Travel blogger. Είναι αυτό επάγγελμα;

Διανύουμε μια περίοδο όπου οι απόφοιτοι των λυκείων έρχονται αντιμέτωποι με διλήμματα, επιτυχίες αλλά και αποτυχίες. Κανείς όμως δεν είναι σίγουρος για το πού θα τον οδηγήσει η ζωή ότι κι αν επιλέξει να σπουδάσει. Στη νέα στήλη του libre.gr «Traveler» επιλέξαμε μια ιστορία έμπνευσης από έναν άνθρωπο που έκανε το όνειρό του, δουλειά. Πρώτος άλλωστε το είπε ο Κομφούκιος: «Επέλεξε ένα επάγγελμα που σου αρέσει και δεν θα ξαναχρειαστεί να δουλέψεις στη ζωή σου».

Η Μαρία Κόφου σπούδασε Δημοσιογραφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έχει Μεταπτυχιακό στην Επικοινωνία και τα Digital Media του Business School Il Sole 24 Ore, τη σχολή της μεγαλύτερης οικονομικής εφημερίδας στην Ιταλία.

Το 2015 πραγματοποίησε το μεγάλο της όνειρο, το ταξίδι με τον Υπερσιβηρικό Σιδηρόδρομο από τη Ρωσία μέχρι την Κίνα μέσω Μογγολίας και κάπου εκεί, στη Μογγολική στέπα, αποφάσισε πως γυρίζοντας στην Ελλάδα ήταν η στιγμή να ξεκινήσει να εργάζεται πλέον ως full-time travel blogger & freelance marketeer. Τρία χρόνια μετά άρχισε τη δική της ταξιδιωτική start up όπου οργάνωνε μικρές ομάδες από solo women αναγνώστριες του blog και followers των social media της με σκοπό να τις εμπνεύσει και να τους δείξει πως δε χρειάζεται να περιμένουν κανέναν για να ταξιδέψουν τον κόσμο. Μπορούσαν να το κάνουν ταξιδεύοντας και με άλλες άγνωστες γυναίκες που όλες είχαν ένα κοινό σημείο, την αγάπη τους για τα ταξίδια και τον φόβο να ταξιδέψουν μόνες τους. Με ένα διάλειμμα ενάμιση χρόνου λόγω πανδημίας, η Μαρία πλέον ταξιδεύει λιγότερο αλλά συνεχίζει να προτρέπει τον κόσμο να μη φοβάται να ταξιδεύει και να δίνει συμβουλές για το πώς να προστατεύεται όσο ταξιδεύει κάποιος εν μέσω πανδημίας και ετοιμάζει τα επόμενα σχέδια που ελπίζει να τη βρουν κάπου στην άλλη πλευρά του πλανήτη, ενώ παράλληλα σκέφτεται να δημιουργήσει κάποια webinars για το travel blogging και το πώς μπορεί να ζει κάποιος ως freelance traveler.

Πολύ συχνά γίνεται συζήτηση για τους Travel bloggers αλλά γνωρίζουμε στα αλήθεια τι ακριβώς κάνουν; Απαιτούνται σπουδές, γνώσεις και ειδικά skills?

Για να ξεκινήσεις ένα travel blog δε χρειάζεσαι πολλά. Αρκεί μια βασική γνώση του digital, να μπορείς να χειρίζεσαι πλατφόρμες όπως το wordpress και να έχεις μια ορθή σύνταξη και καλή γραφή. Προσωπικά, σπούδασα Δημοσιογραφία στο Πάντειο και είχα από παλιά το μικρόβιο της γραφής ή καλύτερα της καταγραφής, έτσι θα έλεγα πως ήταν μια φυσική εξέλιξη το να πάω από το offline στο digital. Θυμάμαι ότι όταν πήρα το πτυχίο μου το 2010, καθώς δε έβρισκα δουλειά σε κάποιο έντυπο (που ήταν και το μεγάλο μου όνειρο) πείσμωσα και είπα πως αφού δε μπορώ να γράφω για μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό, θα ξεκινήσω να γράφω για εμένα. Έτσι, μετά από ένα μεταπτυχιακό στα digital media στο Μιλάνο, ξεκίνησα το δικό μου ταξιδιωτικό ιστολόγιο το travelstoriesfromyworld ή tstories.gr

Πέρα από την καλή πένα, θεωρώ πως για να ξεκινήσει κάποιος ένα blog πρέπει να είναι αποφασισμένος να αφιερώσει χρόνο, χρήμα και κόπο. Θέλει συνεχή ενημέρωση γιατί το digital εξελίσσεται συνεχώς, ενώ παράλληλα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να αφιερώσει και χρήμα για τη δημιουργία σωστού περιεχομένου που συνήθως έρχεται από τα ταξίδια που στην αρχή δε θα είναι sponsored ούτε press trips.

Επιμονή, υπομονή, όρεξη, budget και καλή γραφή. Και να μη φοβάται να πει ξεκάθαρα τη γνώμη του ενώ παράλληλα θα πρέπει να έχει στο μυαλό του ότι πρέπει να παραμένει ειλικρινής απέναντι στο κοινό του. Και αυτό γιατί εδώ ο αναγνώστης συνδέεται άμεσα με τον blogger και όχι με το μέσο. Εμπιστεύεται εσένα, τη Μαρία και τις απόψεις σου, όχι το μέσο στο οποίο τις εκθέτεις.

Σε εχω δει στα ταξίδια με το ντροουν παρέα… δεν μου φαίνεται και πολύ απλή δουλειά…

Είναι μια αρκετή πρόσφατη προσθήκη στα ταξίδια μου και αυτό γιατί πρώτον, οι προηγούμενες γενιές drone ήταν αρκετά ακριβές και έπιαναν πολύ χώρο στις αποσκευές και ως solo traveler και μάλιστα και ταξιδιώτισσα που επιλέξει να ταξιδεύει κυρίως με χειραποσκευή, δε με βόλευε μέχρι σήμερα. Δεύτερον, τα μεγάλα κόστη για την αγορά ενός drone, με αποθάρρυναν.

Αποφάσισα λοιπόν να αγοράσω ένα mini drone γιατί έχοντας αρκετά χρόνια στην πλάτη ως travel blogger θεώρησα πως πρέπει να εξελίξω λίγο τη δουλειά μου. Επένδυσα κάποια χρήματα που αν και δε μου ήταν εύκολο, ειδικά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που όλα μου τα travel projects εξακολουθούν να είναι παγωμένα λόγω πανδημίας, έψαξα να βρω το added value που θα μου έδινε μια τέτοια κίνηση. Και τη βρήκα. Στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλά travel couples, πολύ videographers & photographers που έχουν drone αλλά καμία solo woman traveler ή travel blogger. Έτσι λοιπόν βάφτησα το νέο μου drone #CelesteTheDrone και επικοινωνώ το instagram account girls.withdrones και voila! Η πρώτη Greek female ταξιδώτισσα και drone pilot.

Και όχι, δεν είναι απλή δουλειά. Είμαι μόλις στους 2 μήνες που το χειρίζομαι αλλά όπως και με το blog, η συνεχής τριβή και ενασχόληση σε εξελίσσει!

Ο κόσμος πιστεύει ότι διασκεδάζεις (που προφανώς απολαμβάνεις τη δουλειά σου) αλλά τελικά πόσο εύκολο είναι αυτό που κάνεις;

“Πόσο σε ζηλεύω”, η κλασική φράση που ακούω από κάποιον όταν του εξηγώ με τι ασχολούμαι.

“Δηλαδή πληρώνεσαι για να ταξιδεύεις; Τι άλλο θέλεις;”

Φράσεις που εν μέρει δεν είναι λάθος αλλά είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα.

Σίγουρα απολαμβάνω να ταξιδεύω, άλλωστε ήταν επιλογή μου να αφήσω τη δουλειά γρφείου που είχα σε μεγάλο Communication & PR Agency αλλά παράλληλα άφησα και τη σιγουριά ενός μισθού που έμπαινε κάθε μήνα στο λογαριασμό μου.

Ταξιδεύοντας και δουλεύοντας ως freelancer είναι πολλές φορές ψυχοφθόρο. Δεν έχεις σίγουρο μισθό, πολλές συνεργασίες είναι ανταλλακτικές, δηλαδή σε πληρώνουν με προιον ή υπηρεσία και όχι με χρήματα ενώ πολλές φορές οι πληρωμές τιμολογίων γίνονται μέχρι και 4 μήνες από την ολοκλήρωση κάποιου ταξιδιωτικού project.

Όσο για τη δουλειά την ώρα του ταξιδιού, δεν υπάρχουν ωράρια. Μπορεί να βρίσκομαι on the road όλη την ημέρα, να δουλεύω και να παράγω υλικό καθ’οδόν, να γράφω, να φωτογραφίζω, να κάνω edit και παράλληλα να δημοσιεύω υλικό. Πολλές φορές ο πελάτης θέλει και να εγκρίνει το υλικό που θα δημοσιεύσεις και αυτό μπορεί να καθυστερεί τις διαδικασίες ή ακόμα να μην βγάλει προς τα έξω το τελικό αποτέλεσμα που εσύ θα ήθελες. Πρωινά ξυπνήματα για να πετύχουμε καλύτερο φωτισμό, μέρη με λιγότερο κόσμο και πολλά χιλιόμετρα που σε εξαντλούν καθώς το να ταξιδεύεις και να δημοσιεύεις παράλληλα Online είναι πολύ πιο δύσκολο από το να καταγράψεις σε ένα αρχείο πληροφορίες, να βγάλεις και μερικές φωτογραφίες και να γυρίσεις στη βάση σου ή στο γραφείο για να ετοιμάσεις το αντίστοιχο ταξιδιωτικό κείμενο για ένα website ή ένα περιοδικό.

Ποια ταξίδια σε έχουν σημαδέψει; Και ποιο είναι το μέρος για το οποίο επιθυμείς διακαώς να γράψεις;

Το λέω πολύ συχνά, η Ιταλία είναι ο πιο μεγάλος έρωτας της ζωής μου, Il mio amore piu grande.Ίσως φταίει ότι έζησα κάποια χρόνια στην Ιταλία, ίσως όμως φταίει ότι συνέχεια μου αποκαλύπτει κάποια καινούρια γωνιά της σε κάθε ταξίδι μου εκεί.

Από τις πιο μακρινές χώρες, έχω μεγάλη αγάπη στη Μογγολία. Έχω πάει 4 φορές εκεί και όχι γιατί τη θεωρώ την πιο όμορφη χώρα του κοσμου, καμία σχέση. Η Μογγολία είναι η χώρα των νομάδων, της ελευθερίας του πνεύματος και η στέπα της ήταν για εμένα το μέρος που με άλλαξε όταν την πρωτοεπισκέφθηκα. Μένοντας σε νομαδική σκηνή στη μέση του πουθενά και παρακολουθώντας καθημερινά τα παιδιά να παίζουν ανέμελα στη φύση, τα άλογα να τρέχουν ελεύθερα έξω από τη σκηνή μου χωρίς χαλινάρια, συνειδητοποίησα 2 πράγματα, ότι χρειαζόμαστε ελάχιστα για να νιώθουμε ευτυχισμένοι ενώ παράλληλα κατάλαβα πως η ψυχή μου είναι φτιαγμένη για να κυνηγάει την ελευθερία και πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ξαναμπεί σε “κουτάκια”.

Τα μέρη που ονειρεύομαι να πάω είναι πολλά. Η Ιαπωνία με τρένα, το Orient Express αλλά και ένα roadtrip στη Λατινική Αμερική είναι εμπειρίες που ονειρεύομαι εδώ και χρόνια να ζήσω. Ελπίζω να τα πραγματοποιήσω μέσα στην επόμενη 2ετία!

Τι είναι για σένα η δουλειά σου και τι θα συμβούλευες σε κάποιον που επιθυμεί να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο;

Στην ομιλία μου στο Tedx κλείνω με τη φράση ” Η δουλειά των ονείρων μας δεν υπάρχει, εμείς τη φτιάχνουμε, εμείς τη δημιουργούμε”. Αυτό είναι για εμένα η δουλειά μου. Ένα όνειρο, μια έμπνευση που μου έδωσε κίνητρα να δουλέψω για να κάνω αυτό το όνειρο πραγματικότητα. Να μπορώ να γράφω και να ταξιδεύω, να ταξιδεύω και να πληρώνομαι γι’αυτό.

Η δουλειά μου είναι τρόπος έκφρασης, είναι αυτό που με κάνει να ξυπνάω κάθε πρωί αποφασισμένη να συνεχίζω να προσπαθώ παρόλο που ο δρόμος από το 2012 που πρωτοξεκίνησα, συνεχίζει να είναι ανηφορικός και με πολλά εμπόδια. Θέλει γερά νεύρα, τσαγανό, να είσαι σκληρός αλλά παράλληλα να είσαι και ανθρώπινος. Θέλει να είσαι συνεχώς εν κινήσει αλλά παράλληλα να μπορείς να πατάς παύση και να ζεις τη στιγμή, να γνωρίζεις κόσμο ουσιαστικά, να παίρνεις κάτι από τον καθένα και να αφήνεις και εσύ ένα κομματάκι σου φεύγοντας.

Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα συνεχίσω να κάνω αυτή τη δουλειά που δυστυχώς όσα χρόνια και να περάσουν εξακολουθεί να θεωρείται χόμπυ και να μην πληρώνεται σωστά, αλλά σίγουρα όσο γεμίζει την ψυχή μου ενέργεια και τα μάτια μου με φως, θα συνεχισώ να προχωράω,να πετάω,να εξελίσσομαι και ελπίζω να αφήσω και κάτι πίσω μου αν κάποια στιγμή κλείσει αυτός ο κύκλος.

Και ναι, να μια άλλη φράση που λέω πολύ συχνά: Αν μπόρεσα εγώ, μπορείς και συ. Δεν είμαι τίποτα παραπάνω από τον διπλανό μου ή τον απέναντί μου απλά επέλεξα να πάρω ένα ρίσκο εκεί που πολλοί δεν το τολμούν. Άφησα τη δουλειά γραφείου και επένδυσα σε ταξίδια, γνώση, εξέλιξη κάνοντας ένα τρελό- για πολλούς- όνειρο, πραγματικότητα!