Τα social media και η ζωή…αλλού- Η ώρα της πολιτικής

Τις προηγούμενες ημέρες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύστηκαν από σχόλια για την ερμηνεία του εθνικού ύμνου από την «διεθνούς φήμης σοπράνο» Αναστασία Ζαννή, τα περιττώματα των αλόγων της παρέλασης, το «ραντεβού στα λουλουδάδικα» του πρωθυπουργού μετά της συζύγου του, την κουβέρτα στα πόδια της Δούκισσας της Κορνουάλης και το δάκρυ του Πρίγκιπα Κάρολου, την ανάκρουση του «Σε γνωρίζω από την όψη» στον «Μασούτη» και άλλα ευτράπελα.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Τα σχετικά #hashtag εισήλθαν επαξίως στο “top 10” των προτιμήσεων των χρηστών του twitter και συναγωνίστηκαν το …«ατόφιο μίσος» των Συριζαίων για την πατρίδα και άλλα εμετικά και διχαστικά. Τοξίνες ενός κόσμου, ο οποίος, ενώ την ίδια ώρα πρωταγωνιστεί στην ανάδειξη σοβαρών θεμάτων που αποσιωπούνται από τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης, μπορεί αβίαστα να υπερκαταναλώνει δηλητήριο.

Πρόκειται για μια «παράλληλη πραγματικότητα» που άλλοτε συμβαδίζει και άλλοτε απέχει από την πραγματική πραγματικότητα. Ορισμένοι φαντασιώνονται πως τα social media είναι ένα κάστρο που αντιστέκεται στην χειραγώγηση της κοινής γνώμης με τις μεθόδους που όλοι γνωρίζουμε. Ως ένα βαθμό μπορεί να συμβαίνει, όλα αυτά, όμως, κρύβουν και μια μεγάλη πλάνη πως οι πολιτικές εξελίξεις διαμορφώνονται σε αυτό το περίκλειστο παρα-μιντιακό περιβάλλον.

Η ζωή, όμως, είναι αλλού. Και οι πολιτικές εξελίξεις, είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι, θα κριθούν στο πεδίο της κοινωνικής πραγματικότητας, εκεί που τα «φάλτσα» της κ. Ζαννή δεν αποτελούν παρά μόνο κουτσομπολιό πενταλέπτου και δεν θα επικαθορίσουν την συμπεριφορά του πολίτη- ψηφοφόρου.

Οι άνθρωποι που ζουν εδώ και μήνες με τα 534 ευρώ του επιδόματος, εκείνοι που νοσούν ή φοβούνται μήπως νοσήσουν, οι άλλοι που έχασαν δικούς τους ανθρώπους και εξοργίζονται από τις «αχρείαστες ΜΕΘ» και τα «20%» των επίσημων τοποθετήσεων, οι ιδιοκτήτες κλειστών καταστημάτων και επιχειρήσεων που μπορεί να μην ανοίξουν ποτέ, όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι ζουν στον πραγματικό κόσμο και εξαρτούν την ζωή και την πολιτική τους συμπεριφορά από το εάν μπορούν να δουν ένα τέλος σε όλα αυτά. Από το εάν μπορούν να περιγράψουν το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.

Τα social media είναι ένα ελάχιστο πεδίο κριτικής –συχνά με τον ζόφο της απολυτότητας ή και της ύβρεως-, δεν είναι, ωστόσο, η ίδια η ζωή. Είναι ο κόσμος της «ατάκας» και του εντυπωσιασμού που εκ της φύσης του αδυνατεί να προσεγγίσει το σύνολο των κοινωνικών τάσεων.
Ακόμα και πολιτικοί πέφτουν εύκολα στην παγίδα. Στήνουν καβγάδες, κομπορρημονούν και χλευάζουν, την ίδια ώρα που πέφτουν από την αδράνεια στην αναποτελεσματικότητα. Ψάχνουν εύκολα κοινά, αναμασούν τα τετριμμένα και αυτοδοξάζονται.

Μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκαλύπτει μια πατρίδα διχασμένη η οποία τρέφεται από την τοξικότητα που μπορεί να παράγει. Και την παράγει με επάρκεια.
Είναι αυτό το μέλλον μας. Ελπίζω πως όχι.
Η πολιτική είχε, έχει και θα έχει την δική της αυταξία, ότι κι αν κάνουν για να την αναιρούν εκείνοι που την χειραγωγούν και εκείνοι που την δηλητηριάζουν. Είναι οι αριστεροί προδότες και δολοφόνοι και οι δεξιοί ασυναίσθητοι και εγκληματίες;
Η απάντηση είναι κατηγορηματική. Όχι. Η απουσία, όμως, της πολιτικής και οι πραγματικοί διαχωρισμοί επιτρέπουν, δυστυχώς, την τοξικότητα. Δίνουν χώρο σε μια όζουσα ατμόσφαιρα που την αναιρεί. Καταδικάζει τον κοινό νου και τον μέσο όρο. Τους απονευρώνει και τους απενεργοποιεί.

Οποιοσδήποτε επιχειρεί να κινηθεί στην οδό της λογικής, οποιοσδήποτε δεν βλέπει μόνο μαύρο στον αντίπαλο, θεωρείται επήλυδας και εξοστρακίζεται. Ακόμα χειρότερα, του αποδίδονται ιδιοτελή κίνητρα.
Οι πολιτικές δυνάμεις και όσοι έχουν δημόσιο λόγο φέρουν μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό. Και αποστρέφουν, τελικά, τους πολίτες από τα μείζονα που είναι μπροστά μας και αναζητούν λύσεις.

Πρέπει να επανεφεύρουν την ίδια την πολιτική, να περιγράψουν την πατρίδα μετά την κρίση, να δείξουν τον δρόμο για την έξοδο. Η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την “επίσημη ζώνη σιωπής και προστασίας” και σπρώχνει στο μέλλον τα προβλήματα, η δε αξιωματική αντιπολίτευση καθυστερεί να προβάλλει το δικό της σχέδιο. Η οικονομία, η διολίσθηση εκτός δημοκρατικού πλαισίου λόγω της πανδημίας, τα ελληνοτουρκικά που βαραίνουν και η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, ειδικά, δε, της νεολαίας που δεν βλέπει ορίζοντα, είναι τα θέματα που πρέπει να ξαναμπούν στο τραπέζι. Αυτό είναι πολιτική για την πραγματικότητα, κι όχι οι αναθυμιάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα συμβατικά ΜΜΕ.