Τι θα κάνουμε φέτος χωρίς ΔΕΘ; Ένα “μεταφυσικό” ερώτημα για Θεσσαλονικείς και όχι μόνο…

Το σακίδιο στην πλάτη και η πλάτη ιδρωμένη. Μέσα λάπτοπ, παπούτσια, καλλυντικά. Το πρωί τα εγκαίνια διαφόρων περιπτέρων και το βράδυ πορείες, διαδηλώσεις, δακρυγόνα. Θυμάμαι πριν από δυο χρόνια είχαμε εγκλωβιστεί σε ένα περίπτερο γιατί η αλλαγή του ανέμου έφερε μέσα στις εγκαταστάσεις της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης τους αποπνικτικούς καπνούς.

Μια κυρία έκλαιγε, εγώ δεν έβλεπα, κάποιος με βοήθησε αθόρυβα και χωρίς ποτέ να μάθω ποιος. Ομιλίες πρωθυπουργών το πρώτο Σαββατοκύριακο, καταγγελίες της αντιπολίτευσης το επόμενο. Στο μεταξύ ιδέες, πρόσωπα, εκδηλώσεις, καλλιτέχνες, ιστορίες… χιλιάδες ιστορίες.

Πριν από χρόνια πολλά, τότε που οι εφημερίδες ήταν ακόμη σε “πλήρη ανάπτυξη”, μας είχε στείλει με τη συνάδελφό μου Φανή ο αρχισυντάκτης μας να κάνουμε βόλτες όλη μέρα μέσα στη ΔΕΘ και να βρούμε εκείνες τις ιστορίες που δεν θα έβρισκε κανένας άλλος. Τι ποδαρόδρομος, τι κούραση, τι αγωνία και κάθε μέρα ένα αφιέρωμα με αποκλειστικά, εφευρέσεις, ιδέες καινοτόμες που, ποιος ξέρει ύστερα, τι δρόμο τράβηξαν. Το 2002 υπήρχε ακόμη λίγο γκλάμουρ.

Αυτό από “τα χρόνια τα καλά” που λένε οι μεγαλύτεροι και λαμβάναμε προσκλήσεις για δεξιώσεις, που όσο να πεις για έναν νέο ρεπόρτερ ήταν κάτι, αφού εκεί έβρισκε όλη την αφρόκρεμα της πολιτικής σκηνής και συνομιλούσε μαζί της. Μετά εκείνοι επέστρεφαν πάλι στην πρωτεύουσα κι ο ρεπόρτερ έπιανε πάλι το μικρόφωνο ακούγοντας τον παρουσιαστή να του υπαγορεύει τις ερωτήσεις στα “ζωντανα”.

Ω φίλοι Αθηναίοι, δεν νομίζω ποτέ να καταλάβατε με πόση αγωνία κάθε φορά εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη έπρεπε να αποδείξουμε ότι έχουμε λόγο ύπαρξης, όταν εσείς ερχόσασταν αποστολή αγκαζέ με τους υπουργούς και βουλευτές σας. Όχι όλοι, όχι πάντα. Η ΔΕΘ όμως για εμάς τους δημοσιογράφους αυτής της πόλης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Όχι λόγω κάποιου είδους τοπικισμού, ούτε αυτού που μας καταλογίζουν ως σύμπλεγμα συμπρωτεύουσας. Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε τι σημαίνει μια τόσο μεγάλη εκδήλωση για τη Θεσσαλονίκη σε οικονομικό, κοινωνικό, επιχειρηματικό και πολιτικό επίπεδο.

Γνωρίζουμε και τα τρωτά σημεία και τα καλά. Και τα γνωρίζουμε γιατί κάνουμε το ρεπορτάζ μας όλο το χρόνο. Είναι κομμάτι της ζωής μας και ο λόγος που δεν έχουμε πάει ποτέ διακοπές Σεπτέμβρη.

Μετά τις 20 Αυγούστου ξεκινάμε προετοιμασία. Σαν τους αθλητές. Τις ημέρες της ΔΕΘ περιμένουμε λίγα από τα φώτα των προβολέων, όχι μόνο εμείς στη Θεσσαλονίκη αλλά και όλη η Βόρεια Ελλάδα. Κάθε χρόνο ζυγίζουμε: υπέρ και κατά. Πόσα χρήματα από τον κρατικό κορβανά ξοδεύτηκαν; Τι κέρδισε η τοπική κοινωνία; Χρειάζονται οι πολιτικές εξαγγελίες; Θυμάμαι το 2011 ήταν, που ζήσαμε τη Θεσσαλονίκη άδεια. Τρομακτικά άδεια. Αστυνομία παντού και ερημιά.

Τα εγκαίνια της ΔΕΘ μόνο γιορτή δεν θύμιζαν. Περάσαμε πολλά και μεγαλώσαμε κι εμείς μετρώντας μαζί της. Φέτος θα βλέπαμε το στρόγγυλο 85. Θα τρέχαμε ξανά με σάκους και αυτοκίνητα-βεστιάρια πάνω κάτω, πότε χωρίς λόγο πότε για πολύ σοβαρό λόγο. Και αυτή η κίνηση θα τροφοδοτούσε τους τροχούς της έμπνευσής μας, έστω για λίγο. Μέχρι να έσβηναν οι προβολείς. Να σταματούσε ο θόρυβος. Να γινόμασταν ξανά μονόστηλο. Τώρα η σιωπή θα είναι εκκωφαντική και είναι η πρώτη φορά που αυτή η φράση θα βγάζει για μένα νόημα.

Υγεία σε όλο τον κόσμο και καλή αντάμωση του χρόνου.

ΣΣ Φέτος είναι η πρώτη φορά μεταπολεμικά που δεν θα πραγματοποιηθεί η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης λόγω covid-19

Νικόλ Καζαντζίδου