“Dorado de Sinaloa”: Το τελευταίο “θαύμα” του Ντιεγκίτο – Το libre μίλησε με τον ιδιοκτήτη της ομάδας

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν είναι πια στη ζωή. Το βράδυ της Τετάρτης έφυγε για τον δικό του παράδεισο, από ανακοπή καρδιάς στον ύπνο του. Μέσα σε μόνο λίγες ώρες από το θάνατό του έχουν χυθεί τόνοι δακρύων και τόνοι μελανιού για να γραφούν κείμενα – ωδές για τον σπουδαιότερο ίσως ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.

Του Νίκου Βόπη

Αν αναλογιστεί κανείς το αποτύπωμα που άφησε ο Αργεντινός θρύλος στο ποδόσφαιρο θα νομίζει ότι έχει ζήσει δέκα ζωές όμως ο Ντιέγκο έφυγε μόλις στα 60 του χρόνια. Και σε αυτά τα χρόνια έζησε τόσες ζωές που δεν έχουν ζήσει όλοι οι υπόλοιποι θρύλοι του ποδοσφαίρου μαζεμένοι.

Έζησε στα όρια. Αυτό είναι δεδομένο και μη αμφισβητούμενο. Κατάφερε όμως κάτι μοναδικό. Να γίνει μεγαλύτερος του αθλήματος. Το κατάφερε με την αξία του. Με τον χαρακτήρα του. Με την προσωπικότητά του.

Εάν γράφαμε ακόμα ένα αφιέρωμα για τον Μαραντόνα, θα ήταν ένα ακόμα κείμενο για το πόσο σπουδαίος υπήρξε όμως τέτοια κείμενα μπορείτε να βρείτε πολύ εύκολα στο διαδίκτυο.

Το libre επικοινώνησε με τον ιδιοκτήτη της ομάδας Dorado de Sinaloa. Δεν σας λέει κάτι αυτό το όνομα; Αυτή η ομάδα λοιπόν ήταν ίσως ο τελευταίος λόγος, το τελευταίο αποτύπωμα του Ντιέγκο στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Μία ομάδα από το Μεξικό, η οποία προσέλαβε τον Μαραντόνα στην τεχνική ηγεσία της και κατάφερε εξαιτίας του να πετύχει ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό θαύμα.

Τα υπόλοιπα καλύτερα να μας τα πει ο ίδιος…

-Καλησπέρα σας! Σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την τιμή που μας κάνετε να μας μιλήσετε…

Εγώ σας ευχαριστώ. Είμαι ιδιαίτερα φορτισμένος συναισθηματικά. Δεν το περίμενα. Κανείς νομίζω δεν το περίμενε. Έκανε την επέμβαση που έπρεπε πριν μερικές ημέρες στο κεφάλι του και όλα πήγαν καλά. Όλοι μας νομίσαμε ότι εφόσον πέτυχε η επέμβαση θα τη γλύτωνε και αυτή τη φορά και θα επέστρεφε ξανά γερός και δυνατός.

Ήταν αρκετά σοκαριστικό αυτό που συνέβη. Όταν μου το είπαν δεν το περίμενα. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω.

-Όταν ήρθατε για πρώτη φορά σε επαφή μαζί του πώς νιώσατε; Θυμάστε τι σας είπε;

Ο Ντιέγκο ήταν άρρωστος για το ποδόσφαιρο. Εάν μπορούσε να κοιμάται στη σέντρα του γηπέδου κάθε βράδυ, θα το έκανε. Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε για το ποδόσφαιρο. Δεν είχε ωράριο. Δεν ήταν άνθρωπος που έφευγε απ’ το γήπεδο και τα άφηνε όλα πίσω. Η ανάσα του μύριζε ποδόσφαιρο.

Ήταν πραγματικός πιστός της στρογγυλής θεάς και αυτό με έκανε να το νιώσω από το πρώτο δευτερόλεπτο που μίλησα μαζί του. Θυμάμαι δεν τον ενδιέφερε σε ποια κατηγορία θα είναι η ομάδα αρκεί να τον ενέπνεε η ιστορία της. Γι’ αυτό και δέχτηκε να αναλάβει την Ντοράντος.

Όταν μας είπε το “ναι” δεν το πίστευα. Νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Στο πρώτο μας τηλεφώνημα μου είπε: “Πρόεδρε έρχομαι για να κάνουμε την ομάδα γνωστή σε όλο τον πλανήτη”.

-Πώς ήταν στην καθημερινότητά του;

Όπως σας είπα και πριν ήταν ένας άνθρωπος που ανέπνεε για το ποδόσφαιρο. Δεν έβγαινε από το μυαλό του ούτε λεπτό μέσα στην ημέρα. Η αύρα του ήταν ιδιαίτερη. Ερχόταν στο γήπεδο 2-3 ώρες πριν την προπόνηση, περπατούσε μόνος του στο γρασίδι, μιλούσε με όλους τους ανθρώπους του γηπέδου, τους ήξερε έναν προς έναν.

Θα έβλεπε αγώνες στην τηλεόραση, θα ασχολούταν με τα συστήματα, θα μάθαινε για τους παίκτες του και τους χαρακτήρες αυτών και πως να τους προσεγγίσει, τον καθένα διαφορετικά ανάλογα με την προσωπικότητά τους.

Άψογος επαγγελματίας και ιδιαίτερα παθιασμένος. Θυμάμαι έπρεπε στα μισά της πρώτης σεζόν να πάει στην Αργεντινή εσπευσμένα για μία πολύ δύσκολη επέμβαση. Το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις ξύπνησε απ’ το χειρουργείο ξέρετε ποιο ήταν; να με πάρει τηλέφωνο. Με πήρε και μου είπε: “Αφεντικό είμαι καλά και θα έρθω με την πρώτη πτήση. Πες στα παιδιά ότι έρχομαι κοντά τους.

-Τι ήταν αυτό που έδωσε στην ομάδα σας και καταφέρατε μέσα σε δύο χρονιές να ανεβείτε στην πρώτη κατηγορία;

Ο Ντιέγκο από μόνος του είναι μία έμπνευση. Αρκεί να τον βλέπεις να περπατά και εμπνέεσαι από αυτόν. Ο τρόπος με τον οποίο μίλαγε στους παίκτες ήταν μοναδικός.

Τους έκανε να πιστέψουν πως ήταν οι καλύτεροι. Έδινε την ψυχή του για να τους μεταμορφώσει σε ποδοσφαιρικές μηχανές και γι’ αυτό έπαιρνε από τον καθένα τους το 1000%. Εάν έβλεπες πως τους μιλούσε θα νόμιζες ότι είχαμε στην ομάδα 11 Μέσσι. Πραγματικά μοναδικός.

-Ποιο είναι αυτό που θα κρατήσετε από τον Μαραντόνα;

Θα κρατήσω τον τρόπο ζωής του. Ζούσε τη ζωή του στο 100% της. Αυτό πλέον το συναντάμε σπάνια στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι αρκετά φοβισμένοι και δεν απολαμβάνουν τη ζωή τους.

Φοβούνται για το σήμερα, για το αύριο. Ο Ντιέγκο ζούσε τη ζωή του στο έπακρο. Λάτρευε να ζει έντονα και να ζει όπως πίστευε εκείνος ευτυχισμένος. Αυτό θα κρατήσω γιατί αυτό ήταν και η σημαντικότερη συμβουλή που μου έδωσε. Να ζω τη ζωή μου σαν να μην είναι δεδομένη. Και με αυτή τη συμβουλή τον αποχαιρετώ.