“Case study” για τον Τσίπρα ο χειρισμός του φιάσκου Βρούτση

Στο φιάσκο των voucher, με τις εξώφθαλμες ευθύνες του Γιάννη Βρούτση και τις σαφείς ενδείξεις για σκάνδαλο που επωάστηκε σε θερμοκοιτίδες ημετέρων, ο ΣΥΡΙΖΑ “χτύπησε φλέβα”. Ίσως, για πρώτη φορά, από την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Η Κουμουνδούρου ανακάλυψε επικοινωνιακά και πολιτικά αντανακλαστικά και σύμπασα η ηγετική ομάδα με επικεφαλής τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα (Χαρίτσης, Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος, Παππάς κ.ά) έδρασε οργανωμένα και πειστικά.

Η αλήθεια είναι πως το θέμα βγάζει μάτι, και το γεγονός ότι το ανέδειξαν επιθετικά οι θιγόμενοι επιστημονικοί φορείς συνέδραμε τα μάλλα. Όπως, επίσης, και το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρέθηκε μόνος του να φωνάζει “λύκος” αλλά ηγήθηκε μιας σκληρής αντιπολιτευτικής γραμμής που για τους δικούς της λόγους ακολούθησε (υποδειγματικά) και η Φώφη Γεννηματά.

Για την Κουμουνδούρου, η υπόθεση Βρούτση πρέπει να λειτουργήσει ως πολιτικό και αντιπολιτευτικό case study.

Εκείνο που κατέστησε αξιόπιστη την παρέμβασή του ΣΥΡΙΖΑ -πέραν των “πειστηρίων του εγκλήματος”- είναι το ότι ολόκληρο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, τόσο στα εθνικά θέματα (ελληνοτουρκικά, Έβρος, μεταναστευτικό), όσο και στα της πανδημίας, ο Αλέξης Τσίπρας τήρησε επίμονα μια συναινετική στάση. Ακόμα και όταν έπρεπε να αντιμετωπίσει αρκετές διαφωνίες στο κόμμα του με αιχμές για αντιπολιτευτική πλαδαρότητα.

Αυτή η συναινετική στάση ήταν που κατέστησε, τώρα, πιο φερέγγυα την σκληρή γραμμή στο σκάνδαλο των voucher. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια η εκκεντρική “Τρελή του Σαγιό” αλλά μια αντιπολίτευση που ασκεί τον ελεγκτικό της ρόλο με αρχή, μέση και τέλος.

Παρότι μπορεί οι αναλογίες να αδικούν, στην υπόθεση Βρούτση ο Αλέξης Τσίπρας απέφυγε το αρχικό σφάλμα του σκανδάλου Novartis, όταν έβαλε στο στόχαστρο πολλά πρόσωπα ταυτοχρόνως, και προκάλεσε εύλογα ερωτηματικά για την σκοπιμότητα της κίνησής του. Τώρα, ο στόχος ήταν καθαρός και συγκεκριμένος: ο Βρούτσης και πίσω απ΄ αυτόν ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Η επίμονη ερώτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ” το αποφάσισε μόνος του ο υπουργός ή ήταν σε συνεννόηση με το Μαξίμου;”, την οποία υιοθέτησε απολύτως και η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ, είναι αναμφίβολα λογική. Και επειδή βγάζει νόημα, δρα υποδόρια και διαβρωτικά. Δεν υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να πιστέψουν πως ο υπουργός Εργασίας είχε την έμπνευση των αστείων και εξευτελιστικών για τους επιστήμονες προγραμμάτων τηλεκατάρτισης και τα υλοποίησε μόνος του, βάζοντας στο παιχνίδι φίλους και κολλητούς.

Ακόμα κι αν τα φιλοκυβερνητικά μέσα έσπευσαν να συγχαρούν τον πρωθυπουργό για την διορθωτική κίνησή του –“πρωτότυπη” και “γενναία”, όπως γράφτηκε-, η σκιά μένει. Και όσο ο κ. Μητσοτάκης αποφεύγει να αποπέμψει τον υπουργό του καταγράφεται τουλάχιστον ως αδυναμία.

Πόσα λάθη, άλλωστε, μπορεί να “διορθώσει” ένας πρωθυπουργός μέχρις ότου να αρχίσουν να πλήττουν τον ίδιο; Την απάντηση την γνωρίζει καλά ο Αλέξης Τσίπρας. Υπέστη τις συνέπειες αυτής της τακτικής. Όπως και άλλοι πρωθυπουργοί κατά το παρελθόν…