“Δεν με παίζουν τα παιδιά”…στην πλατεία Κουμουνδούρου

Το “δεν με παίζουν τα παιδιά στη γειτονιά” είναι μια κατάσταση που έχει αφήσει τραύματα στην παιδική ηλικία πολλών. Κάποιοι τα τραύματα αυτά τα μεταφέρουν στην εφηβεία, ακόμα και στην ενηλικίωσή τους. Άλλοι κατορθώνουν και τα αντιμετωπίζουν και τα ξεπερνούν. Λύση, πάντως, δεν είναι ούτε να ζητήσεις να σε συνοδεύσει στην πλατεία ο “θείος ο αστυνομικός”, ή ο μεγαλύτερος αδελφός, ούτε να κλειστείς στον εαυτό σου και να πέσεις σε κατάθλιψη. Ούτε να οικτίρεις την άδικη τη μοίρα σου και τον κακό καιρό.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Στην πολιτική, τα πράγματα είναι εξίσου σκληρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, θυμώνει με την περιθωριοποίηση και την απαξίωση του λόγου του απέναντι στην μιντιακή υπεροπλία της κυβέρνησης. Δικαίως. Όταν, καθ΄ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, ακούς από τους αντιπάλους σου “τι θα γινόταν εάν κυβερνούσε ο Τσίπρας” –υπονοώντας χάος και οικονομική καταστροφή– κι εσύ καταθέτεις προτάσεις για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης οι οποίες “εξαφανίζονται”, η αντίδραση παύει να είναι το παράπονο του παιδιού “που δεν το παίζουν” και γίνεται ζήτημα πλουραλισμού και δημοκρατίας.

Είναι, όμως, λάθος να ρίχνεις τις ευθύνες μόνο στους καναλάρχες, το κακό ΕΣΡ, και τους καταχθόνιους επικοινωνιολόγους του Μαξίμου. Καθένας απ΄ αυτούς κάνει την (δική του) δουλειά.

Θα ήταν πιο σωστό να γυρίσεις λίγο πίσω και να συνειδητοποιήσεις πως αρκετοί από τους χειρισμούς που έκανες ως κυβέρνηση και εν μέρει συνεχίζεις ως αντιπολίτευση, δεν ευδοκίμησαν και δεν ευδοκιμούν διότι έχεις στρεβλή αντίληψη για το “πως δουλεύει το σύστημα”. Κι αν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να αλλάξεις το σύστημα βρίσκεις τρόπους να δουλέψεις μαζί του, χωρίς, ωστόσο, να γίνεις προσάρτημά του. Δουλεύεις, δε, με επαγγελματίες και επαγγελματικά, όχι με καλοπροαίρετους εθελοντές που κρατούν τον σταυρό στο χέρι και ξορκίζουν τους στρατούς των “αλλοφύλων”.

Ο Κώστας Καραμανλής επιχείρησε με τον “βασικό μέτοχο” να βάλει τα πόδια των “νταβατζήδων του Μπαϊρακτάρη” σε ένα παπούτσι. “Έφαγε τα μούτρα του”, αλλά σιγά σιγά (με προσωπικές επαφές και με τον Ρουσόπουλο “σβούρα” από μιντιακό μαγαζί σε μαγαζί), κατόρθωσε να ισορροπήσει την κατάσταση. Δεν τον αγάπησαν ποτέ –και φάνηκε με το Βατοπέδι– αλλά ξαναέστησε τις γέφυρες που είχε κάψει και επέλεξε νέους συμμάχους.

Η κυβέρνηση Τσίπρα αποκατέστησε τη νομιμότητα στο μιντιακό τοπίο και όχι μόνο δεν πήρε τα εύσημα αλλά την κυνηγούν ακόμα κάτι…βοσκοτόπια και ο τριήμερος “εγκλεισμός” των καναλαρχών στις “σουϊτες” του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής. Κάποιοι κάτι δεν έκαναν σωστά, παρά τις καλές προθέσεις τους και τις προσπάθειες στο προσκήνιο και το παρασκήνιο να αποκτήσουν διαύλους επικοινωνίας. Εάν όλα λύνονταν με καλές προθέσεις η Κόλαση θα ήταν Παράδεισος και ο Εωσφόρος …Άγιος Πέτρος. Κυνικό αλλά ακριβές.

Στα κομματικά όργανα της Κουμουνδούρου έχουν σπαταληθεί άπειρες ώρες για το πως δεν θα γίνουν “όργανα της διαπλοκής”. Μόνο που η διαπλοκή βρίσκει τους δικούς της τρόπους να ξεπεράσει τα προβλήματα, ακόμα και τις δόσεις ή τους φόρους που πρέπει να πληρώσει.

Εκείνο το “ηρωϊκό”, για παράδειγμα, εμπάργκο στον Σκάϊ αποδείχθηκε μια τρύπα στο νερό. Ο Αλέξης Τσίπρας το κατάλαβε καλά, όταν λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Ιουλίου, έδωσε την γνωστή συνέντευξη στον Σκάϊ (Παπαχελάς, Κοσιώνη) και οι δημοσκόποι έτριβαν τα μάτια τους και τον ενημέρωναν πως κέρδισε απ΄αυτό δυο μονάδες στο “φωτο-φίνις”.

Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα εάν δεν είχε γίνει το εμπάργκο μετά την τραγωδία στο Μάτι; Η ερώτηση έχει απαντηθεί ήδη από τους ψυχραιμότερους αλλά ο χρόνος χάθηκε.

Τα “Μένουμε Όρθιοι Ι” και “Μένουμε Όρθιοι ΙΙ” υποτιμήθηκαν από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, οι οποίοι προτίμησαν να μετρούν πρόστιμα στην καραντίνα, ή τις αποστάσεις μεταξύ των τραπεζιών στο Κολωνάκι, παρά να δείξουν live τις προτάσεις Τσίπρα. Έτσι έκριναν, έτσι ήθελαν. Τα κανάλια, άλλωστε, δεν δουλεύουν με manual το Σύνταγμα.

Κάποιοι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνουν λόγο για “unfair” Μητσοτάκη, ο οποίος επέλεξε να δώσει συνέντευξη σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων (Star) την ώρα που ο πολιτικός του αντίπαλος μιλούσε στο Ζάππειο. “Unfair”, όμως, γιατί; Τι ήθελε ο Τσίπρας; Να του προσφέρει ο Μητσοτάκης το Μαξίμου για να παρουσιάσει από εκεί το πρόγραμμά του;

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την απουσία πολυφωνίας, όπως λένε στην Κουμουνδούρου, στα κανάλια. Σωστό. Με εξαίρεση έναν ή δύο τηλεοπτικούς σταθμούς που είναι σχετικά ισορροπημένοι, οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων και η δημόσια τηλεόραση, μεταδίδουν τις εξελίξεις υπέρ της κυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τα βάζει με το ΕΣΡ. Θεσμικά ορθό. Μόνο που στην ανεξάρτητη αρχή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης -εάν δεν κάνω λάθος- διαθέτει τρία από τα επτά μέλη. Προκάλεσε κάποια κρίση, όπως έχει κάνει κατά το παρελθόν η Ν.Δ για να μπλοκάρει τον “διαγωνισμό Παππά”; Έφερε θέμα στη Βουλή και ζήτησε τη διάλυσή της αρχής; Κατήγγειλλε ευθέως και επίμονα τον ρόλο του προέδρου της; Μόνο κάτι ωραίες θεωρίες περί δημοκρατίας έχουν ακουστεί.

Δεν θα υπεισέλθω στην ποιότητα και τη δομή της επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ, στα συχνά φαινόμενα εσωστρέφειας και στα επικοινωνιακά “αντάρτικα” ορισμένων που δίνουν τροφή στις “υπηρεσίες αντικατασκοπίας” του Μαξίμου. Ούτε στην “μακρά απουσία” κάποιων στελεχών. Η αλήθεια είναι πως το “δυνατό χαρτί” ήταν και παραμένει ο Τσίπρας, συμπληρώνεται, δε, τελευταία από μια ομάδα ικανών στελεχών με καλή καταγραφή (Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου, Παππάς, Χαρίτσης, Ραγκούσης κ.ά). Δεν αρκούν όμως αυτοί.

Το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει βάθος και, κυρίως, η επικοινωνιακή στρατηγική μοιάζει να μην απευθύνεται στο σημερινό ασφυκτικό, αδιάφορο ή και, ενίοτε, εχθρικό μιντιακό πλαίσιο αλλά σε μια ιδανική κατάσταση επικοινωνιακής “ισονομίας”. Αυτά δεν υπάρχουν. Κι αυτό, είτε το θέλει, είτε όχι, είναι δουλειά του Τσίπρα.

Ο Μητσοτάκης, λίγο πριν την καραντίνα –και με αφορμή τα γεγονότα στον Έβρο– είχε καλέσει τους διευθυντές των ΜΜΕ στο Μέγαρο Μαξίμου. Εξήγησε, ζήτησε, υποσχέθηκε. Βελτίωσε ακόμα περισσότερο ένα θετικό –για τον ίδιο και την κυβέρνησή του– τοπίο.

Ο Τσίπρας πόσες φορές συνάντησε και ποιούς; Εξαιρώ εκείνους που του αρέσει να συναντά για να…συμφωνήσουν. Η δουλειά γίνεται με εκείνους που διαφωνούν μαζί σου. Οι οποίοι, για να ξέρουμε τι λέμε, έχουν και την δύναμη να επηρεάσουν τα πράγματα.

Και για να κλείνουμε, καλό πράγμα είναι να δημιουργηθεί ένα μικρό μιντιακό σύστημα δια της ανανέωσης και εκσυγχρονισμού των κομματικών ΜΜΕ, αλλά ουδέποτε κάποιος κέρδισε επικοινωνιακές μάχες (μόνο) με “Εξορμήσεις” και “Ριζοσπάστες”…