Πρώτη ανάλυση: Οι εντυπώσεις και η ουσία της συνάντησης Μητσοτάκη- Τραμπ

Μερικά γρήγορα και μάλλον αυτονόητα (;) για τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο στον Λευκό Οίκο:

–Η διπλωματία δεν είναι τεχνική της συγκυρίας αλλά μικρός μαραθώνιος,

-Ούτε θρίαμβος -όπως σε υψηλούς τόνους διατείνεται από την πρώτη κιόλας στιγμή η κυβέρνηση-, ούτε φιάσκο -όπως βιαστικά επισήμανε η αξιωματική αντιπολίτευση.

–Οι εντυπώσεις και η ουσία δεν συμβαδίζουν πάντοτε. Εν προκειμένω, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον έχασε το momentum των εντυπώσεων, όχι, πάντως, με δική του ευθύνη. Η δολοφονική επίθεση στον Σουλεϊμανί και η γενικότερη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή “κάλυψε” σε μεγάλο βαθμό τις κοινές δηλώσεις του πρωθυπουργού και του Ντόναλντ Τραμπ και αποπροσανατόλισαν το ενδιαφέρον των αμερικανικών και διεθνών μέσων ενημέρωσης από αυτό που θα ήθελε η ελληνική πλευρά. Εάν, όμως, εν μέρει, χάθηκαν οι εντυπώσεις, η ουσία αναζητείται στις επόμενες κινήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών ως προς την κλιμακούμενη ελληνοτουρκική κρίση. Χρειάζεται υπομονή.

–Η αμερικανική διοίκηση είναι διχασμένη και η επίσκεψη Μητσοτάκη βρέθηκε στην ατυχή στιγμή του “ρήγματος”. Ορθώς επισημαίνουν οι κυβερνητικές πηγές για τα ευήκοα ώτα που συνάντησε στους κύκλους του Κογκρέσου, πιθανώς και του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, όμως τον τόνο δυστυχώς τον δίνει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ. Και η στάση του Ντόναλντ Τραμπ ήταν (και είναι) ιδιαιτέρως προβληματική. Η ταύτιση του με τον Ταγίπ Ερντογάν είναι τόσο έντονη που δύσκολα θα λάβει σοβαρά υπόψη του το μήνυμα του πρωθυπουργού για την παραβίαση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Επί της ουσίας, στην Ουάσιγκτον επιβεβαιώθηκε πως η Τουρκία δεν είναι “διεθνώς απομονωμένη”, όπως άστοχα επιμένει η Αθήνα. Το “είμαστε μόνοι μας” είναι πιο ευδιάκριτο από ποτέ.

–Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε ορθώς τα κεντρικά ζητήματα σε σχέση με τις τουρκικές αιτιάσεις και την κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας μετά τα memoranda με τη Λιβύη, το ζήτημα, ωστόσο είναι κατά πόσο θα γίνει πράξη η αχνή υπόσχεση για αμερικανική παρέμβαση με στόχο την αποκλιμάκωση. Εύλογες οι επιφυλάξεις και οι αμφιβολίες.

–Ο πρωθυπουργός “έδωσε” μάλλον πρόωρα και εύκολα μερικά μείζονα θέματα για τις ΗΠΑ. Η δημόσια δέσμευση για αγορά F35 με συμμετοχή στο πρόγραμμα συμπαραγωγής, η επέκταση της στρατιωτικής συνεργασίας και η προσχώρηση στις αμερικανικές θέσεις για το 5G, είναι θέματα για τα οποία η ελληνική πλευρά δεσμεύθηκε χωρίς εμφανή ανταλλάγματα. Μένει να δούμε εάν έχουν συμφωνηθεί “εξισορροπήσεις” που θα αποβούν προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων.

–Η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον κακώς συγκρίνεται με την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα τον Οκτώβριο του 2017. Άλλο γεωπολιτικό momentum εκείνο, άλλο το σημερινό.

Συμπέρασμα: Εάν προβάλλει κανείς την αμερικανική στρατηγική σε βάθος χρόνο, με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας και με την σφοδρή πιθανότητα επανεκλογής του αλλοπρόσαλλου και ανεξέλεγκτου Ντόναλντ Τραμπ, η ελληνική διπλωματία χρειάζεται επειγόντως νέα “σενάρια”. Προπαντός απαιτείται χάραξη στρατηγικής που να συμπυκνώνει το ελληνικό διπλωματικό απόθεμα με την σύμπνοια των πολιτικών δυνάμεων.

Σ.Κ