Επιτροπή λοιμωξιολόγων: Μια ηθική δέσμευση για το “μετά”…

Σταχυολογώ από την συνήθως καλά ενημερωμένη στήλη “Θεωρείο” της “Καθημερινής” την οποία υπογράφει ο καλός συνάδελφος Σταύρος Παπαντωνίου: ” Ο Αθανάσιος Εξαδάκτυλος είναι πλέον γνωστός στο πανελλήνιο μέσω των καθημερινών παρεμβάσεών του στα ΜΜΕ λόγω της πανδημίας, καθώς κατέχει την ιδιότητα του προέδρου του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου. Η Θεσσαλονίκη όμως τον ξέρει από πιο παλιά, καθώς, εκτός της ιατρικής του πορείας, έχει ασχοληθεί και με τα κοινά. Λίγοι θυμούνται πως το 2015, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα, είχε δεχθεί να μπει στην τελευταία μη εκλόγιμη θέση του ψηφοδελτίου της Α΄ Θεσσαλονίκης της Ν.Δ. Στις επόμενες πάντως, δεν αποκλείεται να κατέλθει… κανονικά, διεκδικώντας την είσοδό του στη Βουλή, έχοντας πλέον ως όχημα και τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα.”

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Τα μέλη της επιτροπής του υπουργείου Υγείας έχουν βρεθεί αρκετές φορές αντιμέτωπα με την κριτική εξαιτίας εισηγήσεων που έκαναν προς την κυβέρνηση, κάποιες εκ των οποίων αξιολογήθηκαν ως καθυστερημένες ή ανεπαρκείς. Άλλες φορές οι προτάσεις τους υπονομεύθηκαν από τις τελικές αποφάσεις της κυβέρνησης που κινήθηκαν –για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους– σε άλλη κατεύθυνση.

Γνωστές η περίπτωση της Θεσσαλονίκης, τον Οκτώβριο, εκείνη με το “άνοιξε-κλείσε” των σχολείων, του λιανεμπορίου, η μη λήψη εγκαίρως μέτρων για τα μέσα μαζικής μεταφοράς κ.ά. Ίσως, κάποιες φορές, η κριτική που έγινε να είναι υπερβολική, ίσως και οι ίδιοι να μην προστάτευσαν επαρκώς εαυτούς και να αφέθηκαν περισσότερο απ΄ όσο έπρεπε στην γοητεία των τηλεπαραθύρων. Βεβαίως, ουδείς πρέπει να παραγνωρίζει πως οι συγκεκριμένοι επιστήμονες επωμίστηκαν ευθύνες υπό ακραίες συνθήκες και εκτέθηκαν στο άγνωστο και το αναπάντεχο.

Έχουν, ωστόσο, και μία επιπλέον –ίσως την σημαντικότερη– ευθύνη: να διατηρήσουν όσο το δυνατόν πιο αλώβητη τη σχέση της κοινωνίας με την επιστήμη, την εμπιστοσύνη, δηλαδή, των πολιτών προς τους ειδικούς. Αυτή είναι μια “γραμμή αμύνης” που δεν πρέπει καταρρεύσει, δεδομένου, μάλιστα, ότι η πανδημία του Covid 19 θα παρέλθει μεν, δεν θα είναι, όμως, η τελευταία περίπτωση που ο ρόλος των επιστημόνων θα είναι αναγκαίος και καταλυτικός.

Ως εκ τούτου, θα ήταν ηθικά και επιστημονικά σωστό να δεσμευτούν οι επιστήμονες πως δεν θα εξαργυρώσουν την αναγνωρισιμότητα που τους παρείχε η ανάγκη των πολιτών για ενημέρωση, ακόμα και ο ανθρώπινος φόβος απέναντι στον θανατηφόρο ιό. Να μην ανταλλάξουν αυτή την αναγνωρισιμότητα με βουλευτικές έδρες και πολιτικούς θώκους…