ΚΙΝ.ΑΛ: Από “μπουλβάρ” χαρακτήρων, θρίλερ ανατροπών και διάσπασης (;)

Εάν αποφάσιζε κάποιος να σκηνοθετήσει το σενάριο της εσωκομματικής εκλογής στο ΚΙΝ.ΑΛ θα μπορούσε να επιλέξει την ήπια εκδοχή ενός νεοϋορκέζικου “μπουλβάρ” χαρακτήρων και παρεξηγήσεων (τύπου Γούντι Άλλεν) ή ένα θρίλερ δράσης και ανατροπών με ολίγον από splatter, κάτι σαν το “Πολύ σκληρός για να πεθάνει” (Die Hard).

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Μέχρι πριν μερικές μέρες παρακολουθούσαμε την πρώτη εκδοχή μετά την γενναία απόφαση της Φώφης Γεννηματά να αποχωρήσει από την κούρσα και να αντιμετωπίσει το σοβαρό πρόβλημα υγείας της. Έξι χαρακτήρες με διαφορετικές νοοτροπίες και συμπεριφορές, άλλες φορές μονότονοι και βαρετοί, κι άλλες με εξάρσεις και “τεατράλε” περάσματα. Τίποτε σπουδαίο και εν τέλει απόλυτα συνυφασμένο με την συρρικνωμένη σκιά ενός ιστορικού κόμματος που αναπολεί μεγαλεία τα οποία ουδέποτε θα ανακτήσει.

Το σκηνοθετικό εύρημα με την πιθανότατη υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου είναι αλήθεια πως αλλάζει τα δεδομένα. Αίφνης, το χαμηλού budget φιλμ μετατρέπεται σε μια μικρή υπερπαραγωγή με νέο πρωταγωνιστή που γνωρίζει καλά να κλιμακώνει το σασπένς και να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον. Το γεγονός ότι, αμέσως μόλις είδαν το φως της δημοσιότητας οι πληροφορίες για την υποψηφιότητα Παπανδρέου, σχεδόν άπαντες εγκατέλειψαν τους έξι χαρακτήρες του “μπουλβάρ” και έστρεψαν -ως επί το πλείστον επιθετικά- το ενδιαφέρον τους στον “γκεστ σταρ” αναβαθμίζει αν μη τι άλλο την εμπορικότητα μιας μάλλον ανιαρής διαδικασίας σε ένα κόμμα του 6%.

Σφοδρή η κριτική. Αρχικά καταλογίστηκε στον Παπανδρέου πως επιχειρεί να επιστρέψει ματαιόδοξα στην κεντρική σκηνή ενώ ευθύνεται περίπου για την καταστροφή της χώρας. Περίπου ακριβές. Τεράστιες οι ευθύνες του για όσα διαδραματίστηκαν σε μια χρεοκοπημένη χώρα μεταξύ των εκλογών του Οκτωβρίου του 2009 και του Απριλίου του 2010, όταν από το Καστελόριζο παραδόθηκε ταπεινωτικά στους δανειστές δια της υπαγωγής στο πρώτο μνημόνιο. Για να είμαστε, όμως, ακόμα πιο ακριβείς, η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας είχε ήδη συντελεστεί στα χέρια άλλων που προηγήθηκαν. Αυτή την συζήτηση ουδέποτε την έκανε με γενναιότητα το εγχώριο πολιτικό σύστημα.

Η κριτική συνεχίζεται από το “λεφτά υπάρχουν” (παραπέμπω στην ενδιαφέρουσα περιγραφή της εποχής που περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Δίνες και Ευθύνες” της Λούκας Κατσέλη), μέχρι την ίδρυση του ΚΙΔΗΣΟ που έδρασε, όπως λένε οι επικριτές του, διασπαστικά προς το βενιζελικό εγχείρημα της “Ελιάς” και του “κάτι από ΠΑΣΟΚ”. Για να είναι δίκαιη αυτή η κριτική, ωστόσο, πρέπει να περιλαμβάνει κι άλλους από τους έξι υποψήφιους. Πρωτίστως τον Ανδρέα Λοβέρδο που κι εκείνος ίδρυσε το δικό του κόμμα (πρώτα τον πολιτικό φορέα ΡΙΚΚΣΥ και μετά τη Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα), αν και δεν πρόλαβε να κατέλθει σε εκλογές.

Ο Γιώργος Παπανδρέου φέρει βαρέως το παρασκήνιο που θεωρεί πως εκτυλίχθηκε σε βάρος του από το καλοκαίρι του 2011 (όταν έχοντας χάσει κάθε έλεγχο και εκβιαζόμενος από τους δανειστές ζήτησε τη συναίνεση του Αντώνη Σαμαρά για την συγκρότηση συνεργατικού κυβερνητικού σχήματος), και λίγους μήνες αργότερα με την αποκαθήλωσή του ύστερα από εκείνη την επεισοδιακή -και προσβλητική για τον ίδιο και τη χώρα- Σύνοδο Κορυφής στις Κάννες (Μέρκελ, Σαρκοζί).

Ως πολιτικός “πρίγκιπας” πιθανώς να θεωρεί πως του χρωστούν η Ελλάδα και η Ιστορία. Και γι’ αυτό διεκδικεί μια επιστροφή σε ένα πολιτικό σκηνικό από το οποίο έχει εξαφανιστεί το πολιτικό του είδος. Όταν κρίθηκε από τους ψηφοφόρους, όντας εκτός του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ, η εκλογική συγκομιδή του ήταν πενιχρή και έμεινε εκτός Βουλής. Ακόμα και τα απαξιωμένα brands έχουν τη δυνατότητα να σε βάζουν στα σαλόνια, όπως οι τίτλοι ευγενούς έστω και χωρίς κτήσεις γης.

Τώρα θα κριθεί από το εκλεκτορικό σώμα μιας διαδικασίας στην οποία μπορεί να προσέλθει να ψηφίσει οιοσδήποτε προσποιούμενος για μερικά λεπτά πως είναι φίλος του ΚΙΝΑΛ ή νοσταλγός του ΠΑΣΟΚ. Θεωρητικά η κατάσταση είναι πιο ελεγχόμενη και η εποχή έχει αλλάξει, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση της Φώφης Γεννηματά που απέδειξε πως μπορούσε να συγκεράσει τις διαφορετικότητες και τις “μεγαλειότητες” που στεγάζονται στο κόμμα.

Εάν δεν κατορθώσει να εκλεγεί η όποια αξία της μετοχής του σήμερα θα εκμηδενιστεί και πιθανότατα θα αποτραβηχθεί οριστικά από την πολιτική ζωή διατηρώντας, ίσως, μόνο τη θέση του στη Σοσιαλιστική Διεθνή. Εφόσον, όμως, φθάσει στον δεύτερο γύρο και νικήσει, ακόμα και οι πιο σκληροί σημερινοί επικριτές του θα οφείλουν να τον αντιμετωπίσουν ως πρόεδρο του τρίτου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος και πιθανό ρυθμιστή πολιτικών εξελίξεων.

Είναι, επίσης, μάλλον βέβαιο πως σε μία τέτοια περίπτωση το ΚΙΝ.ΑΛ θα βρεθεί αντιμέτωπο με το σενάριο της διάσπασης. Καστανίδης, Χρηστίδης, Γερουλάνος και Κεγκέρογλου (εφόσον φτάσουν τελικά όλοι έως την εκλογική διαδικασία) θα τεθούν αναμφίβολα στο πλευρό μιας ηγεσίας Παπανδρέου. Το ίδιο, ακόμα και δυσφορών, και ο Ανδρουλάκης. Θα προκύψει, όμως, θέμα παραμονής για τον Λοβέρδο και πιθανώς έναν μικρό αλλά όχι αμελητέο αριθμό βουλευτών. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την συνύπαρξη του Γιώργου Παπανδρέου με εκείνο το τμήμα της κοινοβουλευτικής ομάδας που θα θεωρήσει έγκλημα καθοσιώσεως οιαδήποτε συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ.