Διεργασίες στην κεντροαριστερά: Η συνεκτικότητα της απλής αναλογικής και τα μεγάλα διλήμματα των ηγεσιών

Κάτι γίνεται στην Κεντροαριστερά, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αναφορικά με τις  διεργασίες, δημόσιες και υπόγειες, στα κόμματα του αντιπολιτευτικού κορμού. Το τελευταίο… κρούσμα προήλθε από τον Γιώργο Παπανδρέου που επεσήμανε πως «υπάρχει ανάγκη, πράγματι, για μια προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης, ριζοσπαστικής, οραματικής αλλά και ρεαλιστικής, που να συμβάλει στη συγκρότηση μιας συμμαχίας προοδευτικών κοινωνικών ή πολιτικών δυνάμεων που θα λειτουργήσει ως καταλύτης για την πραγματοποίηση της μεγάλης στροφής που πρέπει να γίνει» (στο περιοδικό της Πάτρας, «Πατρινόραμα»).

Του Νίκου Παπαδημητρίου

Είχε προηγηθεί το δημόσιο… φλερτ μεταξύ Αλέξη Τσίπρα και Φώφης Γεννηματά, στη Βουλή, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Εκεί -και αξίζει να καταγραφεί αυτό- την αρχή έκανε η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, που αναγνώρισε ότι «όλο και περισσότεροι Έλληνες αντιλαμβάνονται την ανάγκη να αποκτήσει η χώρα σήμερα μια αξιόπιστη προοδευτική αντιπολίτευση, και αύριο, όταν το πολιτικό σκηνικό αναδιαταχθεί, μια αποτελεσματική προοδευτική κυβέρνηση».

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία δεν το άφησε, ασφαλώς, ασχολίαστο:

• «Άκουσα με ενδιαφέρον το τέλος της ομιλίας της κ. Γεννηματά για την ανάγκη να υπάρξει μετά από αλλαγή των συσχετισμών, άλλη κυβέρνηση. Να υπάρξει προοδευτική κυβέρνηση στον τόπο. Και θεωρώ ότι αυτό είναι εύλογο».

Στην προσπάθεια (;) συνεννόησης των κομμάτων της Κεντροαριστεράς υπάρχουν και άλλοι παίκτες όμως: όπως ο Γ. Βαρουφάκης, που δήλωσε και αυτός «παρών» μέσω της συνέντευξής του στο libre: «Αν υπάρξει σύγκλιση σε αυτά που πρέπει να γίνουν, οι πόρτες μας και οι ψυχές μας είναι ορθάνοικτες».

Ενώ είχε προηγηθεί η επιστολή του ΠΡΑΤΤΩ προς τους επικεφαλής των πολιτικών σχηματισμών Κεντροαριστεράς και Αριστεράς, στην οποία επισημαινόταν «η ανάγκη για τη δημιουργία μιας μεγάλης συμμαχίας όλων των δυνάμεων, που αυτοπροσδιορίζονται ως δημοκρατικές – προοδευτικές και πατριωτικές».

Υπάρχουν, άλλωστε, ορισμένες αντικειμενικές συνθήκες που ευνοούν τη συνεννόηση σήμερα, τη μετεκλογική συνεργασία αύριο.

• Πρώτα και κύρια, το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής με το οποίο θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές: αν οι αριθμητικοί συσχετισμοί το επιτρέπουν, μπορεί και να δούμε πράγματα πρωτοφανή για την πολιτική ζωή του τόπου, ίσως και να σκέπτονται κάποιοι.
• Δεύτερον, το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για τους δικούς του λόγους δεν κλείνει το ενδεχόμενο να γίνουν πρόωρες εκλογές εντός του επόμενου έτους, αντιθέτως το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα μηνύματα ότι το εξετάζει και ενδέχεται τελικώς να μην μπορεί και να το αποφύγει.
• Τρίτον, οι μέρες που έρχονται, στην κοινωνία και την οικονομία, είναι εξαιρετικά δύσκολες και η κυβερνητική πολιτική προοιωνίζεται αντιλαϊκή. Τούτου δοθέντος, υπάρχει αντικειμενικά το έδαφος για κοινές πρωτοβουλίες μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης.  

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και μια… ντουζίνα λόγων για τους οποίους η προοπτική συνεννόησης μπορεί και να καταλήξει σε… ναυάγιο. Σκεφτείτε μόνο τι έχει ειπωθεί από τα χείλη των Α. Τσίπρα, Φ. Γεννηματά, Δ. Κουτσούμπα και Γ. Βαρουφάκη για όλους τους υπόλοιπους.

Ενώ δεν φαίνεται να ομονοούν όλοι στη …σύνθεση: άλλοι βάζουν στη συνεννόηση και το ΚΚΕ, άλλοι όχι, η απόσταση εξάλλου μεταξύ Κινήματος Αλλαγής και ΚΚΕ μοιάζει χαώδης.

Επιπλέον υπάρχει ακόμη δυσπιστία για την ειλικρίνεια των προθέσεων ενός εκάστου των πρωταγωνιστών, αν δηλαδή το επιχείρημα για συνεννόηση χρησιμοποιείται για εσωκομματικούς λόγους και μόνον. Η κυρία Γεννηματά για παράδειγμα, έχοντας ως αντίπαλον δέος τον Ανδρέα Λοβέρδο στη μάχη της κούρσας για την προεδρία του Κινήματος Αλλαγής, μήπως είναι υποχρεωμένη να κοιτάξει στα αριστερά της;, διερωτώνται αρκετοί.

Ένα ειδικό ζήτημα όμως είναι τι θέλει και τι αποσκοπεί ο ισχυρότερος πόλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, ποια ρότα θα πάρει, θέμα που δεν είναι άσχετο από τις εν εξελίξει διεργασίες στο εσωτερικό του κόμματος και τη «μάχη» διαφορετικών τάσεων, ομάδων και προσώπων να πάρουν «κεφάλι». Κόμμα της Αριστεράς ή της Κεντροαριστεράς; Με την Γεννηματά ή με τον Κουτσούμπα; Σκληρό αντιπολιτευτικό ροκ ή σοβαρό, εναλλακτικό κυβερνητικό πρόγραμμα;, είναι μερικά από τα αγκάθια στα οποία η Κουμουνδούρου δεν έχει δώσει ακόμη απάντηση –και η αναβολή του Συνεδρίου, ένεκα COVID, ασφαλώς και δεν βοηθάει…

Υπάρχουν πάντα, επιπλέον, πρόσωπα που ξυπνούν δυσάρεστες μνήμες –και ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένα από αυτά για τη σκληρή κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόσφατη δημοσκόπηση άλλωστε (της Prorata) καταδείκνυε ότι οι ψηφοφόροι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτιμούν για εταίρο τους το ΜέΡΑ 25, παρά το Κίνημα Αλλαγής.

Ποιος είπε ότι η «γέννα» και στην πολιτική δεν έχει τις δυσκολίες της;