Κρατήστε τα ονόματα: Κικίλιας, Ξανθός, Πολάκης

Με τρεις, πλέον, νεκρούς από την πανδημία και αντιμέτωποι (κι εμείς όπως και ολόκληρη η υφήλιος) με μία αιφνίδια και ολική ανατροπή του τρόπου ζωής μας, το σύνθημα περί ατομικής και συλλογικής ευθύνης είναι πολλά περισσότερα από ένα επικοινωνιακό σλόγκαν προτροπής. Είναι επιταγή ανθρωπισμού.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Στο πλαίσιο αυτό, η έννοια του πολίτη και ακόμα περισσότερο της κοινωνίας των πολιτών πρέπει να γίνει πράξη και πρακτική. Δυστυχώς, αρκετά φαινόμενα των τελευταίων ημερών και ωρών δείχνουν πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που είτε δεν αντιλαμβάνονται, είτε, ακόμα χειρότερα, δεν συναινούν, αδιαφορούν και δεν συνεργάζονται.

Από τους πολίτες- φορείς του κοροναϊού που “δραπέτευσαν” από το νοσοκομείου του Πύργου, μέχρι τον δήμαρχο Σπάρτης που θυσίασε την δημόσια υγεία για το τηλεοπτικό σώου της λαμπαδηδρομίας. Κι από τους ιδιοκτήτες φροντιστηρίων που μετέτρεψαν τις επιχειρήσεις τους (…) σε “κρυφά σχολειά” εκθέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο μαθητές, συγγενείς και άλλους συμπολίτες τους, μέχρι τις μητέρες εκείνες που έβγαλαν σε πάρκα, πλατείες και καφετέριες τα παιδιά τους επειδή αντιλήφθηκαν το κλείσιμο των σχολείων ως εκδρομή και αργία.

Όλες οι εκ των υστέρων αυτοψίες έδειξαν πως στην Βόρεια Ιταλία, η ραγδαία εξάπλωση του Covid 19 προκλήθηκε από την απειθαρχία και αδιαφορία μεγάλου αριθμού πολιτών που παρότι διαγνωσμένοι φορείς του ιού συνέχισαν κανονικά την καθημερινότητά τους. Η Ιταλία, σήμερα, θρηνεί πάνω από 1.000 νεκρούς και έχει χιλιάδες κρούσματα που θέτουν σε δοκιμασία το σύστημα υγείας της.

Στα καθ’ ημάς, οφείλει κανείς να επισημάνει πως το πολιτικό σύστημα –σε αντίθεση με την συγκεκριμένη μερίδα της κοινωνίας που δρα ανυπάκουα και με μηδενική αίσθηση συλλογικής ευθύνης– έδρασε και συνεχίζει να δρα με υπευθυνότητα.

Ίσως δεν είναι της ώρας, ωστόσο αξίζει να επισημανθεί ως “καλό παράδειγμα” το γεγονός πως κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κρατικές δομές δημόσιας υγείας λειτουργούν σχεδόν σε απόλυτη συνεννόηση και με διάθεση συνεργασίας. Απέναντι, μάλιστα, σε έναν υγειονομικό “Αρμαγεδδώνα”.

Και, παρότι ο ιός του διχασμού συνεχίζει να προσβάλλει το “βαθύ” διαδίκτυο, τα social media και τους ανόητους των μέσων ενημέρωσης που, ακόμα και τώρα, ακόμα και κάτω απ΄ αυτές τις έκτακτες συνθήκες, συνεχίζουν να διαπομπεύουν και να δρουν ως εστίες μόλυνσης.

Παράδειγμα: Δεν μπορεί παρά να πει κανείς “μπράβο” για το γεγονός πως ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας ΖΗΤΗΣΕ ΚΑΙ ΕΛΑΒΕ σχεδόν από την πρώτη στιγμή την αμέριστη πρακτική στήριξη των γιατρών προκατόχων του Ανδρέα Ξανθού και Παύλου Πολάκη.

Ειδικά ο δεύτερος, αν και υπήρξε μόνιμος στόχος της νεοδημοκρατικής αντιπολίτευσης τα προηγούμενα χρόνια (όχι πάντοτε αδίκως), έσπευσε να βοηθήσει. Ως γιατρός, ως άνθρωπος και ως πολιτικός.

Εύκολα θα μπορούσε να μείνει στην άκρη και να ασκεί κριτική, ζητώντας ευθύνες από την κυβέρνηση. Αφορμές, άλλωστε, δόθηκαν, το γεγονός δε πως ο υπουργός Υγείας, ως στέλεχος της αντιπολιτευόμενης, τότε, Ν.Δ είχε ζητήσει ουκ ολίγες φορές την παραίτηση Πολάκη, θα ενίσχυε, υπό άλλες συνθήκες, την επιδίωξη του δεύτερου να …ανταποδώσει. Συνέβη, όμως, ακριβώς το αντίθετο.

Όταν, με το καλό και με τις μικρότερες δυνατές, ελπίζουμε, επιπτώσεις στην κοινωνία, παρέλθει η κρίση του κοροναϊού, πρέπει να θυμόμαστε πως λειτούργησαν αυτά τα –σχεδόν καινοφανή για το πολιτικό μας σύστημα– σχήματα συνεννόησης και συναίνεσης. Ως μοντέλο που μπορεί ίσως να λειτουργήσει μελλοντικά και σε άλλα θέματα μείζονος-εθνικής σημασίας.

Και να αναλογιστούμε πόσα θα είχαμε γλυτώσει εάν είχαν λειτουργήσει και σε άλλες περιπτώσεις κατά το παρελθόν.

Ίσως ακούγεται υπερβολικό, όμως, ας κρατήσουμε μαζί (en block) αυτά τα τρία ονόματα: Κικίλιας, Ξανθός, Πολάκης.