Editorial/ Πατριωτισμός δεν σημαίνει σιωπή- Η χρήσιμη παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη

Ως προς τα εθνικά θέματα, υπάρχει μία βασική και απαράβατη αρχή. Κάθε πρωθυπουργός (ασχέτως κομματικής προέλευσης) εκπροσωπεί την χώρα και όταν δέχεται μία τόσο ιταμή επίθεση, όπως αυτή που δέχθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τον Ταγίπ Ερντογάν, δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο να μην υποστηριχθεί από όλους τους Έλληνες. Όποιος προσεγγίζει ένα τέτοιο ζήτημα με παραμορφωτικά κομματικά γυαλιά πρέπει να εξοβελίζεται από τον δημόσιο λόγο. Όπως και είναι μυωπικό και ανόητο να μην χαίρεται κανείς για την εξαιρετική ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο.

Η βασική αυτή αρχή δεν τηρήθηκε πάντοτε κατά το παρελθόν. Είναι γνωστό πως υπήρξαν στην δημόσια ρητορική της τοξικότητας ευθείες αμφισβητήσεις του πατριωτισμού πρωθυπουργού, υπουργών, και βουλευτών, όπως και έχουν ειπωθεί επικίνδυνες ακρότητες του τύπου “εγώ πιστεύω τον Ερντογάν”, ή ότι “η κυβέρνηση είναι που προκαλεί ένταση με την Τουρκία στο Αιγαίο”. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν ονόματα, είναι γνωστά…

Είναι, όμως, άλλο θέμα να μην αμφισβητείται ο πατριωτισμός κάθε πρωθυπουργού και άλλο να ενοχοποιείται η κριτική στο μοντέλο και την μεθοδολογία άσκησης της εξωτερικής πολιτικής κάθε κυβέρνησης. Ακόμα περισσότερο, συνιστά επικίνδυνη αφέλεια να “απαγορεύεται” η κριτική στην Ε.Ε, τις ΗΠΑ, ή το ΝΑΤΟ για την επιλεκτική μεταχείριση που επιφυλάσσουν, για ακόμα μία φορά, στην Τουρκία, κατά τρόπο που να υποβαθμίζουν, ή και να υπονομεύουν τις ελληνικές θέσεις.

Η σιωπή για να μην θιγούν “αφηγήματα” δεν αποτελεί ένδειξη πατριωτισμού. Γι’ αυτό και είχε αξία η παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη με την κριτική που άσκησε στον τρόπο με τον οποίο η Ευρώπη πριμοδοτεί προκλητικά τις τουρκικές θέσεις. “Το’ χουν χάσει”, είπε η κυρία Μπακογιάννη, αναφερόμενη στο διευθυντήριο των Βρυξελλών- από τον Σαρλ Μισέλ, και την Ούρσουλα Φον ντερ Λάϊεν, μέχρι τον Ζοζέπ Μπορέλ, και κατ’ επέκταση τους ευρωπαίους ηγέτες.

Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι πολύ έμπειρη αλλά κυρίως είναι απελευθερωμένη από την κακώς νοούμενη ανάγκη να υπερασπίζεται το “εικονικό” για να μην προκαλούνται ρωγμές στο ένα ή το άλλο αφήγημα. Τα επισημαίνει όλα αυτά και η αξιωματική αντιπολίτευση, κατά κόρον και μετ’ επιτάσεως, όπως και άλλα κόμματα, και αρκετοί αναλυτές. Όμως, η παρέμβαση της πρώην υπουργού Εξωτερικών έχει ιδιαίτερη αξία διότι ακούγεται -ελπίζουμε, τουλάχιστον- από ακροατήρια που δεν θέλουν να ακούσουν τις ίδιες, ή περίπου τις ίδιες, ενστάσεις, όταν τις διατυπώνουν ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς, ο Κατρούγκαλος κ.ά

Η κριτική της Ντόρας Μπακογιάννη, βεβαίως, δεν είναι ολοκληρωμένη -και είναι λογικό- επειδή δεν περιλαμβάνει το ΝΑΤΟ, και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι, άραγε, ικανοποιημένοι οι ψηφοφόροι της Ν.Δ, ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του πρωθυπουργού, από τις ανακοινώσεις “ίσων αποστάσεων” του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, ή από τον διαρκώς πρόθυμα φιλότουρκο επικεφαλής της Συμμαχίας Γενς Στόλτενμπεργ;

Και εάν δεν είναι, μήπως πρέπει, επιτέλους, να αντιληφθούμε πως αυτή την υπονομευτική για τις ελληνικές θέσεις στάση όλων αυτών δημιουργεί την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε την δική μας θέση έναντι των εταίρων και των συμμάχων;