Κραουνάκης για Κιμούλη: “Δεν θυμάμαι, ποτέ μα ποτέ, περιστατικά βίας ή κακεντρέχειας”

Την δική του θέση για τις καταγγελίες που έγιναν εις βάρος του Γιώργου Κιμούλη έκανε γνωστή ο Σταμάτης Κραουνάκης.

Με ανάρτησή του και επισημαίνει ότι «…στα 50 περίπου χρόνια που είμαι φίλος με τον Γιώργο Κιμούλη, παιδιόθεν, και δυο αντίθετοι χαρακτήρες, σαφώς…. δε θυμάμαι ποτέ μα ποτέ περιστατικά βίας και κακεντρέχειας.»

Αναλυτικά η ανάρτησή του:

Ψαρράς και Χρυσικού για Δούκα-Κιμούλη : «Είμαστε με την Ζέτα” – Γερονικολού: “Με φόβισες, δεν θα επιτρέψω να το ξανακάνεις”

«Κι όμως ένιωσα ότι ξεπερνούν αυτή τη βροχή, τα νιάτα αυτά που έρχονται. Ένα κάτι γι’ αυτά που τρέχουν γύρω. Η δουλειά μας έχει αγιοσύνη και κινδύνους, ειδικά στην επανάληψη. Η γέννα είναι διαδικασία ιερή, παλεύεις με νοήματα, με λέξεις, με νότες, με ουσιαστικά με επιρρήματα με πράξεις με κινήσεις με ατμόσφαιρες. Με παύσεις.

Όταν μια παράσταση, ένα πρόγραμμα ανέβει, η επανάληψη φθείρει πολλές φορές. Ο κίνδυνος της ετοιματζίλας είναι συνεχώς προ των πυλών. Μας απειλεί όλους. Κυρίως τους επί σκηνής. Θέλει συνεχή εγρήγορση, να μη σε πάρει από κάτω η ρουτίνα. Η μόνιμη γκρίνια μου, με τους κολλητούς μου στη σκηνή, που δόξα τω Θεώ, Φτάσαμε, τα τελευταία χρόνια, να συνεννοούμαστε με την άκρη του ματιού. Ευτυχισμένη στιγμή. Στη δουλειά μας καίγονται νευρικά συστήματα, υποστάσεις, ψυχισμοί. Οι καλλιτέχνες είμαστε ανίσχυροι. Χωρίς το κοινό έρημοι. Χωρίς τα φώτα, χωρίς τον ήχο, χωρίς τον άλλον άνθρωπο κοντά μας. Ένα τίποτα. Το ταλέντο είναι δώρο, δεν είναι εξουσία. Αυτά για να μη σας πρήζω πρωί πρωί.

Μέσα στην κτηνώδη βία της καθημερινής μας ανασφάλειας, καλό είναι όλοι προτού ταΐσουμε την αδηφάγα τηλεοπτική βία να κοιτάξουμε με τα ελαττώματα και τα μεγάλα του προτερήματα οποιονδήποτε καλλιτέχνη, μας αρέσει δε μας αρέσει. 

Στα 50 περίπου χρόνια που είμαι φίλος με τον Γιώργο Κιμούλη, παιδιόθεν, και δυο αντίθετοι χαρακτήρες, σαφώς…. δε θυμάμαι ποτέ μα ποτέ περιστατικά βίας και κακεντρέχειας. 

Δύσκολες ώρες ναι, αναζητήσεις επίπονες ναι. Σημεία διαφωνίας πολλά. Σημεία εκκίνησης χαράς πολλά. Γενναιοδωρία και συνύπαρξη. Περιπέτεια και αγωνία πολλές φορές. Τσαντίλες και καμώματα, αλλά και χιούμορ. Σίγουρα, ο καθένας μπορεί να έχει άλλη γνώμη, άλλες εμπειρίες, αλλά σκοτάδια, αλλά φώτα, άλλες παραμέτρους, αλλά παράπονα, αλλά την ώρα που σηκώνεται ένας αέρας να τον σκίσει όπως πιο παλιά με τα χρέη του, με πιάνει αφόρητη στεναχώρια.

Έχω δει τον Κουν να ουρλιάζει, τον Βουτσινά να πετάει το παπούτσι του και να σκίζει το πουκάμισο του, πρωταγωνιστές να παθαίνουν υστερία την ώρα που επαναλαμβάνεται για εικοστή φορά μια σκηνή ή το σημείο μιας παρτιτούρας ή μια χορογραφία ή μια σύνδεση. Κολορατούρες να υστεριάζονται, τεράστιες προσωπικότητες, συμπαθέστατους και τραγικά αντιπαθέστατους ανθρώπους, Διαμάντια και αποβράσματα, αλλά και επίσης σε 10 λεπτά μετά τον χαμό, όλα να έχουν κουρδίσει στην αρμονία.

Τελικά, πάντα, νικάει η συνωμοσία της κοινής ανάσας. Είναι συλλογική δουλειά η Τέχνη. Και οι στιγμές που ζούμε οι χειρότερες για να σκάβουμε στο χειρότερο του καθενός μας. Γιατί το χειρότερο θα γεννήσει ακόμα χειρότερο και στο τέλος η κακία θα ζητά δανεικά για να ξοφλήσει. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Η μελαγχολία της βίας. Βάζω φωτογραφία τον τεράστιο Έλληνα Δημήτρη Μητρόπουλο που έφυγε πάμφτωχος να σπουδάσει εις τα ξένα με παρότρυνση του Δημήτρη Ροντήρη. Και αφού διέπρεψε στην Μετροπόλιταν, τον ξέκαναν κι εκεί στη Μεγάλη Αμέρικα, πάνω στα ντουζένια του, οι αντίπαλοι. Καλημέρα σε όλους και όλες».