Editorial Libre: Γιατί (πρέπει να) είμαστε με κάθε Πορτοσάλτε…

“Άγνωστοι” τοποθέτησαν γκαζάκια έξω από την πολυκατοικία στα Βριλήσσια, όπου διαμένει ο Άρης Πορτοσάλτε. Καταδίκη; Απερίφραστη, απόλυτη, κατηγορηματική, χωρίς αστερίσκους και εκείνα τα πονηρά…”αλλά”.

Ο δημοσιογράφος του Σκάϊ αναφέρει πως “στοχοποιείται” εδώ και πολύ καιρό και, μετά τα τρικάκια και τις μπογιές, η απειλή αναβαθμίζεται με τη νέα επίθεση. Κάποιοι έσπευσαν να υποστηρίξουν πως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο Πορτοσάλτε είναι προκλητικός σε όσα καθημερινά υποστηρίζει από τον ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σταθμό στους οποίους εργάζεται. Ανάλογη άποψη με τους “επικριτές” του υιοθετεί και ο ίδιος, αλλά από την άλλη όψη του νομίσματος. Λέει πως “στοχοποιείται” για τις απόψεις του.

Αμφότερα, ίσως, σωστά. Όμως η καταδίκη στην επίθεση στην κατοικία του δημοσιογράφου δεν σημαίνει και υιοθέτηση των απόψεών του. Αποτελεί, όμως, απόλυτη υιοθέτηση του δικαιώματος να τις λέει. Επιλεκτικός πλουραλισμός δεν υπάρχει, κι αυτό αφορά και τους επικριτές και τους οπαδούς των απόψεων Πορτοσάλτε.

Πρέπει, όμως, να καταδικάζουμε απερίφραστα αυτές τις μεθόδους διότι δεν αποτελούν, ούτε “αυτοάμυνα”, όπως ισχυρίζονται κάποιοι -ευτυχώς λίγοι-, ούτε επειδή δι’ αυτού του τρόπου καταγγέλουμε εκείνους που διαφωνούν με τις απόψεις του και τις αναγάγουμε σε “στοχοποίηση”, όπως ισχυρίζονται οι απέναντι. Ψευδή και πλαστά τα δήθεν επιχειρήματα.

Στις οργανωμένες κοινωνίες, αυτόκλητοι υπερασπιστές και εκπρόσωποι της μιας ή της άλλης θέσης δεν πρέπει να υπάρχουν. Με τις απόψεις καθενός (πολιτικού ή δημοσιογράφου) διαφωνεί κανείς με τους θεσμικούς τρόπους που υπάρχουν στις δημοκρατίες, όχι με απευθείας αναθέσεις σε “τιμωρούς” και ανοχή στις πράξεις βίας.

Δεν σου αρέσουν οι απόψεις κάθε Πορτοσάλτε; Δεν τον ακούς, δεν τον βλέπεις, βγάζεις από τις επιλογές του τηλεκοντρόλ σου τον τηλεοπτικό σταθμό στον οποίο τις εκφράζει. Κι αν θεωρείς πως αποτελούν ρητορική που ταυτίζεται με εκείνη του ενός ή του άλλου κόμματος, έχεις τη δυνατότητα να εκφραστείς στις εκλογές. Κι έχεις τη δυνατότητα, επίσης, να υποστηρίξεις εκείνους και εκείνες που υποστηρίζουν άλλες απόψεις. Ακόμα κι αν εκπροσωπούνται μειοψηφικά στο σημερινό μιντιακό στερέωμα.

Εάν επιτρέψεις, ή εάν ανεχτείς και συνηθίσεις, την δράση εκείνων που εισπράττουν την οργή σου ως ανάθεση σε βία, τότε ανοίγεις την πόρτα του δωματίου με τους διαβόλους. Και πρέπει να ανακαλέσεις στη μνήμη σου πως η ανοχή (αφελής, ή και σκόπιμη) στα τάγματα εφόδου των χρυσαυγιτών, στο όνομα της κοινωνικής αντίδρασης στο μνημόνιο, ή με άλλες (πολιτικές) σκοπιμότητες, επιμένω, ήταν που θέριεψε το φίδι της ακροδεξιάς και του νεοναζισμού. Το οποίο δείχνει έτοιμο να επανέλθει στις μέρες μας.

Να ανακαλέσεις, επίσης, στη μνήμη σου, πως η ανοχή στην δήθεν αντίδραση μερίδας της κοινωνίας στη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν που “νομιμοποίησε” τη βία στον Κοτζιά, στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του (τότε) Ποταμιού, τους εκφοβισμούς και τις πράξεις βίας με φωτιές έξω από τα σπίτια τους και με τις απειλητικές αφίσσες στις πλατείες των πόλεων.

Για όλα αυτά, στην επίθεση κατά του Πορτοσάλτε ταιριάζει μόνο καταδίκη. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το καταλάβει και ο ίδιος, και ως θύμα να στηρίζειόλα τα θύματα.

Να λέει ότι θέλει κι όπως θέλει. Κι εμείς να διαφωνούμε και να αντιλέγουμε. Εάν, βεβαίως, έβρισκαν καλύτερο βήμα και αυτές οι “αντίπαλες” απόψεις, ίσως θα είμαστε μια πιο ισορροπημένη δημοκρατία.

Libre