Ελληνοτουρκικά: Ο “κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ” και ο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης…

Η τελευταία δήλωση του Αλέξη Τσίπρα –μετά την συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη– για τα ελληνοτουρκικά είχε αρχή, μέση και τέλος, ορθή ανάλυση της κατάστασης και προτάσεις για την τακτική –και έως ένα βαθμό και την στρατηγική– αντιμετώπιση της αναβαθμισμένης τουρκικής επιθετικότητας. Ήταν μια δήλωση που παρέπεμπε στην εξωτερική πολιτική που άσκησε ο “κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ” με τον ίδιο τον Τσίπρα, τον Κοτζιά και την ικανή ομάδα ειδικών που είχε συγκεντρώσει στο ΥΠΕΞ και τον Αποστολάκη που ενέπνεε εμπιστοσύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις και κρατούσε ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με τον Χουλουσί Ακάρ.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Μια εξωτερική πολιτική που, όπως δικαίως επισημαίνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χλευάστηκε και λοιδορήθηκε από εθνικιστικά κέντρα εντός και εκτός της Ν.Δ και στοχοποιήθηκε από την τοξική και διχαστική ρητορική ορισμένων που έφθαναν να επικρίνουν την τότε κυβέρνηση πως προκαλεί εκείνη την ένταση στο Αιγαίο και υιοθετούσαν τις απόψεις Ερντογάν για να χυθεί περισσότερο αίμα στην αρένα της εσωτερικής κομματικής αντιπαράθεσης.

Η θητεία του “κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ” είχε να επιδείξει κυρίως δύο σημαντικές επιτυχίες: την έξοδο από τα μνημόνια και την γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας.

Προφανώς σημειώθηκαν πολλά και μεγάλα λάθη, πάντοτε θα υπάρχει η βαριά σκιά του πρώτου εξαμήνου του 2015, η νοοτροπία κορυφαίων στελεχών του και μια σειρά χειρισμών στο παρασκήνιο που αποδείχθηκαν καταστροφικοί και προσφέρθηκαν βορά σε μια καλά οργανωμένη αξιωματική αντιπολίτευση που τους αξιοποιεί τώρα πολιτικά και κρατά τον ΣΥΡΙΖΑ δέσμιο και στοχοποιημένο. Όπως υπήρξαν και πολλά επιτεύγματα που υποβαθμίστηκαν σκοπίμως από την σημερινή κυβέρνηση και τους παραστάτες της, ή δεν είχαν τα ίδια τα στελέχη του την ικανότητα να τα διατηρήσουν ζωντανά.

Το ερώτημα είναι εάν η εξωτερική πολιτική του “κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ” μπορεί να συνεχίσει να είναι και η πρόταση εξωτερικής πολιτικής του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά όταν αρκετοί επισημαίνου -ίσως όχι αδίκως- πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση ήταν καλύτερος από τον ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση.

Είναι γνωστό πως εξαιτίας της ιστορικής συμφωνίας των Πρεσπών έχασε το δεξιό “βαρίδι” του (ΑΝΕΛ) και απέκτησε προσβάσεις και συμμαχίες στον χώρο της κεντροαριστεράς (Προοδευτική Συμμαχία). Αυτή η πολύ θετική εξέλιξη που αποτελεί παρακαταθήκη για την εποχή που θα επιστρέψει στην διακυβέρνηση, δημιουργεί, ωστόσο, τώρα, εσωτερικές δυσλειτουργίες.

Η παρουσία του πρώην υπουργού Άμυνας Ευάγγελου Αποστολάκη και του πτεράρχου ε.α Χρήστου Χριστοδούλου (μαζί με τον Κατρούγκαλο και τον Δρίτσα), για παράδειγμα, στην έκτακτη σύσκεψη υπό τον Αλέξη Τσίπρα, ενίσχυσε την εικόνα του “κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ” και άφησε στο περιθώριο ηπιότερες απόψεις που εκκινούν από μια εκσυγχρονιστική ρητορική.

Μέχρις ώρας, η ισορροπία που επιτυγχάνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι υποδειγματική και η τελική εκφορά δημόσιου λόγου αναζωογονεί το αφήγημά του για έναν συνδυασμό εξωτερικής πολιτικής ισχύος, συμμαχιών αλλά και επιδίωξης διαλόγου.Πάντοτε, βεβαίως, μετρώντας την κρισιμότητα των καιρών και την γεωπολιτική συγκυρία.

Αυτό πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού και να μην αποκλίνει ούτε προς την αδιέξοδη στρατιωτικοποίηση αλλά ούτε προς υποχωρητικές λογικές που στριφογυρίζουν αδημονούσες…