Το σχέδιο της “καλής μαζορέτας”

Υπάρχει ένα κοινό εκρηκτικό στοιχείο στις κρίσεις με τις οποίες ανοίγει η νέα σεζόν. H εξέλιξή τους κρίνεται εξαιρετικά απρόβλεπτη. Μπαίνουμε λοιπόν στο Σεπτέμβριο, από ήδη ένα περίεργο καλοκαίρι, σε ένα ναρκοπέδιο αποφάσεων, με το κάθε βήμα να πρέπει να ζυγίζεται προσεκτικά, ως προς τις επιπτώσεις που θα επιφέρει.

Του Παναγιώτη Ι. Δρίβα

• Η υγειονομική κρίση (με παράπλευρη την κατάρρευση της οικονομίας) του νέου κοροναϊού βρίσκεται στο δεύτερο κύμα, με τα κρούσματα να έχουν ξεπεράσει το φράγμα των 10.000.
• Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται στο ναδίρ, εν αντιθέσει με την ένταση στην αν. Μεσόγειο. Το ποιοτικό στοιχείο στην παρούσα συγκυρία είναι η «παράδοξη» διάρκεια.

Δυστυχώς, το κράμα του δείγματος τους προηγούμενους μήνες κρίνεται αρνητικό. Η κεκτημένη ταχύτητα από μια πρώτη αντιμετώπιση της πανδημίας, βυθίστηκε στα ρηχά νερά της προχειρότητας με αποτέλεσμα τόσο από πλευράς κρουσμάτων όσο και στον τουρισμό-οικονομία να βρισκόμαστε τώρα αντιμέτωποι με την πραγματικότητα:

«Κραχ» στα έσοδα – έκρηξη στη διασπορά.

Επιπλέον, κάθε τόσο εισβάλουν στην καθημερινότητα προθέσεις που καταστρατηγούν ευθέως βασικούς πυλώνες του κοινωνικού κράτους. «Να πάψει το κράτος να παίρνει τα λεφτά των νέων και να τα δίνει στους ηλικιωμένους», είπε κυνικά ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλέξης Πατέλης.

Ανατριχιαστικό. Τόσο για τον κοινωνικό αυτοματισμό που κρύβει μια τέτοιου τύπου δήλωση όσο και για αυτά που έπονται.

Οι νέοι ας μην κολακεύονται. Το κεφαλοποιητικό σύστημα με τον ατομικό κουμπαρά, σε μια εποχή αυξημένης ανεργίας, ελαστικής μορφής απασχόλησης, εργοδοτικής αυθαιρεσίας, μισθούς πείνας κλπ. κλπ, μόνον συντάξεις πείνας εξασφαλίζει και δια βίου «σανίδι», όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη.

Η ιδιωτικοποίηση όμως δεν είναι πανάκεια. Και αυτό φάνηκε στην περίοδο της έξαρσης της πανδημίας όταν η δημόσια υγεία κράτησε όρθια την κοινωνία. Πέρασε και αυτό, τα χειροκροτήματα ξεχάστηκαν όπως και οι υποσχέσεις για προσλήψεις και ενδυνάμωση του συστήματος υγείας.

Όμως ας σκεφτούμε τούτο: Πως η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής υποχωρεί όταν οι δημόσιες δομές (εδώ έχουμε το παράδειγμα στην υγεία) αποδεικνύονται πιο ισχυρές και ασφαλείς για την πλειονότητα των πολιτών.

Επίσης μην αυταπατόμαστε και μην εφησυχάζουμε. Στην περίπτωση αυτή απλώς βολεύει. Σε άλλους τομείς όπως την εργασία, την ασφάλιση, την παιδεία και αλλού, το διακύβευμα να μείνουν δημόσιου συμφέροντος παραμένει.

Περιμένοντας λοιπόν πώς θα εξελιχθεί το πείραμα των σχολείων, (υπάρχουν αναλυτικά άρθρα σε αυτό το φύλλο για τα ευτράπελα που ανακοινώθηκαν ή δεν ανακοινώθηκαν για την προμήθεια των μασκών, τις αποστάσεις των μαθητών σε υπεράριθμες τάξεις ή τα περίφημα παγουρίνα) στην εξέλιξη της διασποράς του ιού, αναλογιζόμαστε όλοι τι γίνεται με τον αγαπημένο μας γείτονα.

Η κρίση διαρκείας με την Τουρκία και η ρητορική έντασης για «ψύλλου πήδημα» εδραιώνει την πεποίθηση ότι οδεύουμε σε μια ανοιχτή συζήτηση για πολλά θέματα ταμπού. Όπως επίσης και σε μία νέα κούρσα εξοπλισμών (μήπως τελικά εδώ κρύβεται το ζουμί;). Κάποιοι αμφισβητούν ακόμη και το γεγονός ότι υπάρχει ορυκτός πλούτος στη Μεσόγειο, ικανός για συμφέρουσα εξόρυξη….

Υπάρχει βέβαια η ανησυχία μήπως χρειαστεί εισφορά σε αίμα προκειμένου να δικαιολογηθεί ο «συμπεφωνημένος» απευθείας διάλογος (αποκαλυπτική η ανακοίνωση του Στόλτενμπεργκ), στο εθνικιστικό ακροατήριο άγρας ψήφων (βλέπε το πώς ξεκίνησε το ντελίριο στη συμφωνία των Πρεσπών).

Όλα όμως ξεκινούν από την παιδεία. Αλλά δυστυχώς, η παρούσα ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου δεν επιτρέπει αισιοδοξία για την απαγκίστρωση από ολοκληρωτισμούς σε σκέψεις, λόγια και πράξεις. Μάλλον το αντίθετο.

Ειδικά αν αναλογιστούμε αυτή την περίφημη ενέργεια να ενταχθεί στα μαθήματα όλων των σχολικών βαθμίδων το τσιρλίτινγκ ή αν θέλετε το μάθημα της καλής μαζορέτας, αντιλαμβανόμαστε ποιον τρόπο σκέψης ή καλύτερα μη σκέψης σχεδιάζουν να εδραιώσουν στα ευαίσθητα μυαλά των παιδιών μας, ώστε να μην αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.

ΥΓ: Δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό στον εν λόγω τύπου αθλητικό “χορό” ούτε για τις κοπέλες που τον προτιμούν αλλά την ώρα τούτη υπάρχουν άλλες ανάγκες στην εκπαίδευση πολύ μεγαλύτερες και πολύ ουσιαστικότερες από χορούς και πανηγύρια.