Μπογδάνος και “Μπογδανισμός”

Η διαγραφή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου από την Κ.Ο της Ν.Δ ήταν αναμφίβολα μια καλή στιγμή για το κυβερνών κόμμα και γενικότερα για το πολιτικό σύστημα. Μια λιγότερη ακραία φωνή με αντικομμουνιστικό παροξυσμό και εμφυλιοπολεμική, διχαστική και ακροδεξιά ρητορική. Το ζητούμενο είναι, βεβαίως, εάν η (τελική) απόφαση του πρωθυπουργού συνιστά μεγαλύτερη προσήλωση στο μέλλον στο κεντρώο προφίλ της παράταξής του, αυτό στο οποίο ορκίστηκαν υποτίθεται όλοι με αφορμή την επέτειο των 47 ετών από την ίδρυσή της και τη διακήρυξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Εάν κρίνει κανείς από το πλήθος των μηνυμάτων στα social media υπέρ του Μπογδάνου και κατά της παρέμβασης του Νίκου Δένδια η τοξικότητα και το αποτύπωμα του αποπεμφθέντος παραμένουν ισχυρά χαρακτηριστικά της alt right πτέρυγας την οποία, άλλωστε, δεν εκπροσωπούσε μόνο ο βουλευτής της Α’ Αθήνας.

Σε κάθε περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε ένα βήμα και δεν πρέπει να υποτιμάται.

Από εκεί και ύστερα αρχίζει μία εσωτερική συζήτηση με δημόσια έκφραση που επίσης δεν πρέπει να διαλανθάνει της προσοχής. Το ερώτημα, φερ’ ειπείν, που διατυπώνεται από κάποιους σχετικά με το εάν θα αποπεμπόταν ο Μπογδάνος εάν δεν είχε εκδηλωθεί η έκρηξη Δένδια είναι εύλογο.

Ο βουλευτής, για παράδειγμα, παρέστη στην εμφυλιοπολεμική σύναξη στον Γράμμο στα τέλη Αυγούστου και έκτοτε ουδείς τον εγκάλεσε. Ο ίδιος, δε, επισήμανε την ταυτόχρονη παρουσία του βουλευτή Καστοριάς Ζήση Τζικαλάγια και της επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου στη Βόρεια Ελλάδα Μαρίας Αντωνίου. Ως εκ τούτου είναι σαφές πως η διαγραφή Μπογδάνου δεν αφορούσε αυτό το γεγονός αλλά το αντικομμουνιστικό παραλήρημα στη Βουλή που ξεσήκωσε, δικαίως, την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.

Ο υπουργός Εξωτερικών όφειλε να αντιδράσει και σωστά το έπραξε. Ο τόνος της παρέμβασής του και η αποστροφή “όσο εκπροσωπώ εγώ την κυβέρνηση” οδηγήσαν εκ των πραγμάτων το Μέγαρο Μαξίμου ενώπιον του διλήμματος: ή κάνουν, ξανά, τα στραβά μάτια σε έναν ακόμα παροξυσμό Μπογδάνου -προσθέτοντας, απλώς, μία επιπλέον κίτρινη κάρτα στη σύλλογη της ντροπής- και εκθέτουν τον Νίκο Δένδια, ή προχωρούν στη διαγραφή. Συνέβη το δεύτερο διότι το πρώτο δεν θα μπορούσε να συμβεί.

Η σεναριολογία περί αμφισβήτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη από τον Δένδια δεν ευσταθεί. Ο δεύτερος γνωρίζει πως δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, προσθέτει, ωστόσο, στο ενεργητικό του, μετά την εξαιρετική παρουσία του στην Άγκυρα (κόντρα στον Μεβλούτ Τσαβούσογλου), μία ακόμα πινελιά στο κεντρώο (καραμανλικό) και ηγετικό του προφίλ. Μέχρις εκεί και το μέλλον θα δείξει εάν μπορεί να αξιοποιήσει αυτή την “κληρονομιά”.

Ούτε, ωστόσο, ο πρωθυπουργός θα ήθελε να καλλιεργείται η εντύπωση μιας παρασκηνιακής σύγκρουσης με τον υπουργό Εξωτερικών. Θα ήταν διαλυτικό για την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και η σπουδή και των δύο πλευρών να επισημάνουν το θετικό μεταξύ τους κλίμα και την συνεννόηση προδίδει αμηχανία. Η εξουσία είναι συγκολλητική και η ισχύς του πρωθυπουργού αδιαμφισβήτητη.

Οι αιχμές, όμως, κατά του Δένδια από κυβερνητικά στελέχη -όπως ο υπουργός Ανάπτυξης, ο βουλευτής Κώστας Κυρανάκης, και άλλοι- επιβεβαιώνουν την εισαγωγή: ό,τι, δηλαδή, είναι ισχυροί οι πυρήνες στη Ν.Δ που τρέφονται και θρέφουν από την ακραία ρητορική του διαγραφέντος.

Κι αυτό δεν είναι αμελητέο. Ο Μπογδανισμός ήταν και ίσως είναι το πρόβλημα, όχι το πρόσωπο.