Μετά τον Νικήτα, εισαγγελέας (για τον Φουρθιώτη);

O Νικήτας Κακλαμάνης είναι ένας “τζέντελμαν” της πολιτικής. Αυτό είναι γνωστό. Είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς μαζί του, του αναγνωρίζει πως διαθέτει ψυχραιμία, μετριοπάθεια και κοινό νου. Δεν είναι, δε, λίγες οι περιπτώσεις που δεν επέλεξε την γραμμή των προθύμων και συμμορφωμένων και έθιξε τα κακώς κείμενα, προκαλώντας τον εκνευρισμό των ηγεσιών του κόμματός του. Τα ξέρουν αυτά, και ο Σαμαράς και ο Μητσοτάκης.

Του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι χθες (Τρίτη) το πρωί είπε όσα είπε για την υπόθεση Φουρθιώτη στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη στον Ant1 και το απόγευμα κυβερνητικές πηγές διοχέτευαν πως το θέμα θα οδηγηθεί στην Δικαιοσύνη. Από το “η κυβέρνηση και το Μαξίμου δεν γνωρίζουν και δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν τον κύριο” (δήλωση κυβερνητικής εκπροσώπου) φτάσαμε στην διαπίστωση πως πρέπει να ασχοληθεί ο εισαγγελέας. Το είχε ζητήσει, άλλωστε, ο αντιπρόεδρος της Βουλής, αξιολογώντας, μάλιστα, ως θετική την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει την υπόθεση στη Βουλή και ζητώντας από τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη να απαντήσει ευθέως και άνευ περιστροφών σχετικά με την αποκάλυψη για την “φαραωνική” φρουρά που της ανατέθηκε να προστατεύει τον “υπερπολύτιμο” τηλεπαρουσιαστή.

Είχε προηγηθεί, βεβαίως, η παρέμβαση του πρώην υπουργού Εργασίας και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Γιάννη Βρούτση στο Documento. Αυτό…πόνεσε. Αίφνης, κατακρημνίσθηκε η θεωρία περί παραπολιτικής παρονυχίδας που την ανήγαγε σκοπίμως σε μέγα ζήτημα η αξιωματική αντιπολίτευση- αλλά και τα άλλα κόμματα, για να μην ξεχνιόμαστε.

Όταν, όμως, ο αντιπρόεδρος της Βουλής και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος αναδεικνύουν τον ζόφο της “Φουρθιωτιάδας” οι υπεκφυγές καταρρέουν.

Το θέμα, φυσικά, δεν είναι ένα αλλά δύο. Το πρώτο αφορά τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος, είτε συνελήφθη ψευδόμενος σχετικά με το “άγημα” προστασίας του τηλεπαρουσιαστή, είτε δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στο υπουργείο που διοικεί. Ό,τι από τα δύο επιλέξει, οι πολιτικές ευθύνες του είναι σοβαρές και θα έπρεπε να αναληφθούν μέσω των διαδικασιών που προβλέπουν τα πολιτικά και κοινοβουλευτικά ειωθότα. Δεν συνέβη.

Το δεύτερο αφορά τις τουλάχιστον 200.000 (κατά Βρούτση) που φέρεται να ενθυλάκωσε ο τηλεπαρουσιαστής από το διάτρητο πρόγραμμα Συν-εργασία, όπως κατήγγειλε ο πρώην υπουργός, σε συνδυασμό, βεβαίως, με την ευχέρεια που είχε να εισβάλει σε υπουργεία μετά της (ιδιωτικής) φρουράς του και να απειλεί Θεούς και δαίμονες. Ο πρώην υπουργός Εργασίας κινήθηκε βεβαίως για να κλείσει τις τρύπες του προγράμματος όταν αντιλήφθηκε τι ακριβώς συμβαίνει, το θέμα, όμως, παραμένει ισχυρό.

Επιπλέον, όσα καταγγέλει η πλευρά του τηλεπαρουσιαστή για τις “ειδικές σχέσεις” που είχε αναπτύξει με παράγοντες του κυβερνώντος κόμματος και την Αστυνομία δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητα.

Προ ετών, η Ν.Δ είχε βρεθεί μπροστά σε ένα άλλο σκάνδαλο με πλαστά τιμολόγια και ροή χρημάτων προς μια μικρή μιντιακή ομάδα με ισχυρές διασυνδέσεις. Η υπόθεση οδήγησε σε προφυλακίσεις -μετά την πολιτική θύελλα που ακολούθησε- και στην γνωστή τραγική κατάληξη. “Νταλαβέρι” ήταν κι εκείνο.

Δεν μπορεί να προβλέψει κανείς τι θα κάνει ο εισαγγελέας που θα διερευνήσει την υπόθεση Φουρθιώτη. Μικρό καλάθι πρέπει να κρατάμε, όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις. Ας κρατήσουμε, όμως, κάτι. Δεν είναι πάντοτε προς χλευασμό ότι αναδεικνύει η αντιπολίτευση και δεν μπορεί να το ανακαλύπτουν κάποιοι όταν λάβει διαστάσεις και το αναδείξουν οι ελάχιστοι Κακλαμάνηδες. Ο “κύριος που δεν γνωρίζαμε” είναι τελικά ένας ακόμα “κύριος” που γνώριζαν και προστάτευαν…