Ουκρανική κρίση: Το “δέντρο” της όξυνσης και το “μπρα ντε φερ” ενός ικανού συμβιβασμού

Λίγες ώρες πριν την κρίσιμη συνάντηση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Άντονι Μπλίνκεν και του Ρώσου ομολόγου του, Σεργκέι Λαβρόφ, στη Γενεύη, σε μια διπλωματική προσπάθεια να αμβλυνθούν οι εντάσεις γύρω από το ουκρανικό ζήτημα, το Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών κάνει λόγο για απόπειρα εξαγοράς αξιωματούχων της ουκρανικής κυβέρνησης σε μια προσπάθεια να καταληφθούν “εκ των έσω” κρίσιμες λειτουργίες της τελευταίας και ο Αμερικανός πρόεδρος απευθύνει (ακόμη μια) σκληρή προειδοποίηση στις Κρεμλίνο.

Tου Βαγγέλη Δ. Μαρινάκη

Είχε προηγηθεί η διάψευση της ρωσικής πλευράς ότι σχεδιάζει να εισβάλει στη γειτονική της χώρα, δια στόματος της εκπροσώπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, η οποία κάλεσε “τις δυτικές χώρες να σταματήσουν την επιθετική αντιρωσική επικοινωνιακή εκστρατεία”, στο φόντο της έγκρισης από την αμερικανική κυβέρνηση της μεταφοράς αμερικανικής κατασκευής όπλων από την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και τη Βρετανία προς την Ουκρανία.

Στο φόντο αυτής της εμπρηστικής ρητορικής και των εκατέρωθεν στρατιωτικών πρωτοβουλιών, που παραπέμπουν σε εποχές Ψυχρού Πολέμου, κινδυνεύει να μας διαφεύγει ωστόσο το ουσιώδες, ότι δηλαδή ακόμη και σε αυτό το κλίμα ο διάλογος μεταξύ των δύο άσπονδων εχθρών συνεχίζεται.

Υπό αυτή την έννοια -και με τον ρίσκο ενός καθολικού ατυχήματος πάντα υπαρκτό- όσο εστιάζει κανείς στο “δέντρο” της όξυνσης χάνει το “δάσος” ενός μπρα ντε φερ ικανού να οδηγήσει στη διατύπωση ενός συμβιβασμού.

Κι αυτό γιατί το ενδεχόμενο να βρεθεί μια φόρμουλα διπλής ανάγνωσης και ερμηνείας είναι πολύ πιθανόν ακριβώς να συνδέεται με τους παραπάνω λεονταρισμούς, ευνοώντας παρά απωθώντας την εξεύρεση λύσης.

Έτσι, σε περίπτωση που η σημερινή συνάντηση Λαβρόφ-Μπλίνκεν βγάλει “λευκό καπνό”, οδηγώντας σε δεύτερο χρόνο σε κάποιου είδους επικοινωνία Μπάιντεν και Πούτιν, η Ουάσιγκτον θα μπορεί να ισχυριστεί ότι απέτρεψε ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ενώ η Μόσχα θα καυχιέται ότι πάγωσε επ’ αόριστον η περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

• “Win-win” θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος, αν και ο “διάβολος” κρύβεται στις λεπτομέρειες. Η προοπτική μιας τέτοιας έκβασης σημαίνει ότι ο Αμερικανός πρόεδρος θα μπορέσει να σημειώσει μια πρώτη νίκη εντυπώσεων στο εσωτερικό μέτωπο, όπου οι απογοητεύσεις διαδέχονται η μια την άλλη και το μιντακό σύμπλεγμα -προεξάρχοντος του φιλελεύθερου Τύπου- παραμένει εμμονικά ρωσοφοβικό.

Όμως θα είναι ο ηγέτης του Κρεμλίνου εκείνος που θα έχει κατορθώσει να αναγνωρισθεί η χώρα του ως ισότιμος φορέας διακριτών και μη διαπραγματεύσιμων συμφερόντων ασφαλείας, αμφισβητώντας ουσιαστικά την χρησιμότητα του ευρωατλαντικού πλαισίου.