Είναι “Δούρειος Ίππος” ο Αλέξης (Παπαχελάς);
Η Συντακτική ομάδα του Libre
Δημοσιοποιώντας, προ ημερών, πως και ο ίδιος προσβλήθηκε από τον κοροναϊό, ο διευθυντής της “Καθημερινής” Αλέξης Παπαχελάς προσπάθησε να περιγράψει τον συνδυασμό κινδύνων (μεταναστευτικό-προσφυγικό, οικονομία, και πανδημία) που αντιμετωπίζει η χώρα. Για να καταλήξει στο αυτονόητο για κάθε μετριοπαθή παρατηρητή των εξελίξεων: την ανάγκη εθνικής συνεννόησης και πολιτικής συναίνεσης στα μίνιμα.
Τι ήθελε και το είπε; Αίφνης, μια ευάριθμη αλλά σκληρή ομάδα “influencers” της δημοσιογραφίας και της πολιτικής έσπευσαν να ανακαλύψουν καταχθόνιες προθέσεις και επιχείρηση υπονόμευσης της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού.
Κι αυτό επειδή ο έμπειρος συντηρητικός αρθρογράφος αναγνώρισε πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης “στέκεται στο ύψος των περιστάσεων” και επειδή είχε το…θράσος να προτείνει πως “πρέπει να καθίσουμε όλοι στο ίδιο τραπέζι” την επόμενη μέρα.
Γράφει συγκεκριμένα ο διευθυντής της συντηρητικής και αναμφίβολα φιλοκυβερνητικής “Καθημερινής”:
Ερχονται δύσκολα μετά τις δύο απανωτές κρίσεις, του μεταναστευτικού – προσφυγικού και του ιού. Ας αφήσουμε τους παλαβούς και ακραίους από εδώ και από εκεί να αλληλοϋβρίζονται, να λοιδορούν, να λασπώνουν. Δεν θα αλλάξουν ποτέ και ανήκουν σε ένα χθες από το οποίο δεν θα μπορέσουν να ξεφύγουν. Εμείς αυτό που πιστεύουμε θα το λέμε. Οταν ο κ. Μητσοτάκης κάνει καλά τη δουλειά του στη διαχείριση του Εβρου ή του ιού, έως τώρα, θα το γράφουμε. Οταν ο κ. Τσίπρας στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, το ίδιο. Μας νοιάζει η επόμενη μέρα της χώρας και το γεγονός ότι θα χρειαστεί να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι όλοι, για να την κρατήσουμε όρθια. Καλή δύναμη σε όλους!
Και εισπράττει μύριες απαντήσεις και “κατηγορώ”- ένα από τα οποία σταχυολογήσαμε, καθώς είχε και την “δέουσα” συνηγορία από κυβερνητικό βουλευτή.
Η αντίληψη από την οποία εκπορεύτηκαν τα αρνητικά σχόλια εναντίον του Αλέξη Παπαχελά συνάδει με το “αξίωμα” που ήθελε προ ημερών τον Αλέξη Τσίπρα να είναι ο “Δούρειος Ίππος” του Ταγίπ Ερντογάν και “μακρά χειρ” της τουρκικής προπαγάνδας στα καθ΄ημάς πολιτικά πράγματα.
Αλλά, εν τέλει, “Δούρειος Ίππος” θα είναι –για τους επικριτές του– και ο διευθυντής της “Καθημερινής” αφού θέλει να βάλει στο ίδιο τραπέζι τον “Δούρειο Ίππο” Τσίπρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη…
Θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν ιδιαιτέρως σοβαρό. Την ώρα που η χώρα διατρέχει την κρισιμότερη, ίσως, περίοδό της εδώ και δεκαετίες, θα έπρεπε να είναι κοινός νους και κοινός τόπος η ανάγκη να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ένας Μητσοτάκης, ένας Τσίπρας, μια Γεννηματά (δεν αναφέρομαι στα άλλα κόμματα δεδομένου ότι είναι διακριτή και σκληρή η αντίθεσή τους), αλλά και η “αφρόκρεμα” του μετριοπαθούς αστερισμού του πολιτικού μας συστήματος. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι.
Όχι, φυσικά, ως μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου στον βωμό των εθνικών προτεραιοτήτων απαλλάσσονται των σφαλμάτων που έχουν διαπράξει ως κυβερνήτες ή αντιπολιτευόμενοι, ως διαχειριστές μεγάλων θεμάτων και, τινες εξ αυτών, ως υπαίτιοι μιας χρεοκοπίας, τριών μνημονίων, και άλλων ατυχών και επώδυνων στιγμών της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας.
Δεν απαιτεί κανείς να ξεχάσει ο πρωθυπουργός πόσα “χρέωσε”, δικαίως ή αδίκως, στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ο τελευταίος θα προσέλθει ως λωτοφάγος, αδιαφορώντας για εκείνα που του καταλόγιζε, δικαίως ή αδίκως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και, όλοι εμείς, δεν θα απωλέσουμε την μνήμη μας για τα λάθη, τις ολιγωρίες και την ανοχή τους σε καταστάσεις που μας πλήγωσαν και μας κόστισαν.
Όμως, η κοινή λογική οδηγεί στην ανάγκη της συνεννόησης. Υπάρχουν μείζονα θέματα που απαιτούν υπερβάσεις από το “εγώ” στο “όλοι μαζί”. Επιλεκτικά και όχι εν συνόλω. Δεν θα άρουμε τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας μας που, και την πρωτοκαθεδρία στην (εκάστοτε) κυβέρνηση αναγνωρίζει και επιβάλει, και στην αντιπολίτευση δίνει το δικαίωμα και την υποχρέωση να ασκεί τον ελεγκτικό της ρόλο. Ενίοτε σκληρά.
Ο Αλέξης Παπαχελάς επισημαίνει το απλοϊκό και το αυτονόητο. Φαντάζομαι πως δεν υπονοεί την συγκρότηση κάποιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας (αν και αυτό ακόμα δεν αποτελεί φετίχ, εφόσον χρειαστεί), ούτε σκοπεύει να στερήσει από τους κήνσορες της διχαστικής ρητορικής -ένθεν κακείθεν- την δυνατότητά τους να ανταγωνίζονται σε τοξικότητα. Ας μην αγωνιούν.
Έλα μου, όμως, που τα βέλη εναντίον του δεν προέρχονται από οπουδήποτε. Οι οπαδοί της πιο σκληρής έκφρασης του κυβερνώντος κόμματος είναι αυτοί που τον επικρίνουν. Ξεχνώντας και τι έχει εκπροσωπήσει ο ίδιος εδώ και πολλά (δημοσιογραφικά) χρόνια, και τίνος “σήμα κατατεθέν” ήταν και είναι η “Καθημερινή”.
Δεν χρειάζεται, προφανώς, συνήγορο. Και ούτε μπορεί να ταυτιστεί κανείς με όσα έχει γράψει και εκπροσωπήσει κατά καιρούς. Ουδείς αναμάρτητος, άλλωστε, και ο υπογράφων δηλώνει, πρώτος, πρόθυμα πως πολλά σφάλματα-ράματα έχει “στην γούνα του”.
Όμως, πρέπει κάποια στιγμή –κι αυτή η στιγμή είναι ΤΩΡΑ– να σταματήσουμε να “εκπαιδεύουμε” μια κοινωνία στο δηλητήριο και να μεταβάλουμε την δημόσια σφαίρα σε πεδίο ανταγωνισμού “μαγκιάς”, όπου οι “κοντοί” γίνονται πανύψηλοι επειδή έτσι δηλώνουν…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του διευθυντή της Καθημερινής ( εδώ )
SiteDesign