ΣΥΡΙΖΑ: Δύο “πλεονεκτήματα”, τέσσερις επιταγές…

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει δύο πλεονεκτήματα: Τον Αλέξη Τσίπρα και τα λάθη του παρελθόντος. Τα λάθη, όχι τις επιτυχίες. Υπό την έννοια πως γνωρίζει, πλέον, που, πως και ποιοι “τα έκαναν λαμπόγυαλο”.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Η ευκαιρία του να επιστρέψει κάποια στιγμή στη διακυβέρνηση περνά εκ των πραγμάτων μέσα από αυτές τις δύο παραμέτρους. Μόνο με τον σημερινό αρχηγό του, και μόνο εάν κατορθώσει να αναιρέσει πρακτικές, συμπεριφορές και πρόσωπα που προκάλεσαν τα σφάλματα και τον οδήγησαν στην ήττα του 2019. Όλα τα άλλα είναι μικρές ιστορίες για να ενισχύεται η ψυχολογία κάποιας “παρέας συνταξιούχων”.

Θα ισχυριστούν ορισμένοι: δεν φταίει ο Τσίπρας για τα λάθη; Προφανώς. Μπορεί να έχει συναντήσει δυο-τρεις φορές τον Πάπα, το “αλάθητο”, όμως, δεν κατόρθωσε να του το υπεξαιρέσει.

Η πολιτική, όμως, είναι σκληρό σπορ. Καλύτερα να κατεβαίνεις στο γήπεδο με ένα χαρισματικό προπονητή που έχει ηττηθεί αλλά γνωρίζει γιατί έχει ηττηθεί, παρά με συμπαθείς “Λεμονήδες” και “Αλέφαντους” που τιμούν τη φανέλα, αλλά ελάχιστα μπορούν να κάνουν απέναντι σε πολυδιαφημισμένα “ρόστερ” και μιντιακές “παράγκες”.

Υπό την εννοια αυτή –όσο κι αν αυτό πληγώνει τις “συλλογικότητες” και τις “συντροφικότητες”– ο Τσίπρας είναι αναντικατάστατος.

Η πανδημία και ο εγκλεισμός ανέδειξαν πτυχές της πολιτικής λειτουργίας που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για παράδειγμα, είναι σαν να βρέθηκε “στα νερά του”. Η τηλεδιάσκεψη και το skype του ταιριάζουν γάντι. Μόνος, με τον Σκέρτσο και τον Δημητριάδη, και όλους τους άλλους στις οθόνες. Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη, είναι εκπαιδευμένος στην λογική της συντροφιάς που “ζυμώνεται” και συναποφασίζει. Τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται σχετικά αμήχανος βλέποντας την Αχτσιόγλου, τον Χαρίτση, τον Τσακαλώτο, τον Παππά και άλλους, μόνο στα μικρά παράθυρα του υπολογιστή. Χωρίς “επικοινωνιακό καφέ”, χωρίς τα “μπες βγες” στο γραφείο του, χωρίς τις σοβαρές αλλά και τις πιο ανθρώπινες και χαριτωμένες συναναστροφές της καθημερινότητας.

Όμως –το επαναλαμβάνω-, η πολιτική είναι σκληρό σπορ.΄Ή το μαθαίνεις, ή σου στέλνει τρία γκολ από τα αποδυτήρια και πας σπίτι σου. Ευτυχώς, ο Τσίπρας δεν έχει αποφασίσει να #meinei_spiti και μετά την καραντίνα, αλλά επιδιώκει ένα come back- αν και με δυσμενείς όρους που καταγράφονται στις “πανδημικές” δημοσκοπήσεις, και διαπιστώνονται και από το γεγονός πως στα μίντια το χρώμα του ΣΥΡΙΖΑ ατονεί ολοένα και περισσότερο.

Το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνει ο Τσίπρας στο περιβάλλον της πανδημίας, και, πολύ περισσότερο στο πεδίο που θα διαμορφωθεί την “επόμενη μέρα”. Μερικές σκέψεις:

Πρώτον, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαντλεί την δυναμική του στην προτροπή προς την κυβέρνηση για εντονότερη και αυστηρότερη διεκδίκηση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αναμφίβολα, το ευρωπαϊκό πεδίο και του πάει, και του αρέσει. Και, επιπλέον, πολλά (από το προσφυγικό, και τα ελληνοτουρκικά, μέχρι την οικονομία) θα κριθούν στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Ωστόσο, ο μέσος πολίτης ελάχιστα ενδιαφέρεται για τα ήξεις αφίξεις της Φον ντερ Λάϊεν και τις εμμονές του Ρούτε και της Μέρκελ. Δεν ψηφίζει, άλλωστε, στη Βάδη-Βυρτεμβέργη αλλά στην Αθήνα και τα Γρεβενά…

Δεύτερον, πρέπει να ενισχύσει τον “πρωθυπουργικό” του λόγο. Κυβέρνησε επί περίπου πέντε χρόνια και επιθυμεί να κυβερνήσει ξανά. Απαιτείται, λοιπόν, πολύ γρήγορα, η κατάθεση ενός ολοκληρωμένο “εθνικού προγράμματος”, το οποίο θα υπερβαίνει κατά πολύ τα μέτρα αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας που ανακοίνωσε προ ημερών (και το οποίο αποσιωπήθηκε σε μεγάλο βαθμό).

Ένα πρόγραμμα που θα περιγράφει με σαφήνεια και κοστολογημένα το νέο εθνικό παραγωγικό μοντέλο. Θα αφορά την μικρή και μεσαία επιχείρηση, την εργασία, τα δάνεια και τα χρέη κάθε επιχειρηματία και εργαζόμενου, τον ρόλο των τραπεζών, την αξιοποίηση των πόρων της χώρας, θα υποδεικνύει το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα υπάρξει ευημερία αλλά και δικαιοσύνη.

Ένα πρόγραμμα που θα εδραιώσει σχέση εμπιστοσύνης του νέου ΣΥΡΙΖΑ με την υγιή επιχειρηματικότητα (μακριά από τις ιδεοληψίες και τις εμμονές του μικρού σκληρού πυρήνα του), που θα εξηγήσει τι πρέπει να είναι το κράτος (το οποίο, εσχάτως, ανακάλυψε και ο πρωθυπουργός) που χρειαζόμαστε στο μέλλον, δίχως, όμως, την “αγιοποίηση” του κρατισμού και την ενοχοποίηση του ιδιωτικού.

Τρίτον (που προκύπτει και από το δεύτερο), χρειάζεται να διαρθρώσει μια νέα κυβερνητική και προγραμματική ομάδα στελεχών. Εάν επιχειρήσει να ξανακυβερνήσει μόνο με την “παρέα” του παρελθόντος θα διαπράξει τα ίδια σφάλματα (“You can’t teach an old dog new tricks”).

Έναντι της λογικής των “αρίστων” που ευφυώς καλλιέργησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να προτάξει την λογική των “άξιων”.

Μιας νέας -κοινωνικού προσανατολισμού- “τεχνοκρατίας“. Και άξιοι δεν είναι, πάντοτε, όσοι έχουν γράψει χιλιόμετρα σε κινήματα, ακτιβισμούς και κομματικές συγκεντρώσεις. Η αξιοσύνη δεν μετριέται με το “αριστερόμετρο”.

Η πανδημία και ο εγκλεισμός αποκάλυψαν, άλλωστε, ποια στελέχη μπορούν να προσαρμοστούν στις συνθήκες της ψηφιακής πολιτικής λειτουργίας και ποια παραμένουν συμπαθείς, καλοπροαίρετοι αλλά τεχνολογικά αναλφάβητοι. Ο κοροναϊός δεν πρέπει να προσβάλλει, ούτε το εγχείρημα του isyriza, ούτε την διεύρυνση προς την Προοδευτική Συμμαχία, που εκ των πραγμάτων βοηθούν στην προσέλκυση στελεχών τα οποία έχουν μάθει να δρουν καλύτερα σε ανοιχτούς ορίζοντες και στον ανταγωνισμό, απ΄ ότι στα περίκλειστα δωμάτια της κομματικής “αριστοκρατίας”.

Τέταρτον, ο Τσίπρας (προσωπικά) πρέπει να βρει το νήμα της συνεννόησης με τα κέντρα που καθορίζουν την επικοινωνία των μυνημάτων. Ακόμα κι αν έχεις τις καλύτερες ιδέες και προθέσεις, ακόμα κι αν είσαι χαρισματικός, ακόμα κι αν μπορείς να δώσεις λύσεις στα προβλήματα της χώρας, εάν δεν το ακούσει και κατανοήσει η κυρία Μαρία στη Δραπετσώνα, και ο μεσαίος επιχειρηματίας στην Κηφισιά, το αποτέλεσμα θα είναι πενιχρό. Ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζεις τα επικοινωνιακά “υπερόπλα” της άλλης πλευράς.

Ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως το παραπάνω οδηγεί σε μια προσχώρηση στην διαπλοκή και σε μια ανέντιμη συνθηκολόγηση με ομάδες συμφερόντων. Καθόλου.

Δεν υπάρχουν ανέντιμες συνεννοήσεις εάν δεν προσέρχεται κανείς σε αυτές με την παλάμη απλωμένη. Και ούτε η απάντηση στο υπαρκτό πρόβλημα επικοινωνιακής απομόνωσης είναι η απόσυρση στην μοναχικότητα του αθώου. Καθαρές κουβέντες και καθαρές διεκδικήσεις χρειάζονται. Αλλά αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ο ίδιος ο Τσίπρας.

Η παταγώδης αποτυχία, οι βερμπαλισμοί, οι ευκαιριακές συμμαχίες με ανίκανους και μεσάζοντες, και η αδυναμία ανάγνωσης των συσχετισμών στους χειρισμούς που υπήρξαν κατά το παρελθόν στη σχέση με τα ΜΜΕ πρέπει να ξεπεραστούν. Δεν θα τα λύσει κανένα ΕΣΡ. Είπαμε, σκληρό σπορ η πολιτική…