Ελληνικό: Τι μας θύμισε ο Σπύρος Λάτσης

Για το έργο του Ελληνικού έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα. Από την εποχή που ο Κώστας Σημίτης υποσχόταν το μεγαλύτερο μητροπολιτικό πάρκο της Ευρώπης, μέχρι τα πρόσφατα -δεύτερα στη σειρά- εγκαίνια, το Ελληνικό εξελίχθηκε από την ουτοπία του πράσινου πνεύμονα της Αττικής σε ένα φαραωνικό “πρότζεκτ” που ήγειρε τις αντιδράσεις των αρχαιολόγων και των οικολόγων. Για να καταλήξει σε μία προσδοκία ανάπτυξης και 70.000 νέων θέσεων εργασίας.

Πώς θα είναι η περιοχή σε πέντε ή δέκα χρόνια από σήμερα, είναι δύσκολο να το προβλέψουμε. Θα είναι μία αθηναϊκού τύπου”Ριβιέρα”, ένας χώρος απροσπέλαστος στους πολίτες και μία ασφαλής ζώνη για ζάμπλουτους Άραβες, ή ένα τμήμα της αστικής Αθήνας που θα ενταχθεί ήπια στην καθημερινότητα της πόλης; Αμφιβολίες πολλές, κίνδυνοι αρκετοί, αλλά έτσι πορεύεται ο καπιταλισμός…

Αξίζει, όμως, πέρα από τις ενστάσεις ή τις ελπίδες που μπορεί να έχει καθένας εξ ημών, να κρατήσουμε το απόσπασμα από τον σύντομο χαιρετισμό του μεγιστάνα Σπύρου Λάτση (με τηλεσύνδεση από την Γενεύη):

«Ο Αντώνης Σαμαράς θέσπισε τις νομοθετικές βάσεις και έκανε τον διαγωνισμό, ο Αλέξης Τσίπρας διαπραγματεύθηκε την σύμβαση με αύξηση χώρου πρασίνου και χώρου δημόσιου και κοινωνικού ενδιαφέροντος, ενώ πέρασε από την Βουλή και το προεδρικό διάταγμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε το δύσκολο έργο των αδειοδοτήσεων και του πολεοδομικού πλαισίου».

Ευχαρίστησε, δε, πέραν των παρόντων υπουργών, μεταξύ των οποίων ο παρευρισκόμενος Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος δεν έκρυβε την ικανοποίησή του (ποιός, αλήθεια, θυμάται τι έλεγε αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουλίου του 2019, και τι σημασία έχει πιά…) , τόσο τον Αλέκο Φλαμπουράρη όσο και την Πέτα Πέρκα. Η τελευταία, για όποιον δεν θυμάται, πέρασε το ΠΔ για τον Μητροπολιτικό Πόλο Ελληνικού – Αγ. Κοσμά το 2018, αλλά και λειτούργησε ως Συντονίστρια της όλης επένδυσης από πλευράς Δημοσίου.

Η αλήθεια είναι πώς σπάνια μπορεί κανείς να παραθέσει στην ίδια παράγραφο, και δη για θετικό λόγο, τα ονόματα των κ. Σαμαρά, Τσίπρα, Μητσοτάκη. Πρωτίστως, δεν θα το δοκίμαζαν ποτέ οι ίδιοι.

Ο Σπύρος Λάτσης το έπραξε, ακόμα κι αν μπορεί να του καταλογίσει κανείς μια μικρή ιδιοτέλεια, αφού είναι ο επιχειρηματίας που ξεκίνησε το έργο- αρχικώς με την συνδρομή Κινέζων και Αράβων, στη συνέχεια με την συμπαράσταση ελληνικών τραπεζών, αλλά, πάντως, μόνος του, επίμονα και υπομονετικά.

Το Ελληνικό δεν είναι, ίσως, το μοναδικό έργο που εκτείνεται σε τρεις κυβερνήσεις -τέσσερις, ή πέντε (Σημίτης, Παπανδρέου), εάν προσθέσουμε και το αρχικό λάκτισμα επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Αποκτά, όμως, έναν ιδιαίτερο συμβολισμό επειδή το επισήμανε ο Σπύρος Λάτσης, όταν σε άλλες περιπτώσεις περνά απαρατήρητο, καθώς κάθε κυβέρνηση έρχεται να οικειοποιηθεί και να “βαφτίσει” δικό της κάθε έργο που ξεκίνησε από κάποια προηγηθείσα.

Πάντοτε, κάποιοι τρίτοι υπενθυμίζουν αυτή την συνέχεια του ελληνικού κράτους. Σχεδόν ποτέ οι κυβερνήσεις. Ήταν, π.χ, ο ίδιος ο πρόεδρος Μπάϊντεν, και πριν από αυτόν ο πρώην πρέσβης Τζέφρι Πάϊατ, που επισήμαναν πως η ελληνοαμερικανική αμυντική συνεργασία ξεκίνησε από την κυβέρνηση Τσίπρα (με συνδρομή Κοτζιά) και τα θεμέλια μπήκαν σε εκείνη την επίσκεψη του πρώην πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο επί Τραμπ. Οι Αμερικανοί μας θυμίζουν, πάλι, πως ο EastMed ήταν “παιδί” των Παπανδρέου, Σαμαρά και, τελικά, Τσίπρα, ο οποίος το εδραίωσε ως εθνική στρατηγική, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση των τριμερών συνεργασιών (και τελικά της τετραμερούς με την προσθήκη των ΗΠΑ). Για να χτίσει ορθώς και επιτυχώς πάνω σε αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Είναι οι Γερμανοί -και άλλοι Ευρωπαίοι- που μας θυμίζουν ότι ο αναβαθμισμένος, σήμερα, ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια -και ειδικότερα στα δυτικά- οφείλεται αποκλειστικά στην επιμονή του Τσίπρα και του Κοτζιά, την ώρα, μάλιστα, που στο εσωτερικό αποκαλούνταν “προδότες” από το πλήθος της άγνοιας και της ιδιοτέλειας.

Υπάρχουν κι άλλα τέτοια παραδείγματα πρωτοβουλιών που διατρέχουν περισσότερες κυβερνητικές περιόδους. Το κράτος διαθέτει κάποια ελάχιστα αντανακλαστικά συνέχειας και προσήλωσης σε στόχους που δεν πρέπει να τα υποτιμούμε, και, κυρίως, δεν πρέπει να τα παραγνωρίζουν οι νυν έναντι των πρώην.

Γι αυτό και απόκτησε αξία η αναφορά του Σπύρου Λάτση. Μας θύμισε πόσο μεμψίμοιρος είναι ο κομματικός ανταγωνισμός και πόσο ανούσια είναι η επίδειξη “αυθεντίας” και η σπουδαιοφάνεια. Ανέσυρε από τα σκουπίδια της πολιτικής ευτέλειας, έναν μικρό θησαυρό συναίνεσης…