Γιατί η Τουρκία απέλασε τον δημοσιογράφο Βαγγέλη Αρεταίο; – Η συγκινητική ανάρτησή του και οι λόγοι που επικαλούνται οι αρχές

Η Άγκυρα αποφάσισε να απελάσει τον διαπιστευμένο επίσημα στην Τουρκία δημοσιογράφο, για λόγους «δημόσιας ασφάλειας». Η χρονική στιγμή προκαλεί ερωτηματικά, καθώς ο Β. Αρεταίος έχει μακρόχρονη παρουσία στην Τουρκία και ουδέποτε είχαν δημιουργηθεί προβλήματα με τις τουρκικές αρχές. Προφανώς, η απέλασή του σχετίζεται είτε με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις είτε με εσωτερικές ισορροπίες στην Άγκυρα είτε και με τα δυο. Πάντως, η εξέλιξη δείχνει ότι στην Άγκυρα τη γραμμή δίνουν όλο και περισσότερο οι «σκληροί».

Η ανάρτηση του Βαγγέλη Αρεταίου

Απόφαση απέλασης απο Τουρκία και απαγόρευση επιστροφής

Η χειραψία είναι αναπάντεχα θερμή. Εκπλήσσομαι και για μια στιγμή νιώθω ένα κύμα συγκίνησης να με πλημμυρίζει. Είναι η τελευταία μου χειραψία στην Τουρκία. Με έναν από τους αστυνομικούς που με σταμάτησαν στο αεροδρόμιο Σαμπιχά Γκιοκτσέν της Κωνσταντινούπολης, πριν με αφήσει στο δωμάτιο του αεροδρομίου για όσους έχουν προγραμματιστεί να απελαθούν.
Μετά από εικοσιτρία χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων έζησα, για οχτώ χρόνια και ταξίδεψα και δούλεψα στην Τουρκία, οι τουρκικές αρχές αποφάσισαν να με απελάσουν και να μου απαγορεύσουν να επιστρέψω για λόγους δημόσιας τάξης.
Βασικός λόγος, από ό,τι κατάλαβα από τα όσα με ρώτησαν το βράδυ που με κράτησαν στο αεροδρόμιο, συμπεριφερόμενοι με ευγένεια και κατανόηση στην έκπληξη μου, ήταν τα ταξίδια μου στην νοτιοανατολική Τουρκία, ένα ταξίδι μου στην βόρεια Συρία το 2015 και τα ταξίδια μου στην υπόλοιπη Τουρκία. Καθώς και οι επαφές μου με άτομα που το τουρκικό κράτος θεωρεί μεμπτές και οι φωτογραφίες στο κινητό μου, οι οποίες σχετίζονται με δραστηριότητες των Κούρδων στην βόρεια Συρία, τις οποίες ελάμβανα μέσω ενός whatsApp group ανθρώπων που παρακολουθούν τις εξελίξεις στην περιοχή. Όπως κάθε δημοσιογράφος που κάνει ρεπορτάζ, ήμουν αποδέκτης ειδήσεων και φωτογραφιών.

Ουδέποτε έκρυψα τα ταξίδια και τις συναντήσεις μου. Άλλωστε, ήμουν διαπιστευμένος δημοσιογράφος, με κάρτα από την αρμόδια τουρκική υπηρεσία. Από τα ταξίδια μου αυτά, όχι μόνο στη νοτιοανατολική Τουρκία αλλά σε όλη τη χώρα, έκανα καθημερινό ρεπορτάζ που δημοσιευόταν στα ΜΜΕ για τα οποία δούλεψα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά ήταν που με βοήθησαν να γράψω δυο βιβλία και σειρά αναλύσεων, επικεντρώνοντας στην κοινωνία και τις κοινωνικές αλλαγές στην χώρα, μαζί με τις πολιτικές εξελίξεις και την εξωτερική πολιτική, θέματα που κάλυπτα ως δημοσιογράφος, επίσημα διαπιστευμένος στην Τουρκία.
Ολόκληρο το φάσμα των κοινωνικών αλλαγών, από τους συντηρητικούς πολίτες και ψηφοφόρους μέχρι τους Κούρδους και από την γυναικεία μόδα μέχρι την μουσική, ήταν πάντα θέματα που θεωρούσα κομβικά για την καλύτερη κατανόηση της Τουρκίας.
Ο βασικός μου γνώμονας, η θεμελιώδης αρχή που έκρινα πως πρέπει να διέπει την επαγγελματική μου ζωή ήταν να μεταφέρω πάντοτε μια, όσο μπορούσα, πιο αντικειμενική εικόνα της Τουρκίας προς την Ελλάδα και την Κύπρο, ως δημοσιογράφος ελληνικών και κυπριακών Μέσων. Μακριά από δαιμονοποιήσεις, απλοποιήσεις και προκαταλήψεις. Με μια βαθιά πίστη ότι υπηρετούσα την ειρήνη και ότι έβαζα το δικό μου μικρό λιθαράκι για την ανάπτυξη καλών σχέσεων ανάμεσα στις χώρες αυτές και την Τουρκία. Και με βαθύ σεβασμό και αγάπη προς τη χώρα και όλους τους ανθρώπους της, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και την καταγωγή τους.
Μαζί με την επαγγελματική μου ζωή, που συνδέθηκε άρρηκτα με την Τουρκία, όλα αυτά τα χρόνια ανέπτυξα και μια προσωπική, συναισθηματική σχέση με την χώρα. Τα παιδιά μου γεννήθηκαν εκεί, απέκτησα πολύ καλούς και αληθινούς φίλους, δεσμούς επαγγελματικούς και προσωπικούς με πάρα πολλούς ανθρώπους. Για πολλά χρόνια, μια φορά κάθε μήνα ήμουν στην Τουρκία για δέκα-δεκαπέντε μέρες. Η Τουρκία έγινε και εξακολουθεί να είναι ένας τόπος στον οποίο αισθανόμουν πραγματικά στο σπίτι μου.
Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι σημαίνει για μένα αυτή η απόφαση. Ξέρω όμως ότι πρέπει να διαχειριστώ ένα οιονεί πένθος. Όλοι οι φίλοι μου στην Τουρκία θα μου λείψουν πολύ. Όπως λέει και μια τουρκική παροιμία, «σ’ ένα φλιτζάνι καφέ κρύβονται οι αναμνήσεις σαράντα χρόνων». Τώρα τη νιώθω σε όλη της τη σοφία…
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τους φίλους που ενδιαφέρθηκαν καθώς και τις ελληνικές αρχές για όλη την στήριξη που μου πρόσφεραν τις δύσκολες εκείνες βραδινές τελευταίες μου ώρες στην Τουρκία.
Η απόφαση των τουρκικών αρχών είναι κάτι που δεν μπορώ να κατανοήσω, είναι κάτι που με θλίβει βαθιά και με κάνει πλέον να νιώθω σαν εξόριστος. Θα συνεχίσω να καλύπτω την Τουρκία και να εργάζομαι με τις ίδιες πεποιθήσεις ακόμα και από απόσταση, με την ελπίδα ότι οι ιθύνοντες του τουρκικού κράτους κάποια στιγμή θα ανακαλέσουν την απόφαση τους.