Το μήνυμα του Τσίπρα…

«Είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε; Ή θεωρούμε ότι όλα έχουν καλώς;..». Διόλου ρητορικό το ερώτημα που έθεσε προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ο Αλέξης Τσίπρας, βλέποντας συνοφρυωμένα πρόσωπα για την πρότασή του να αναδειχθεί νέα γραμματέας του κόμματος η Ράνια Σβίγκου.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Κι αν κάποιοι θεώρησαν πως το ερώτημα απευθυνόταν προς τα μέλη της “Ομπρέλας”, είναι βέβαιο ότι ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνθηκε και προς τους “προεδρικούς”, ή, τουλάχιστον, εκείνους που θεωρούσαν πως η νίκη του συνεδρίου και η θωράκιση του ηγετικού προφίλ του στην απευθείας εκλογή ηγεσίας έπρεπε να μετουσιωθεί στην επιλογή ενός “δικού τους” γραμματέα. Η Ράνια Σβίγκου, είναι αλήθεια, ως μέλος της “Ομπρέλας”, είχε αντισταθεί στην απευθείας εκλογή ηγεσίας και είχε διατυπώσει προβληματισμούς για την διεύρυνση του κόμματος προς την κεντροαριστερά.

Το μήνυμα του Τσίπρα είναι σαφές: αφενός προς το πολυτασικό κόμμα και δείχνει πως κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται αποκλεισμένος, αφετέρου προς τον “δικό του” στρατό στελεχών, καθιστώντας σαφές πως η επιλογή “στρατοπέδου” είναι προσωπική επιλογή, και οι στρατιώτες δεν μπορούν να επιβληθούν στον στρατηγό. Για να γίνει ακόμα πιο σαφής απευθύνθηκε προς τον διαφωνούντα (για την επιλογή Σβίγκου) Παύλο Πολάκη, λέγοντάς του «δεν είσαι εσύ ο αυθεντικός εκφραστής των 172.000 μελών».

Πιο σαφές δεν γίνεται. Καμιά “Ομπρέλα” και κανένας Πολάκης δεν μπορεί να επαίρεται πως έφερε στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έστω και ένα νέο μέλος που θα εγγραφόταν εάν δεν υπήρχε ο ίδιος ο Τσίπρας. Όποιος έχει αντίθετη άποψη, υπάρχουν και τα ντιβάνια της ψυχανάλυσης.

Το αν η επιλογή Σβίγκου-Βασιλειάδη είναι καλή, θα κριθεί στο εκλογικό ταμείο. Και αναμφίβολα ο Τσίπρας αναλαμβάνει κάποιο ρίσκο. Μάλλον ελεγχόμενο εάν σκεφτεί κανείς πως ο πολιτικός χρόνος είναι πολύ πυκνός, οι εκλογικές αναμετρήσεις είναι μάλλον πολύ κοντά, και σε αυτό το πεδίο θα κριθεί ο ίδιος ο Τσίπρας και πολύ λιγότερο όσα θα προλάβει να οργανώσει το νέο δίδυμο της κομματικής ηγεσίας. Ένας αρχηγός, βεβαίως, δεν είναι μόνο το πρόσωπο, όσα εκπέμπει, η όποια χαρισματικότητά του, και η σχέση που διατηρεί με τον κόσμο. Είναι και οι αποφάσεις που λαμβάνει.

Είναι, ωστόσο, πολύ χειρότερο να μην λαμβάνει κανείς αποφάσεις και να ιδρώνει για να κρατήσει εσωκομματικές ισορροπίες, από το να λαμβάνει αποφάσεις που εμπεριέχουν ρίσκα. Κανείς δεν προχώρησε μπροστά, κοιτάζοντας πίσω και δίπλα του.

Όσον αφορά τους “δικούς του”, εκείνο που πιθανώς να (τους) προβληματίζει στην επιλογή της Σβίγκου είναι πως πιθανώς η κίνηση να αποτελεί πρόκριμα για τις επιλογές προσώπων που σκοπεύει να κάνει εάν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ξανακυβερνήσει. Προβληματίζει, δηλαδή, η πρόβλεψη που διαμορφώνει αυτή η νέα “ηγετικότητα” του Τσίπρα πως σε μία τέτοια διακυβέρνηση οι στρατιώτες δεν πρέπει να θεωρούν δεδομένο ότι θα γίνουν λοχαγοί και ταγματάρχες.

Και ως προς αυτό, ξαναγυρίζουμε στην ρήση Τσίπρα «Είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε; Ή θεωρούμε ότι όλα έχουν καλώς;..». Διότι είναι άδικο να χρεώσει κανείς μόνο στην “Ομπρέλα” το σύμπτωμα της στασιμότητας και του εφησυχασμού σε παθολογικές εσωτερικές ισορροπίες, που, εν τέλει, δημιουργούν αίσθημα αποστροφής στον κόσμο και πλούσια ύλη για “αντιπολίτευση” του κυβερνώντος κόμματος στην…αξιωματική αντιπολίτευση. Πόσο έτοιμος, για παράδειγμα, είναι να αλλάξει ο ίδιος ο δημοφιλέστατος Παύλος Πολάκης; Και άλλοι που πίνουν νερό στο όνομα του Τσίπρα και οφείλουν σ’ αυτόν την πολιτική τους ύπαρξη.

Ορθώς είπε πως το αίτημα των 173.000 μελών για πολιτική αλλαγή δεν στάλθηκε στις 15 Μαϊου μόνο στο Μέγαρο Μαξίμου. Στάλθηκε και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ-και τον Τσίπρα, θα συμπλήρωνα. Ο τελευταίος φαίνεται πως το έλαβε και αφήνει την περίοδο των χαρωπών ισορροπιών της “παρέας” για να υιοθετήσει τον επαγγελματισμό του αρχηγού. Αυτό, δηλαδή, που, μαζί με το αφήγημα διακυβέρνησης, κρίνεται στις εκλογές.

Κάθε μία από τις ψήφους που θα συγκεντρώσει ο (νέος;) ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην σκληρή εκλογική μάχη που πλησιάζει έχει τρεις παραμέτρους: θα είναι αρνητική ως προς την κυβέρνηση, θετική στον Τσίπρα, και θετική προς την προσδοκία διαφορετικής διακυβέρνησης. Κι αν τα δύο πρώτα συστατικά υφίστανται και, αναλόγως των συνθηκών, θα ενισχυθούν ή δεν θα ενισχυθούν, για το τρίτο πρέπει να γίνουν ακόμα πολλά.

Ο Τσίπρας μοιάζει να το έχει κατανοήσει όταν είπε πως “χρειάζεται καθαρή νίκη, πέρα από αμφισβητήσεις”. Καλό είναι το πλαίσιο περί προοδευτικής διακυβέρνησης αλλά, ως φαίνεται, είναι πολύ πιθανό να μην έχει εταίρο. Ούτε καν το παλαιότερο για “νίκη έστω και με μία ψήφο” στην κάλπη της απλής αναλογικής δεν είναι, ίσως, αρκετό. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, από τη στιγμή που η Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα τα δώσει όλα για την αυτοδυναμία, κι όταν επιπλέον καλλιεργείται ποικιλοτρόπως η θεωρία του χάους, ο Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να διεκδικήσει καθαρή νίκη.

Κάθε στραβομουτσουνιά για επιλογές του τελευταίου (και δη από “δικούς του”) ενισχύει, τελικά, την εικόνα ενός “παιδαριώδους” ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που δεν του αξίζει να (ξανα)κυβερνήσει. Ο δήθεν πλουραλισμός σε συνθήκες εκλογικής σύγκρουσης συνιστά τάση αυτοκαταστροφής…