Ουκρανία: Ο “επίγειος παράδεισος” του Σβιατογκίρσκ- Ποιό είναι ο μοναστήρι του 15ου αιώνα που δέχθηκε αεροπορική επιδρομή

Αεροπορική επιδρομή προκάλεσε ζημιές στην ιστορική Λαύρα της Κοιμήσεως Σβιατογκίρσκ της Ουκρανίας, ένα ορθόδοξο μοναστήρι στην περιφέρεια του Ντόνετσκ της ανατολικής Ουκρανίας, ανέφερε το κοινοβούλιο της χώρας στο Telegram.

Αρκετοί άνθρωποι τραυματίστηκαν και μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο στην ανατολική πόλη Sviatogirsk, ενώ άλλοι διακομίστηκαν επί τόπου. Κανείς δεν σκοτώθηκε, ανέφερε η ανακοίνωση του κοινοβουλίου.

Η έκρηξη, που σημειώθηκε γύρω στις 22:00 τοπική ώρα το Σάββατο, χτύπησε 50 μέτρα μακριά από μια γέφυρα που συνδέει τη δεξιά και την αριστερή όχθη του ποταμού Siverskyi Donets, κοντά σε μια είσοδο του μοναστηριού.

Από την έκρηξη προκλήθηκαν ζημιές στα παράθυρα του ναού του μοναστηριού και έσπασαν τα παράθυρα και τις πόρτες ενός κοντινού ξενοδοχείου.

Περίπου 520 πρόσφυγες αναζητούσαν καταφύγιο στο μοναστήρι, μεταξύ των οποίων 200 παιδιά. Υπάρχουν περίπου 10.000 πρόσφυγες και ντόπιοι στην πόλη Sviatogirsk, ανέφερε η δήλωση.

Ο επίσκοπος του μοναστηριού, Μητροπολίτης Αρσένιος, είπε ότι δεν υπάρχουν στρατιωτικές μονάδες στο Σβιατογκίρσκ και ότι η επίθεση προκλήθηκε σε μια «ειρηνική πόλη» και σε έναν από τους πιο ιερούς τόπους της Ουκρανίας.

Η Λαύρα Κοιμήσεως Sviatogirsk είναι μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Χρονολογείται ήδη από το έτος 1526 και φιλοξενεί λείψανα του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη του Σβιατοχίρσκ.

Η μακρά ιστορία του μοναστηριού

Οι πηγές ποικίλουν ως προς την χρονολόγηση της ιδρύσεως του μοναστηριού. Σύμφωνα με ορισμένες εξ’αυτών, οι καταβολές του μοναστηριού χρονολογούνται στον 13ο αιώνα, περίοδο κατά την οποία μοναχοί της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου οι οποίοι διέφυγαν του Κιέβου εμπρός στη μογγολική εισβολή αναζήτησαν καταφύγιο στην ευρύτερη περιοχή του Σβιατογίρσκ, όπου και οργανώθηκαν ως κοινότητες με βάση τις αρχές του μοναστικού βίου.

Ωστόσο, σύμφωνα με τις περισσότερες εκ των πηγών, οι πρώτοι μοναχοί εγκαταστάθηκαν στην τοποθεσία του μετέπειτα μοναστηριού, επί της πλαγιάς του λόφου, κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ του 13ου και του 15ου αιώνα.

Η πρώτη γραπτή αναφορά στο μοναστήρι χρονολογείται στο 1526 και προέρχεται από τον πρεσβευτή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Ζίγκμουντ φον Χέρμπερσταϊν, ο οποίος αναφέρεται στο μοναστήρι χρησιμοποιώντας τον όρο «Άγιο Όρος» (ρωσικά: «Святые горы», το οποίο, στη συνέχεια, οδήγησε στην ονομασία Σβιατογίρσκ, εκ της οποίας και προήλθε το όνομα του μοναστηριού).

Ευρισκόμενο μεταξύ της Ρωσίας και του Χανάτου της Κριμαίας, το μοναστήρι δέχθηκε επίθεση και λεηλατήθηκε αρκετές φορές από τους Τατάρους της Κριμαίας.

Το 1624, το μοναστήρι αναγνωρίστηκε επισήμως ως «Μοναστήρι Σβιατογίρσκ Ουσπένσκι». Σε καιρό ειρήνης, το μοναστήρι φιλοξενούσε ιδιαιτέρως αριθμό προσκυνητών, ενώ, παράλληλα, φιλοξενούσε, κατά την περίοδο των μεγάλων θρησκευτικών εορτών του εκκλησιαστικού έτους, αρκετές δεκάδες χιλιάδες πιστούς.

Ωστόσο, το 1787, οι αντιμοναστικές μεταρρυθμίσεις της Αικατερίνης Β΄ απέβησαν μοιραίες για το μοναστήρι, καθώς ο συγκεκριμένος «επίγειος παράδεισος», όπως η ίδια περιέγραφε το μοναστήρι, διαλύθηκε μέσω ενός εκ των διαταγμάτων της, ενώ η ιδιοκτησία των εκτάσεων του μοναστηριού παραχωρήθηκε στον ευνοούμενό της, Γκριγκόρι Ποτέμκιν. Έως το 1844 ο μοναστικός βίος έπαυσε να υφίσταται στη συγκεκριμένη τοποθεσία, ημερομηνία κατά την οποία ο Αυτοκράτορας Νικόλαος Α΄ διέταξε την επαναλειτουργία του μοναστηριού.

Κατά τη διάρκεια της χρονικής περιόδου διάρκειας 70 ετών που ακολούθησε, το μοναστήρι γνώρισε δίχως προηγούμενο ακμή, με συνέπεια να καταστεί ως ένα εκ των σημαντικότερων μοναστηριών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Κατά τις απαρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αριθμούσε συνολικά, περίπου, 600 μοναχούς.

Ωστόσο, μετά το πέρας της Ρωσικής Επαναστάσεως και την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους, το μοναστήρι γνώρισε περίοδο παρακμής: μεταξύ του 1917 και του 1922, οι χώροι του βεβηλώθηκαν και λεηλατήθηκαν, οι μοναχοί του σκοτώθηκαν, ενώ το 1922 έπαυσε την λειτουργία του κατόπιν σχετικού διατάγματος των κομμουνιστικών αρχών και μετατράπηκε σε οίκο ευγηρίας. Κατά τη διάρκεια των αμέσως επόμενων ετών, τμήματα των κτιριακών εγκαταστάσεων του μοναστηριού καταστράφηκαν.

Έπειτα από την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος το 1991, το μοναστήρι αναστηλώθηκε, ενώ, παράλληλα, τα κτίρια τα οποία είχαν καταστραφεί ανακατασκευάστηκαν. Στη συνέχεια, το μοναστήρι επιστράφηκε στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία και επανέφερε εκ νέου τον μοναστικό βίο εντός των χώρων του μοναστηριού. Σήμερα, το μοναστήρι αποτελεί, εκ νέου, ένα εκ των σημαντικότερων της Ουκρανίας. Συνολικά, αριθμεί 100 μοναχούς, ενώ σε ετήσια βάση προσελκύει εκατοντάδες χιλιάδες προσκυνητές και επισκέπτες.

Το 2005, αναγνωρίστηκε ως «λαύρα»