Κικίλιας, Ξανθός, Πολάκης- μέρος 2ον

Με τον Βασίλη Κικίλια και τον Παύλο Πολάκη έχω “τσακωθεί” (δημοσιογραφικά) κατά το παρελθόν. Δεν έχει πια καμία σημασία. Άλλες εποχές, άλλες “φορτίσεις”.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Και μεταξύ τους έχουν ανταλλάξει σκληρές κουβέντες. Ο πρώτος, τότε, ως αξιωματική αντιπολίτευση, ο δεύτερος ως κυβέρνηση. Σήμερα, τα πράγματα είναι αλλιώς.

Ο Κικίλιας, ως υπουργός Υγείας διαχειρίζεται την σοβαρότερη υγειονομική κρίση των τελευταίων γενεών. Μια κρίση που “γονατίζει” συστήματα δημόσιας υγείας παγκοσμίως, που αναγκάζει κυβερνήσεις να λάβουν τα πιο αυστηρά μέτρα εγκλεισμού πολιτών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που απειλεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, που προκαλεί την κατάρρευση οικονομιών, και πιθανώς να επιφέρει φαραωνικές και δραματικές αλλαγές στην κοινωνική μας ζωή.

Ο Ξανθός και ο Πολάκης θα μπορούσαν να καθήσουν στη γωνία (“not on my watch”, τι ευχάριστο…), ακόμα και να τρίβουν χαιρέκακα τα χέρια τους –πάντοτε με αντισηπτικό– περιμένοντας την ώρα που θα εξαπολύσουν αντιπολιτευτικούς μύδρους και θα ζητήσουν την παραίτηση του Κικίλια και οιουδήποτε άλλου επιφορτισμένου με την αντιμετώπιση του υγειονομικού Αρμαγεδδώνα που θα βρίσκεται σε απόσταση χιλιομέτρων. Άλλωστε το είχαν υποστεί, για λιγότερο σοβαρούς λόγους, σε λιγότερο κρίσιμες εποχές.

Δεν το κάνουν. Συνεισφέρουν περισσότερο απ΄ ότι απαιτεί κανείς να συνεισφέρει μια αξιωματική αντιπολίτευση. Εκτίθενται ολοένα και περισσότερο σε μια συναίνεση που κανείς δεν τους έχει ζητήσει.

Όταν, για παράδειγμα, την ώρα που ο εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας, καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας, δέχεται επικρίσεις ακόμα και από συναδέλφους του, ο Ξανθός λέει ρητά, κατηγορηματικά και χωρίς αστερίσκους πως “κι εγώ εάν διαχειριζόμουν την κρίση τον Τσιόδρα θα διάλεγα”.

Αυτή η συναίνεση Κικίλια, Ξανθού, Πολάκη –και των άλλων κομμάτων, για να μην αδικούμε κανέναν– είναι, αναμφίβολα, “τέκνο του χάους” που προκάλεσε η πανδημία, πρέπει, ωστόσο, να διαφυλαχθεί και να αναδειχθεί. Τώρα την χρειαζόμαστε περισσότερο.

Αφενός, γιατί λειτουργεί “παιδευτικά” προς τους πολίτες.

Κάθε νοήμων αντιλαμβάνεται πως για να συναινούν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ως προς το υγειονομικό σκέλος της αντιμετώπισης του κοροναϊού (για τα άλλα, και δη για την στήριξη της οικονομίας, των επιχειρήσεων και των εργαζομένων η αντιπαράθεση καλώς και καλά κρατεί), πρόκειται για κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Κάτι που υπερβαίνει την έξι(ν) του πολιτικού μας συστήματος να επιρρίπτει, με κάθε ευκαιρία, ευθύνες –υπαρκτές και ανύπαρκτες– στον πολιτικό αντίπαλο.

Αφετέρου, διότι στέλνει ένα καθαρό σήμα στους ανθρώπους που πρέπει να στηριχθούν περισσότερο αυτή την ώρα: τους καθημερινούς ήρωες του ΕΣΥ (γιατρούς, νοσηλευτές κ.ά), και τους ανθρώπους που “λουφάζουμε” αμήχανοι και φοβισμένοι στα σπίτια μας.

Είναι βέβαιο –και το διαπιστώνουμε– πως αρκετοί δεν “χωνεύουν” αυτό το κλίμα συνεννόησης και συνεργασίας. Ο Κικίλιας δέχεται “μπούλινγκ” από “δικούς του” γιατί είπε δημόσια “ευχαριστώ” στον Πολάκη, ο τελευταίος πιέζεται από κάποιους να γίνει πιο σκληρός.

Ένα τμήμα της κοινωνίας έχει “χτίσει” αντισώματα στη συναίνεση, έχει εμβολιαστεί με τοξικότητα και έχει κάνει σημαία την διχαστική ρητορική των ακραίων και των λαϊκιστών. Δυστυχώς, για να είμαστε ακριβείς, αυτοί “ενδημούν” με μεγαλύτερη ευκολία στο εκλογικό και κομματικό ακροατήριο της κυβέρνησης.

Κάποιοι ψαρεύουν στα θολά νερά της κρίσης για να δημιουργήσουν πολιτικά και δημοσιογραφικά προφίλ, άλλοι, πάλι, για να διευρύνουν τον κύκλο επιρροής τους.

Παράδειγμα: ένα δημόσιο σύστημα υγείας που απαξιώθηκε –με εχθρική διάθεση- από τα μνημόνια και τη διολίσθηση στην δόλια γοητεία του “ιδιωτικού”, πόσο εύκολο είναι να γίνει εύρωστο εν μέσω της πανδημίας;

Προφανής η απάντηση.

Ως εκ τούτου, όταν σήμερα το ΕΣΥ διαθέτει μάξιμουμ 580 κλίνες ΜΕΘ (επειδή, όπως λένε οι γνωρίζοντες, κάποιοι προσπάθησαν να σώσουν ότι σωζόταν -και οι Ξανθός, Πολάκης ήταν οι βασικότεροι εξ αυτών), είναι εύκολο να αποκτήσει εν μια νυκτί 2.000 τέτοιες κλίνες;

Επίσης προφανής η απάντηση.

Ας αφήσουν, λοιπόν, ορισμένοι στην άκρη τον λαϊκισμό. Και ας συμπράξουμε άπαντες ώστε να επιταχυνθούν οι αναγκαίες προσλήψεις στην Υγεία (μεγάλη η ευθύνη της κυβέρνησης επ΄ αυτού, με όλη εκείνη την “παραμυθία” του 1/5 προεκλογικά), να ενισχυθούν οι γιατροί και νοσηλευτές με τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, και να αναβαθμιστούν οι υπάρχουσες υποδομές ώστε να προστεθούν όσο το δυνατόν περισσότερες κλίνες ΜΕΘ και αυξημένης φροντίδας.

Και ας καλέσει με αυστηρότητα η κυβέρνηση τον ιδιωτικό τομέα να συνδράμει. Προσώρας διαπιστώνουμε μόνο ευχολόγια. Σε εποχές περιοριστικών μέτρων ίσως δεν αρκούν οι καλές προθέσεις αλλά απαιτούνται επιτάξεις και καταναγκασμός των απρόθυμων…