Μαριούπολη: Αντιμέτωποι με πείνα και μολύνσεις οι εγκλωβισμένοι
Η Συντακτική ομάδα του Libre
Εκατοντάδες άνθρωποι βρίσκονται στριμωγμένοι στο υπόγειο ενός μεγάλου δημόσιου κτιρίου στη Μαριούπολη της Ουκρανίας, η οποία βρίσκεται υπό πολιορκία από τις ρωσικές δυνάμεις. Τα τρόφιμα τους τελειώνουν, ενώ πολλοί από αυτούς έχουν ανάγκη από άμεση ιατρική φροντίδα.
«Κάποιοι έχουν αναπτύξει μολύνσεις εξαιτίας τραυματισμών τους από θραύσματα οβίδων», δήλωσε η Αναστασία Πονομάρεβα, μια 39χρονη δασκάλα που εγκατέλειψε την πόλη από την αρχή του πολέμου, αλλά βρίσκεται ακόμα σε επαφή με φίλους εκεί. «Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά».
Η Μαριούπολη είναι περικυκλωμένη από ρωσικά στρατεύματα και οι βομβαρδισμοί είναι συνεχείς με περίπου 400.000 ανθρώπους να είναι ακόμη παγιδευμένοι χωρίς τρεχούμενο νερό, ενώ τα τρόφιμα και οι ιατρικές προμήθειες λιγοστεύουν. Οι τοπικές αρχές αναφέρουν ότι ο πόλεμος εκεί έχει οδηγήσει στον θάνατο 2.400 αμάχων, αλλά ακόμη και οι ίδιοι αναγνωρίζουν πως ο απολογισμός αυτός είναι μικρότερος από αυτόν που ισχύει πραγματικά.
«Οι άνθρωποι που κατάφεραν να κρυφτούν σε υπόγεια καταφύγια, στην ουσία μένουν εκεί μόνιμα», αναφέρει η Πονομάρεβα από τη δυτική πόλη Ντροχόμπιτς, όπου κατοικεί. «Δεν μπορούν να φύγουν καθόλου».
Κάποιοι δρόμοι είναι τόσο επικίνδυνοι που πολύ λίγοι βγαίνουν έξω για να περισυλλέξουν τους νεκρούς, πολλοί από τους οποίους θάβονται σε μαζικούς τάφους. Οι σχεδόν συνεχείς ρωσικές επιθέσεις έχουν καταστρέψει ολοσχερώς τις παλιές γειτονιές τους.
Νέα πλάνα από drone έδειξαν τις τεράστιες διαστάσεις των καταστροφών, με φωτιές και καπνούς να βγαίνουν από πολυκατοικίες και δρόμους να έχουν μετατραπεί σε ερείπια.
«Τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα κάθε ώρα που περνάει», δήλωσε ο Σεργκέι Ορλόφ, αντιδήμαρχος της Μαριούπολης.
«Η κατάσταση είναι φρικτή», δήλωσε. «Δεν υπάρχουν αρκετά τρόφιμα, νερό, φάρμακα, ινσουλίνη ούτε βρεφικές τροφές. Ο καθένας έχει τις δικές του ανάγκες».
Σύμφωνα με τον κ. Ορλόφ, τα αυτοκίνητα που μεταφέρουν προμήθειες περιμένουν εδώ και μέρες αλλά οι ρωσικές δυνάμεις δεν τα αφήνουν να εισέλθουν στην πόλη.
«Δεχόμαστε πολλά τηλεφωνήματα. Για παράδειγμα, μια μητέρα που λέει “έχω ένα παιδί στα χέρια μου που πεθαίνει από την πείνα”. Ή μας τηλεφωνεί κάποιος που λέει: “Αυτή είναι η διεύθυνσή μας. Είμαστε εγκλωβισμένοι στο υπόγειο. Τι να κάνουμε;”», λέει ο Ορλόφ.
«Δυστυχώς», αναφέρει «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».
SiteDesign