Ο “Κανένας”, ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας και οι εκλογές…

Σύμφωνα με πληροφορίες του υπογράφοντος, ο πρωθυπουργός φαίνεται πως έχει κατασταλλάξει πως είναι καλύτερο να εξαντλήσει την (συνταγματική) θητεία της κυβέρνησής του και πως δεν συντρέχουν σπουδαίοι λόγοι να προσφύγει σε πρόωρες κάλπες εντός του 2022. Η ανάλυση που κάνει βασίζεται στα σημερινά (πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και δημοσκοπικά) δεδομένα και μόνο μία μεγάλη ανατροπή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο σχετικά με το Σύμφωνο Σταθερότητας θα μπορούσε να τα ανατρέψει. Αυτό δηλώνει στους συνομιλητές του με κατηγορηματικό τρόπο.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Υπάρχουν αρκετοί στην κυβέρνηση που δεν συμμερίζονται αυτή την άποψη και εισηγούνται εκλογές το αργότερο μέχρι τον Οκτώβριο του επόμενου έτους, επικαλούμενοι πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν εισπράττει οφέλη από την σημαντική κυβερνητική φθορά.

Στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προετοιμάζονται, πάντως, για έναν εκλογικό αιφνιδιασμό με διπλές κάλπες τον Ιούνιο ή τον Σεπτέμβριο, αν και ο Αλέξης Τσίπρας δεν κρύβει πως θα μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα τον πολιτικό χρόνο εάν η τελική σύγκρουση γίνει σε περίπου δύο χρόνια. Το εξ’ αναβολής συνέδριο θα πραγματοποιηθεί, ωστόσο, στις αρχές της επόμενης χρονιάς (Ιανουάριο ή Φεβρουάριο), και αναμφίβολα μπορεί να αποτελέσει βήμα ενίσχυσης του αρχηγικού προφίλ του ενόψει της τελικής ευθείας για τις εκλογές, είτε στην περίπτωση που επισπευσθούν, είτε εάν πραγματοποιηθούν πιο κοντά στη λήξη της θητείας της κυβέρνησης.

Για τους υποστηρικτές του προέδρου που αποτελούν την συντριπτικά μεγαλύτερη ομάδα στελεχών, θέμα αλλαγής ηγεσίας μετά από μία ακόμα ήττα δεν υφίσταται. “Ο Τσίπρας θα ξαναγίνει πρωθυπουργός”, λένε, και συμπληρώνουν: “όποια στιγμή κι αν συμβεί αυτό, πιθανότατα, όμως, αρκετά σύντομα”. Η αλήθεια είναι πως τα αντανακλαστικά επιβίωσης που υπάρχουν έντονα σε κάθε κόμμα εξουσίας είναι αρκετά πιο χαλαρά στον ΣΥΡΙΖΑ και αρκετοί αποφεύγουν “να βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά” για να τον εγκαλέσουν πιθανότατα για “εκπτώσεις ριζοσπαστικότητας” και “ατελέσφορες μετακινήσεις προς το κέντρο”.

Οι διαφορετικές αναγνώσεις -στην Κουμουνδούρου- για το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, ωστόσο, παρά τις μεγάλες διαφορές στην εκλογική αρχιτεκτονική και την πολιτική κουλτούρα μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου, ο Αλέξης Τσίπρας δεν υποτιμά το γεγονός πως η μισή περίπου εκλογική δύναμη του “αδελφού” Die Linke μετακινήθηκε προς τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) και τους Πράσινους. Ίσως γι αυτό δίνει μεγάλη σημασία στη συμμετοχή του, την επόμενη εβδομάδα και για πολλοστή φορά, στη σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, καθώς θα του δοθεί η δυνατότητα να αναδείξει τις συγκλίσεις με την σοσιαλδημοκρατία. Η Φώφη Γεννηματά θα είναι, επίσης, εκεί για να υπενθυμίσει από την πλευρά της την πολιτική ταυτότητα του ΚΙΝ.ΑΛ και να ενισχύσει το προφίλ της ενόψει των εσωκομματικών εκλογών.

Οι δημοσκοπήσεις, από την άλλη, όσο κι αν αμφισβητούνται -ενίοτε δικαίως- αποτυπώνουν τις δύο όψεις της πραγματικότητας: η φθορά των σκληρών δεικτών της κυβερνητικής διαχείρισης και του πρωθυπουργικού προφίλ είναι ραγδαία, η αξιωματική αντιπολίτευση, από την άλλη, δεν ενισχύεται όσο θα ανέμενε κανείς.

Όλες τις μετρήσεις, ωστόσο, τις διατρέχει η αντίληψη αφενός η θέληση των πολιτών για μετάβαση σε καλύτερους όρους διαβίωσης και αφετέρου η απροθυμία για μεγάλες ανατροπές. Η διαχείριση και η κοινωνικότητα έχουν πάρει τη θέση των οραμάτων και των αλλαγών που διέπνεαν την κοινωνική ατμόσφαιρα το 2015, αλλά και το μίσος για τον αντίπαλο που με την εκδοχή του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου κυριάρχησε το 2019.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτή τη στιγμή ένας διαχειριστής υπό αμφισβήτηση -κυρίως λόγω των καλοκαιρινών πυρκαγιών που απογύμνωσαν το κράτος από την πολυδιαφημισμένη επιτελικότητά του αλλά και μετά τον αποτυχημένο ανασχηματισμό-, ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη, δεν έχει ξεφύγει από τα κυβερνητικά του λάθη και την απαξίωση που προκάλεσαν οι μνημονιακοί εγκλωβισμοί εκείνης της περιόδους και δεν έχει ακόμα κατορθώσει να πείσει πως έχει πράγματι εναλλακτικό κυβερνητικό αφήγημα που μπορεί να υλοποιηθεί.

Εάν μελετήσει κανείς την ενδιάμεση ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου στις δημοσκοπήσεις ίσως συναντήσει πως σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος θα ήθελε να δανειστεί χαρακτηριστικά και από τους δύο πολιτικούς και να τα προβάλλει στην κυβερνητική διαχείριση του μέλλοντος. Κατά την γνώμη μου αυτό περιγράφει η προσήλωση στον “Κανένα”, δεδομένου πως άλλο πρόσωπο δεν θα υπάρξει στο ορατό μέλλον.