‘Οταν η “17Ν” ήταν…ΠΑΣΟΚ- Ο καθηγητής Δρόσος “σκαλίζει” τα πρωτοσέλιδα της εποχής

Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιάννης Δρόσος σταχυολογεί μερικά πρωτοσέλιδα της εποχής και σκαλίζει τις μνήμες από την προπαγάνδα που συνέδεε ευθέως την τρομοκρατία της 17Ν με το ΠΑΣΟΚ και τις δολοφονίες της ακόμα και με το περιβάλλον του Ανδρέα Παπανδρέου. Τότε που τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της Ν.Δ, ακόμα και την ημέρα της δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη δεν δίσταζαν να κάνουν λόγο για “Πασοκική 17Ν”. Και συγκρίνει εκείνο το κλίμα με την προσπάθεια ορισμένων να συνδέσουν την τρομοκρατία με τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τις αντιδράσεις για την μη εφαρμογή του νόμου στην περίπτωση του εκτελεστή της οργάνωσης Δημήτρη Κουφοντίνα.

Γράφει στην “Αυγή” ο Γιάννης Δρόσος:

Αρχικά νόμισα πως ήταν ακόμη μία πράξη ευτελούς φανατισμού που απεργάστηκε κάποιος από τις κοόρτεις των μεταμελημένων αριστερών που καταθέτουν στα πόδια του νέου ηγέτη τους την εμπάθεια και το μίσος για ό,τι θυμίζει αυτό που κάποτε είχαν υπάρξει και τις τυφλές υπηρεσίες τους – αυτή τη φορά η κυρία Σοφία Νικολάου. Η εξέλιξη της υπόθεσης όμως έδειξε άλλα πράγματα.

Η εργαλειοποίηση του τρόμου

Η αναμόχλευση των συνθηκών φυλάκισης του καταδικασμένου τρομοκράτη έγινε, θα έλεγα, κυρίως για ιδεολογικούς λόγους: με νόμο που μπορεί να έχει εφαρμογή σε μόνο ένα άτομο -σ’ αυτόν- επιχειρήθηκε να γίνουν οι συνθήκες φυλάκισής του δυσμενέστερες έτσι ώστε να αντιπαρατεθεί η αποφασιστικότητα της νέας κυβερνητικής κατάστασης μπροστά στην τρομοκρατία και με τη δήθεν διακριτική επιείκεια που της επιφύλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φαντάζομαι πάντως να επιδίωκαν την εξέλιξη που προέκυψε. Μάλλον η αλαζονεία και οι βεβαιότητές τους (ίσως και ο αδιάλειπτος έπαινός τους από τα καθεστωτικά ΜΜΕ) τους οδήγησαν σε μια συνθήκη που δείχνει να βρίσκεται εκτός ελέγχου.

Η αντίδραση της σημερινής κυβερνητικής παράταξης είναι ένας γνωστός απ’ τα παλιά: η εργαλειοποίηση του τρόμου με σκοπό να συκοφαντήσουν και να πλήξουν την κύρια αντίπαλη παράταξη. Για να μην παρεξηγούμαστε: δεν τους μέμφομαι για πρόκληση του τρόμου ή για πολιτική που περιλαμβάνει και πράξεις τρομοκρατίας. Καθόλου. Σε κάθε εκδήλωσή της όμως, και ιδίως σε κάθε όξυνση της τρομοκρατίας, βασική προτεραιότητα ήταν να την εκμεταλλευθούν για να πλήξουν τον βασικό εκλογικό τους αντίπαλο. Ακόμη κι αν αυτό προσέφερε μια μακάβρια δικαίωση στον στόχο της τρομοκρατίας να αποσταθεροποιήσει το δημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα.

Τότε έφταιγε το ΠΑΣΟΚ

Τη δολοφονία του αξέχαστου Παύλου Μπακογιάννη -όσοι γνωρίσαμε τη χούντα σαν εχθροί, και όχι σαν επιτήδειοι ουδέτεροι ή φίλοι και θαυμαστές της, δεν ξεχνάμε το μέταλλο, το ευγενικό, σχεδόν εμβληματικό μέταλλο της αντιδικτατορικής δημοκρατικής φωνής του από τις εκπομπές της βαυαρικής ραδιοφωνίας της Deutsche Welle- την απέδωσαν, τότε, τα νεοδημοκρατικά μεγάφωνα στο ΠΑΣΟΚ: «Χτύπησε η πασοκική 17Ν» και «Δολοφονία Μπακογιάννη:  Όλοι δείχνουν ΠΑΣΟΚ» μας πληροφορεί με πηχυαία πρωτοσέλιδα γράμματα ο Ελεύθερος Τύπος. «Εκλογικός αντιπρόσωπος του Ανδρέα. ΠΑΣΟΚ ο εκτελεστής» ωρύεται η Βραδυνή. Αυτά τον Σεπτέμβριο του 1989. Δεκατρία χρόνια, δεκάδες τρομοκρατικές ενέργειες και αρκετές δολοφονίες αργότερα αποδείχθηκε ποιοι και τι ήταν οι δολοφόνοι του Μπακογιάννη. Μια τυπική συγγνώμη από το ΠΑΣΟΚ ζητήθηκε; Αν όχι, δεν οφείλεται έστω τώρα, έστω και απ’ ό,τι απέμεινε από πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ;

Σήμερα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ

Τότε έφταιγαν το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας.  Έτσι, κατά μία -επαναλαμβάνω- μακάβρια σύνθεση, οι σφαίρες στα σώματα των θυμάτων της τρομοκρατίας μεταβλήθηκαν, για ακόμα μια φορά, από τα νεοδημοκρατικά κυβερνητικά στόματα και γραφίδες σε επιβοηθητικά επιχειρήματα στην πολιτική τους αντιπαράθεση με την αξιωματική αντιπολίτευση – με περισσότερους από έναν στους τρεις εκλογείς στις τελευταίες εκλογές. Και κοντά στον Μαστροπαναή και τα κεντροαριστερά κοπέλια του. Μεγαλύτερο πολιτικό δώρο στην τρομοκρατία και στους τρομοκράτες είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Και μεγαλύτερη απόδειξη από την τρέχουσα περίπτωση, όπου η ιδιοφυής αγριότητα που εκτέλεσε η πρώην συντρόφισσα του εξωκοινοβουλευτικού χώρου Σοφία Νικολάου, με πλήρη κεντρική κυβερνητική και πολιτική κάλυψη και ευθύνη, ανέσυρε από τη λήθη και την πολιτική ασημαντότητα ένα κεντρικότατο πρόσωπο της τρομοκρατίας, είναι δύσκολο να βρει κανείς.