους στραμμένη στο εν λόγω σχέδιο επιχειρήσεων και άργησαν να συνειδητοποιήσουν ότι έζησαν την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν πρώτα το σύνολο των υποδομών της ρωσικής πρωτεύουσας, όπως σιδηροδρομικούς σταθμούς, εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, τηλεγραφεία και ταχυδρομεία, τράπεζες και τηλεφωνικές εγκαταστάσεις. Όταν στην συνέχεια μπήκαν με εφ’ όπλου λόγχη στα Χειμερινά Ανάκτορα, όπου συνεδρίαζε το υπουργικό συμβούλιο υπό τον Κερένσκι, η έφοδος έμοιαζε περισσότερο με παρέλαση νίκης παρά με μάχη.

Οι ξένοι ανταποκριτές έσπευσαν, στην πλειονότητά τους, να μιλήσουν για το πρώτο «μοντέρνο πραξικόπημα», που παρακάμπτει την κατάκτηση εδάφους και θέτει ως προτεραιότητα τον έλεγχο ή την καταστροφή των υποδομών.

Άραγε θα καταφέρουν τα σκληρά πλήγματα που επιχειρεί η Μόσχα κατά των υποδομών της Ουκρανίας, ό,τι δεν κατάφερε τους τελευταίους οκτώ μήνες ο ρωσικός στρατός;..

Ο πλήρης έλεγχός μιας πρωτεύουσας, με αιφνιδιαστική κατάληψη ή καταστροφή των αναγκαίων εγκαταστάσεων, προκαλεί εκ των πραγμάτων πολύ μικρότερες παράπλευρες ζημιές και απώλειες. Όταν όμως αυτή η συνταγή εφαρμόζεται στο σύνολο της επικράτειας μιας χώρας, με προφανή στόχο την αποδιοργάνωσή της και την εξώθηση των αμάχων να ταχθούν υπέρ μιας άνευ όρων συνθηκολόγησης, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Δεν πρόκειται για μια ευρείας κλίμακας επανέκδοση του «μοντέρνου πραξικοπήματος», αλλά για την γνωστή άποψη του Βρετανού θεωρητικού του πολέμου Fuller, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του 1920, στο The Reformation of War, έγραψε ότι η καταστροφή όλων των υποδομών στις μεγάλες πόλεις και τα πλήγματα σε μη στρατιωτικές υποδομές θα αποδιοργανώσουν τον εχθρό και θα τον αναγκάσουν να συνθηκολογήσει. Είναι έτσι;

Ενίοτε, συμβαίνει το αντίθετο. Όπως στο Αμβούργο και στη Δρέσδη, που βομβαρδίστηκαν με βάση σχέδιο του Βρετανού στρατηγού Harris, υπεύθυνου για την επιλογή εχθρικών στόχων, που πέρασε στην ιστορία ως Harris the Bomber. Οι μαζικοί βομβαρδισμοί των υποδομών και των κατοικημένων περιοχών εμφύσησαν «ψυχολογία πρώτης γραμμής» στον άμαχο πληθυσμό στα μετόπισθεν και τον συσπείρωσε γύρω από την ηγεσία του, με έφηβους και υπερήλικες να κατατάσσονται εθελοντές.

Ανάλυση του KReport